"Χούντα" είναι....θα περάσει

Έγινε πολύ συζήτηση για τα παιδιά που  παρομοίασαν την σημερινή κατάσταση με "χούντα". "Εθνικοί" δημοσιογράφοι ξιφούλκησαν και έτρεξαν να κατακεραυνώσουν- αυτό κάνουν συνήθως, αρκεί οι κεραυνοί να πέφτουν μακριά και όχι στην αυλή τους-και όλοι εμείς κάναμε το μικρό ή μεγάλο μας σχόλιο για το θέμα. Αλλά ξεχνάμε αρκετά πράγματα (όπως γίνεται άλλωστε κατά παράδοση σ αυτόν τον τόπο, που η ύπαρξη του στηρίζεται στην...λήθη και όχι στην μνήμη όπως πιστεύουν πολλοί).

Να θυμίσω-γιατί υπάρχει και αυτή η πλευρά-, ότι στην χούντα δεν πήγαν όλοι στα ξερονήσια. Δεν ένιωσαν όλοι την ασφυξία της σιωπής που επιβλήθηκε, δεν έκρυψαν όλοι τα βιβλία ή τους δίσκους τους μέσα στα μπαούλα, δεν απολύθηκαν όλοι από την δουλειά τους, δεν έλειψε σε όλους η πολιτική δράση, δεν ακούμπησε όλους στον ίδιο βαθμό η τραγωδία της Κύπρου. Για τα σκάνδαλα της λίγοι έμαθαν. Εχουν μείνει μόνο σε ένα κομμάτι του "λαϊκού"υποσυνείδητου, το "χάρισμα" των χρεών των αγροτών και τα "δωρεάν" βιβλία στο Πανεπιστήμιο, απάτες ολκής και τα δύο. 

Δεν άκουσαν για τον Ελή, τον Μανδηλαρά, τον Μουστακλή, τον Χαλκίδη και άλλους. Εβλεπαν μόνο τον "αγνωστο πόλεμο" και τον Συνετόπουλο να κυνηγά τον Κωνσταντίνου (ή το αντίθετο, δεν θυμάμαι). 

Σαν πρώτη αντιστασιακή πράξη κατέγραψαν την εκπομπή του Κολλάτου που αμφισβήτησε την Βουγιουκλάκη. Ούτε την δήλωση Σεφέρη διάβασαν, ούτε άκουσαν κάτι για την κηδεία του γερο Παπανδρέου. Ακόμη και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τα αντιλήφθηκαν μέσω του...Γεωργαλά και του Ζουρνατζή.

 Οι περισσότεροι εξακολουθούσαν να βρίσκουν στα περίπτερα την χρωματιστή φυλλάδα με τους πηχιαίους τίτλους, να ουρλιάζουν στα γήπεδα τις Κυριακές (θυμάμαι καλά ότι ενώ έγινε Παρασκευή το πραξικόπημα, την Κυριακή τα γήπεδα "λειτούργησαν" κανονικά, όπως και τα θέατρα εξάλλου). Μην τα βάζουμε λοιπόν με το πιτσιρίκι, ούτε με τους Κοτσιφάκηδες. Για πολλούς δεν υπήρξε η έννοια "χούντα" (που εφευρέθηκε αργότερα, όπως η λέξη "βυζάντιο" για το....βυζάντιο). Τηρουμένων των αναλογιών και οι επιζήσαντες Εβραίοι για χρόνια δεν μιλούσαν για το ολοκαύτωμα ούτε έγραψαν γι αυτό. Δεν είναι το ίδιο , το ξέρω. 

