Συν Αθηνά.....

Κοιμόσουν στον Φασμπίντερ και στον Γκοντάρ
(όχι στον Ταρκόφσκυ),

οι χαμηλοί σου τόνοι,
 πάντα είχαν υψηλές απαιτήσεις.
Μου έμαθες να ζω δίπλα σε ανθρώπους,
να εφαρμόζω την αγάπη μου,
που δεν ήξερα μέχρι τότε τι να την κάνω,
σαν συναισθηματικό αυνανισμό 
την ξόδευα άσκοπα.

Εσύ της έδωσες και μορφή και περιεχόμενο.
Δίπλα σου έμαθα τι σημαίνει το σύνθημα που είχα ακούσει
κάποτε στην Ιστανμπούλ ..
"θα τα αντιμετωπίσουμε όλα ώμο με ώμο",
birlikte omuz omuz

Είσαι σαν τον ορίζοντα, 
που δεν απομακρύνεται όμως όσο τον πλησιάζεις, 
συνενώνεις σε ένα , 
το πνεύμα(με απαράμιλλο χιούμορ) 
και ένα σώμα ευάερο και ευήλιο,
σαν σπίτι χωριού σε πλαγιά βουνού.

Η ζωή μαζί σου έκανε να ακούγεται ακόμη πιο ανόητη,
από ότι είναι στην πραγματικότητα,
 η αυταπάτη των θρησκειών για μεταθανάτια ζωή.

Τριάντα τέσσερα 
-ένα υποδευτερόλεπτο
της αιωνιότητας-
χρόνια,
αποτελούν-και ελπίζω να συνεχισθούν για πολύ ακόμη-
την σούπερ νόβα του δικού μου διαστήματος,
ενός ατομικού χωροχρόνου, 
που θα καμπυλώνεται για καιρό ακόμη.


Σ ευχαριστώ!

σ.