Αλλά δείτε λίγο την μεταπολιτευτική μας αφήγηση για το θέμα. Μια κρίση αποχουντοποίησης που την περάσαμε γρήγορα και πολύ γρήγορα επίσης μετατράπηκε η επέτειος του Πολυτεχνείο σε πανηγύρι και πεδίο άσκησης πετροπολέμου. Αν αυτή είναι η εικόνα που έχει το παιδί για την "χούντα", γιατί να μην βρει και στο σήμερα αναλογίες. Και φαντάζομαι ότι θα καγχάσει αν του πεις κανείς ότι τότε "δεν λειτουργούσε η Βουλή". Το σήμερα, που περιέχει πολλά στοιχεία αυθαιρεσίας που επιτρέψαμε όλοι εμείς να υπάρχουν, κάποιοι να έχουν μόνιμα το πάνω χέρι-τότε και τώρα- είτε είναι δυνάμεις καταστολής, είτε εργοδοσία, είτε ακόμη και αρκετοί θεσμοί. Εχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης (πόσο γρήγορα τα έχουμε ξεχάσει οι "ευαίσθητοι"-μας τελείωσαν και τα μπουφάν), έχουμε "προσαγωγές" , έχουμε και τους γνήσιους εκφραστές της ,παγιωμένους πλέον μέσα στον κοινωνικό ιστό και μάλιστα να διαμορφώνουν και την ατζέντα. Ενα εθνικιστικό πασάλειμμα πάντοτε είναι απαραίτητο στο δημόσιο πολιτικό λόγο, όλων των πλευρών Εχουμε έναν πρωθυπουργό που χρησιμοποιεί, πολλές φορές, τα κλισέ της. 

Τα έχουμε όλα αυτά. Αλλά χούντα δεν έχουμε. Οχι. Παίρνουμε τις αναπνοές μας, έχουμε τα βιβλία μας κανονικά στα ράφια της βιβλιοθήκης και έναν απέραντο κόσμο της μουσικής μπροστά μας (ο καθένας με τον πόνο του), διαδηλώνουμε, φωνάζουμε, συμπαραστεκόμαστε, πληροφορούμαστε, βρίζουμε αν χρειασθεί. Οχι δεν έχουμε χούντα. Αλλά για να μην ξαναέχουμε, η απάντηση δεν είναι να σηκώνουμε το λιπαρό μας δάχτυλο στο παιδάκι, αλλά να κάνουμε λίγη "δίαιτα". Κυρίως στις μεγαλοστομίες.

Σ.Σαρακενίδης

Σαραντάρισε αλλά μυαλό δεν έβαλε....

Γιορτάζουν-λέει-τα 40 χρόνια της Πολυτεχνικής Σχολής και του Δ.Π.Θ γενικότερα. Επειδή διάβασα μερικά ονόματα , που μου είναι τελείως αδιάφορα και που δεν έχουν καμιά σχέση με τα πρώτα βήματα-μπουσουλίσματα-της δικής μας Π.Σ.Ξ., θα μου επιτρέψετε να γράψω μερικά εδώ, έτσι για την ιστορία. Κάποτε αυτές και αυτοί ήταν η Πολυτεχνική σχολή μας.

Διαμαντίδης  Δημήτρης (ένα διάστημα αυτός ήταν όλη η Π.Σ.Ξ., εκεί στην στοά-εννοώ στοά από καταστήματα, μην πάει αλλού ο νου σας-στην Θεσσαλονίκη (Χρυσικοπούλου);
Και Λεκίδου Μαρίτσα (η πρώτη Γραμματέας της Σχολής)

Τον Δεκέμβρη του 1974 έγιναν εξετάσεις στην Ξάνθη με καμιά εκατοστή υποψήφιες/ους (εκείνη την μέρα έπαιζαν Ελλάδα-Γερμανία και νομίζω το αποτέλεσμα ήταν 1-1). Μετά από μερικές μέρες-στις 8/12-έγινε το δημοψήφισμα. Σ αυτές τις εξετάσεις-που τις διεξήγαγαν ο Λυσίμαχος Μαυρίδης, Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής τότε του Δ.Π.Θ., και ο Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος, καθηγητές και οι δύο στο Α.Π.Θ. Ο Μαυρίδης δεν ζει πλέον.

Προσελήφθηκαν 12 γυναίκες και 2 άντρες (εμού συμπεριλαμβανομένου).
Και υπήρχαν και μερικοί βοηθοί (Γούναρης, Μαυροειδής,ο Γιώργος ο Κοκκινίδης, ο Χρήστος Κάλφας, Πέτρος Βάρβογλης, φυσικά ο Διαμαντίδης, η Χριστίνα Ρούτση,ο ΒασίληςΜαρκόπουλος(για τον θείο Βασίλη πρέπει να γραφεί ένα ιδιαίτερο κομμάτι, η παρουσία του και η προσφορά του στην Ξάνθη ήταν μεγάλη), Ιωάννου)-σίγουρα ξεχνάω κάποιες/ιους.

Για τον Θωμά τον Βουγιουκλή θα γράψω ιδιαίτερα εδώ. Ηταν πρόεδρος της ΦΕΞ την χρονιά που η τελευταία έκλεινε τα 25 της χρόνια και μέσα σε απέραντες δυσκολίες καταφέραμε να τα γιορτάσουμε με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια. 

Τα άλλα πρόσωπα που την λειτούργησαν την σχολή σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, με 3-4 επισκέπτες καθηγητές από Θεσσαλονίκη, ήταν:

Ασβεστά Ουρανία, Κωφίδου Εφη, Καραγεωργίου Φανή, Κωνσταντινίδου Αφροδίτη και Κλεονίκη,Χατζηγιαννάκη Αλίκη,Χατζηιωαννίδου Πόπη, Ανδρουτσοπούλου Πόπη, Σακαλή Σούλα, Κονδύλη Ρούλα, Σιδηροπούλου Αθηνά,Γερακίνα (δεν θυμάμαι δυστυχώς επώνυμο), ο Κώστας Λυγερός (που δεν είναι πια μαζί μας )και εγώ.

Από τους καθηγητές (πέρα από τους 2 που ανέφερα) ήταν ένας χημικός (δεν θυμάμαι το όνομα του) και ο εξαίρετος Νίκος Παναγιωτόπουλος, του οποίου η προσφορά ήταν ευρύτερη της διδασκαλίας του.
Επί πλέον υπήρχε και ένας δάσκαλος σχεδίου (ονόματι Βασιλειάδης), όπως και δασκάλες ξένων γλωσσών (Φωνάζογλου Δέσποινα (αγγλικά) και η Κούλα Καρούλια (γαλλλικά)-η οποία μας βοήθησε και στην ΦΕΞ σε πάρα πολλές εκδηλώσεις)

Ολοι αυτοί, από διαφορετικά πόστα,ήταν ο θεμέλιος λίθος της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης. Τους αξίζει μία αναφορά, γιατί σε εκείνες τις δύσκολες συνθήκες. κατάφεραν να την λειτουργήσουν και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της. Δυστυχώς ακολούθησε και αυτή (η Π.Σ.Ξ) την μοίρα όλων των ελληνικών ΑΕΙ. Κυριάρχησε εντός της ένας απέραντος μικρομεγαλισμός, καμία ή ελάχιστη σχέση με την τοπική κοινωνία και τα προβλήματα της και για αρκετούς (κυρίως καθηγητές) ,προθάλαμος για τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας. Πολλοί απ αυτούς ήταν οι καλύτεροι πελάτες της Ολυμπιακής τότε (εξ ου και μια έκπτωση που είχαν στα εισιτήρια).

Οι πρώτοι φοιτητές που θα μαζευτούν-απ ότι μαθαίνω αυτές τις μέρες-αυτούς βρήκαν όταν ήλθαν εδώ, σε μια περιοχή άγνωστη  και ανεξερεύνητη ακόμη, απ αυτούς δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες-όχι μόνο διδακτικές-και μ αυτούς έκαναν παρέα τον πρώτο καιρό, μια που η συντηρητική κοινωνία της Ξάνθης τους έβλεπε με μισό μάτι.

Εσείς λοιπόν που θα γιορτάσετε αυτές τις μέρες τα 40 χρόνια έχετε υποχρέωση απέναντι σε όλες και όλους αυτούς, μιας μικρής-έστω αναφοράς- και αφήστε τους Πρυτάνεις και Περιφερειάρχες να γράψουν την δική τους ιστορία. Η μνήμη αξίζει στους ταπεινούς.

Σ.Σαρακενίδης

Αξιον εστί το τίμημα....

Χθες κάπου διάβασα ότι ήταν η επέτειος της έκδοσης του "Αξιον εστί" του Θεοδωράκη. Τον Οκτώβριο του 1964. Και θυμήθηκα την δική μου ιστορία για την απόκτηση αυτού του δίσκου. Οι 130 δραχμές (το αντίτιμο του) ήταν πολλές. Είχαμε μπλέξει και σε εκείνες-τις πρώτες-πανελλαδικές εξετάσεις, με το "ακαδημαϊκό" απολυτήριο του Λουκή Ακρίτα και του Παπανούτσου. Είχαν γίνει κάτι λάθη στον σχεδιασμό και ενώ δεν έμπαιναν οι καθορισμένοι από πριν φοιτητές, δεν κατέβαινε η "βάση" για να μπουν και οι υπόλοιποι και να συμπληρωθεί ο αριθμός τους, που είχε προκαθορισθεί. Κι έτσι καμιά χιλιάδα υποψήφιοι, σε όλη την Ελλάδα, μαζεύτηκαν και βγάλαν επιτροπές...τα γνωστά. Τέλος πάντων. 
Καπάκι και το "αξιον εστί" να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Η επιθυμία να τον ακούσω πλησίαζε τα όρια της ερωτικής.Αλλά τα χρήματα δεν υπήρχαν. Τότε στην Ξάνθη,ο ξάδελφος μου Μιχάλης Καπηλίδης είχε κατάστημα δίσκων, γνωστός μουσικός που σήμερα και τα τρία παιδιά του, αλλά και τα εγγόνια του, διαπρέπουν στον χώρο της μουσικής (φιλιά σε όλους)! 
Ετυχε να βρεθώ στην Ξάνθη τότε, (επίσκεψη στην αδελφή μου) και πέρασα κανά δυο φορές από το μαγαζί του, αλλά δίσταζα να του κάνω κρούση για τον δίσκο. Την παραμονή της αναχώρησης μου για Θεσσαλονίκη ξαναπέρασα από κεί να τον αποχαιρετίσω. Μου λέει: Θα μου κάνεις μια αγγαρεία. Φυσικά, ήταν η απάντηση μου. Μου δίνει μια κιθάρα που ήθελε κάποια επιδιόρθωση, να την πάω σε ένα μαγαζί στην Θεσσαλονίκη, κάπου στην Εγνατία προς τον Βαρδάρη. Τότε πήρα θάρρος και του λέω: Ξέρεις το "αξιον εστί" του Μίκη σε στίχους Ο.Ελύτη που μόλις κυκλοφόρησε; Φυσικά το ήξερε. Το θέλεις; μου λέει. Σαν τρελός. Θα πας στον Λαμπρόπουλο (κάπου στην Μητροπόλεως) και θα πεις ότι είναι για μένα (μου δίνει και ένα σημείωμα). Θα σου το δώσουν φθηνότερα. 

Ετσι και έγινε. Αφού άφησα την κιθάρα, πήγα στον Λαμπρόπουλο. Τρέμοντας κυριολεκτικά και ελπίζοντας να φθάνουν οι 80 περίπου δραχμές που είχα, έδωσα το σημείωμα σε έναν κύριο, ο οποίος "έβγαλε" τα δύσκολα γράμματα του Μιχάλη-γιατί εγώ είχα πάθει γλωσσοδέτη-και μου λέει...Ναι βέβαια..μισό λεπτό να σου τον φέρω. Το τρέμουλο συνεχίζονταν , γιατί δεν είχα ακούσει ακόμη την λυπητερή. Τον φέρνει λοιπόν,τον τυλίγει σε ένα χαρτί και μου λέει-ενώ βροντές και αστραπές αντηχούσαν μέσα στο κεφάλι μου- Για τον Μιχάλη μόνο 70 δραχμές θα μου δώσεις. Ανάσταση! Δοξαστικά! Ψαλμωδίες αγγέλων...όλα μαζί αντηχούσαν μέσα στου Λαμπρόπουλου, που είχε μετατραπεί σε καθεδρικό ναό!

 Πρέπει να έκανα παγκόσμιο ρεκόρ στην απόσταση...Λαμπρόπουλος-λεωφορείο-Κρήτης (που μέναμε τότε). Μέσα στον ενθουσιασμό μου όμως ξέχασα ότι δεν είχα πικαπ. Ηλεκτρόφωνο το λέγαμε τότε. Κάπου είχα χαθεί δεν ήξερα τι μου γίνονταν. Θυμήθηκα τότε τον Γιάννη, έναν φίλο της Κυριακής (γιατί τις υπόλοιπες μέρες δούλευε στις οικοδομές-ήταν ηλεκτρολόγος) που είχε ένα τέτοιο. Αλλά μόνο την Κυριακή τον έβλεπα και καπνίζαμε κανένα τσιγάρο παρέα. (Ο Γιάννης όλη την βδομάδα δεν κάπνιζε καθόλου-την Κυριακή ένα πακέτο,"εθνος" νομίζω ήταν). Μέχρι να έλθει η Κυριακή κόντευα να κλατάρω. Είχαμε και το σχολείο, στο διάσημο Ε΄πήγαινα, που είχε τις απαιτήσεις του, αλλά σχολείο θα κοίταζα τώρα; Την Κυριακή υπέβαλα το αίτημα μου στον Γιάννη. Μου λέει φέρτον στο σπίτι να τον ακούσουμε παρέα. Ηλθαν και δυο άλλοι φίλοι μαζί. Ηταν μυσταγωγία για μένα. Κάτι πρωτόγνωρο. Η μουσική μας παιδεία στηρίζονταν στο ραδιόφωνο, στις συναυλίες της Τρίτης (συμφωνική της Βοστώνης) και την Μεγάλη εβδομάδα που παρακαλούσα να μην αναστηθεί ποτέ ο Χριστός. Η πρώτη ακρόαση ήταν κάτι ασύλληπτο. Εβλεπα όμως στα πρόσωπα των άλλων κάτι γκριμάτσες, ακουγα κάτι αναστεναγμούς ανυπομονησίας και δεν καταλάβαινα. Δεν ήταν ότι δεν τους άρεσε. Αλλά όλα αυτά τα καινούρια στοιχεία...η αφήγηση (μέγας Κατράκης), ο χορός, ο ψάλτης (ο ιερέας, καλύτερα, Μπιθικότσης) ήταν καινούρια πράγματα για όλους μας.

 Εκείνο το απόγευμα τον ακούσαμε ίσα με 5 φορές. Βγήκαμε μετά να πάρουμε λίγο αέρα και ανταλλάξαμε γνώμες. Εγώ ενθουσιασμένος, οι άλλοι όχι και τόσο. Επαιζε ρόλο και το πολιτικό βλέπετε. Εγώ από τότε συμπαθούσα την αριστερά, ψιλοπήγαινα στις συγκεντρώσεις της ΕΔΑ (στην περιφέρεια τους), αλλά τα άλλα παιδιά δεν είχαν ανάμειξη με την πολιτική, ακόμη και σε εκείνη την εποχή των αναταράξεων.

Παρακάλεσα τον Γιάννη να μου δανείσει το ηλεκτρόφωνο του για λίγο καιρό. Γενναιόδωρος αυτός μου το έδωσε. Τον έμαθα απ έξω τον δίσκο. Και τον Γενάρη του 65 που πήγα φαντάρος, στις στιγμές της μοναξιάς, τραγουδούσα κάποια τραγούδια του, χωρίς τον κίνδυνο να καταλάβει κανείς ότι ήταν του Θεοδωράκη, γιατί το έργο δεν ήταν γνωστό ακόμη. Τον δίσκο τον έχω ακόμη. Διπλός , ζυγίζει αρκετά. Φθαρμένος  από τα πολλά παιξίματα, με γεμίζει νοσταλγία για τους φίλους, για την λαχτάρα ,την ερωτική σχεδόν, ανάμεικτη με ένα πάθος, ακαθόριστο, για κάτι που έρχεται (δεν ήλθε ποτέ) και μετά ο στρατός με την κατάθλιψη που τον συνοδεύει. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα, αλλά το "άξιον εστί" ήταν πάντοτε μια μουσική παρηγοριά.

Σόλων Σαρακενίδης

https://www.youtube.com/watch?v=XyaTOPahl14

Ενα κενό...

Από το καλοκαίρι του 2010 και αφού είχα εγκαταλείψει τα προηγούμενα χρόνια, κομματικούς σχηματισμούς, στους οποίους είχα ενταχθεί αυτοβούλως (1984 διαγραφή από ΚΚΕ) και αποχώρηση από Συριζα μετά την εκλογή Τσίπρα, μπήκα σε μια νέα περιπέτεια-που μάλλον είναι και η τελευταία-μια περιπέτεια, που ομολογώ ότι από την αρχή είχα αρκετές αμφιβολίες για την επιτυχία της, αλλά ακολούθησα, κυρίως φίλους εδώ στην Ξάνθη, έχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση τους και -προ πάντων-στην εντιμότητα τους. Ετσι διαμορφώθηκε μια πολύ ωραία παρέα, ζωντανή με όρεξη, με εμπνεύσεις, με ένα όραμα περαιτέρω συγκλίσεων που δεν το περιόρισε το αρχικό δημοσκοπικό ξεπέταγμα. Η Δημάρ τον πρώτο καιρό της εμφάνισης της έπιανε δημοσκοπικά διψήφια νούμερα. Είχε γίνει μάλιστα-και τοπικά-πόλος έλξης διάφορων ανέστιων πολιτικών καιροσκόπων, που ευτυχώς οι απόπειρες τους για εισδοχή αποκρούστηκαν, τοπικά κυρίως.
Ηταν ωραία η αρχή λοιπόν,αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον, απέκτησε σάρκα και οστά, έβγαλε τα πρώτα δόντια του και άρχισε το πράγμα να συγκροτείται. Η Ξάνθη ήταν από τις πρώτες πόλεις που επισκέφθηκε ο Κουβέλης. Μιλώντας σε μια ευπρόσωπη συγκέντρωση τότε (τον Δεκέμβριο του 2010), έκανε εντύπωση ο ρηξικέλευθος λόγος του, που δεν χάιδευε αυτιά και ονομάτιζε την κατάσταση με το πραγματικό της όνομα. Οι δύο μέρες που περάσαμε μαζί ήταν ουσιαστικές,-αν και ομολογώ φάνηκαν τα πρώτα ψήγματα ενός μικρού εγωϊσμού, που πέρασε απαρατήρητος-όχι από μένα.

Και πέρασε ο καιρός ήλθαν οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις, όπου πριν από την πρώτη επικεντρώναμε σε μια λογική που ήταν ενάντια στους μέχρι τότε διαχειριστές της εξουσίας και μετά το-σχετικά καλό-αποτέλεσμα, αποκρούαμε λογικές που μας ήθελαν συνεργαζόμενους με ΝΔ-Πασοκ,που αμέσως μετά τις δεύτερες αυτό έγινε-και σωστά κατά την γνώμη μου-πραγματικότητα.

Από κει  και πέρα άρχισε η αποκαθήλωση μέσα μου. Αποδείχθηκε ότι αυτός ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς, ενώ είχε τις δυνατότητες, δεν είχε τα κότσια. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν δι' αντιπροσώπων και μάλιστα όχι και των καλύτερων (λέγε με Ρουπακιώτη). Καταλάβαινε και ο πλέον ανυποψίαστος-βοηθούσε βέβαια σ αυτό και η πρακτική Σαμαρά-ότι ψάχνουμε μια ευκαιρία να την κοπανήσουμε και αυτό δεν άργησε να γίνει δια της ΕΡΤ. Τότε νομίζω ότι ο κόσμος που ψήφισε την Δημαρ την εγκατέλειψε μαζικά. Απο κεί και πέρα ότι γίνεται είναι ένα ψυχορράγημα που "επικυρώθηκε" με το 1,2%  και ο κλινικός θάνατος δεν θα αργήσει να έλθει. Παρακάμπτω την ιστορία των 58 γιατί ήταν φανερό ότι ο Κουβέλης δεν είχε καμιά διάθεση να καθίσει σε κανένα τραπέζι συνεργασίας (ο τρίτος πόλος ήταν εσωκομματικής κατανάλωσης τερτίπι). Είχα βέβαια κάποιες ελπίδες από τον Σπύρο Λυκούδη, ένα άνθρωπο που συνδυάζει συναίσθημα και πολιτική πράξη, αλλά δυστυχώς και αυτός, δέσμιος μιας συνήθειας, δεν κατάλαβε ότι οι καιροί τώρα απαιτούν περισσότερη αποφασιστικότητα.

Και φτάσαμε στο σήμερα. Είναι μεγάλη απώλεια που αυτός χώρος δεν θα έχει πολιτική έκφραση στο μέλλον. Η ανανεωτική αριστερά πάντοτε σ αυτόν τον τόπο προφήτευε-λοιδορούμενη τις περισσότερες φορές-τα μελλούμενα και συνήθως έπεφτε μέσα. Θα μείνουν στο "παιχνίδι"  οι παλιοί γνωστοί, η άκρως συντηρητική στην Ελλάδα δεξιά (με καταχωνιασμένες μέσα τις ελάχιστες δειλές μεταρρυθμιστικές φωνές) και ένα λαϊκιστικό κακέκτυπο σοσιαλδημοκρατίας, που σήμερα εκδηλώνεται  με μια αυθάδεια και πολιτική αγραμματοσύνη, ως μια λερναία ύδρα με πολλά κεφάλια, που το καθένα έχει την δική του κραυγή. Και φυσικά ένα φασιστικό χιτλερικό προσομοίωμα, που δυστυχώς έχει "πείσει" χιλιάδες συμπολίτες, ενώ ταυτόχρονα όχι μόνο είναι εναντίον αυτής-έστω-της δημοκρατίας, αλλά χρησιμοποιεί την δοσμένη του εξουσία με τον πλέον παλαιοκομματικό τρόπο.

Η περιπέτεια για μένα έληξε εδώ και καιρό. Παρακολουθώ με λύπη τις τελευταίες εξελίξεις-που μάλιστα είχαν και μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη εκεί που δεν το περίμενα. Αποσύρομαι λοιπόν. Ελπίζω εκεί έξω κάποτε να αποφασίσουμε να γίνουμε μια σωστή χώρα. Το αξίζει αυτό ο τόπος μας. Του το χρωστάμε.

Σ.Σαρακενίδης

Τα γυαλιά του χρόνου θέλουν αλλαγή.

Διαβάζω για την παιδική βία σήμερα, στα σχολεία, στους δρόμους. Και από την άλλη σε κάτι σελίδες "νοσταλγίας" ακούω κάτι βαθείς αναστεναγμούς για "εκείνα τα χρόνια που όλα ήταν καλύτερα, πιο γνήσια, πιο ήρεμα". Αφήνω κατά μέρος την μετεμφυλιακή Ελλάδα και την βία που παρείχε από μόνη της στους "ηττημένους" και αναφέρομαι στην παιδική και άδολη ηλικία μου. 

Στις γειτονιές της μικρής επαρχιακής πόλης που μεγάλωσα. Οι γειτονιές λοιπόν ήταν συνυφασμένες με συμμορίες και όρια. (Θυμάστε το west side story);-ε υπήρχε και η ελληνική του εκδοχή.  Δεν ήταν ατομική η βία (αν και πολλές φορές υπήρχε και τέτοια-μεταξύ "αρχηγών"), αλλά συνήθως ήταν ομαδική. Οι πετροπόλεμοι μεταξύ γειτονιών ήταν η συνηθισμένη σύρραξη. Στο κομμάτι της παλιάς Ξάνθης που μεγάλωσα (στις "σκιές" πάει άραγε αυτό); Να σκεφθείς ότι εγώ "ήσυχο" και "φοβιτσιάρικο" παιδί, πήγα 2 φορές (τουλάχιστον απ ότι θυμάμαι) στην μάνα μου, την μία με ανοιγμένο κεφάλι και την άλλη με γδαρμένο όλο μου το πόδι. Και τότε οι αντιδράσεις των μανάδων δεν ήταν του στυλ "αχ παιδάκι μου τι έπαθες"...αλλά σου έριχνε πρώτα ένα μπερντάχι-δεν της έφτανε που έπρεπε να ταϊσει μια εξαμελή-οχταμελή οικογένεια, είχε και σένα με τους καυγάδες σου. Και μετά φρόντιζε τις πληγές σου.  
Η βία και ο κίνδυνος ήταν συνυφασμένος με την παιδική ηλικία τότε. Οι ελλείψεις ειδικότερα οδηγούσαν σ αυτές. Κλέψιμο φρούτων (όχι μόνο από δέντρα αλλά και από τις κάσες του μανάβη που τις είχε απλωμένες στο πεζοδρόμιο), σπάσιμο τζαμιών , άδειων κυρίως σπιτιών, αλλά καμιά φορά η στόχευση δεν ήταν σωστή και έπιανε και τα "γεμάτα". Και τότε οι καυγάδες στην γειτονιά μεταξύ των μανάδων ήταν ανυπέρβλητες σε ένταση και "πληροφόρηση" για να ενδότερα των οικογενειών τους. Φυσικά δεν υπήρχαν "μυστικά". Ηταν γνωστά τα πάντα κι ας μην υπήρχαν μεσοτοιχίες. 
Δάσκαλοι βίαιοι στο σχολείο με την βίτσα στο χέρι. Παπάδες που σε απειλούσαν μονίμως με την κόλαση, μην τυχόν και πιάσεις το πουλί σου. Χωροφύλακες να σε αγριοκοιτάζουν  (ήταν φαίνεται μέσα στην εκπαίδευση τους το μίσος προς τους πολίτες-διαχρονικό);-στο γήπεδο να παρακαλάς..."βάλε με μέσα θείο"....τις Κυριακές υποχρεωτικός εκκλησιασμός, να κλείνουν τα μάτια σου από την νύστα και την πείνα (μια μικρή παρηγοριά το αντίδωρο), φροντίδα υγείας ανύπαρκτη (πότε πότε έστελνε η "αμερικάνικη βοήθεια" κάτι οδοντόβουρτσες χωρίς οδοντόκρεμες),συσσίτια στο σχολείο με ένα απαίσιο βούτυρο που βρωμοκοπούσε (ωραίο όμως το κασέρι). Η θάλασσα , που τώρα είναι στα 20 λεπτά,τότε ήταν μια άγνωστη περιοχή. Θυμήθηκα  την λαχτάρα γι αυτήν αργότερα, με την "κάθοδο των μυρίων". Παιδικές κατασκηνώσεις,όπου ένιωθες έγκλειστος και σχεδίαζες από την δεύτερη μέρα την απόδραση σου. 

Αργότερα, κάθε Πέμπτη που άλλαζαν ταινία οι 2 κινηματογράφοι της πόλης μας, να έχεις την αγωνία σου αν τα έργα που έβαλαν "επιτρέπονται στα παιδιά", ώστε να υπάρχει ελπίδα για το Σάββατο το μεσημέρι (τότε πηγαίναμε και Σάββατο σχολείο) το κονκλάβιο των καθηγητών να μας "επιτρέψει" να πάμε να δούμε μια απ αυτές. Και μετά άρχιζε ο άλλος αγώνας για το αντίτιμο του εισιτηρίου. Τι λαχτάρα όμως; Ο Τζων Γουέην (μετά έμαθα τι κάθαρμα ήταν), ο Μπαρτ Λάγκαστερ, ο Τόνυ Κέρτις, ο Κέρκ Ντάγκλας, αλλά και η Τζέην Μάνσφηλντ ("τροφοδότησε πολλές φορές τις φαντασιώσεις μας-you know what I mean), η Τζίνα Λολομπριτζίτα, η ΣΟΦΙΑ ΛΩΡΕΝ (αχ εκείνη η γυναίκα του ποταμού). Οτι καλύτερο είχε η παιδική μου ηλικία το έβρισκα στις ταινίες και σε κάποια σκόρπια βιβλία που έπεφταν πότε-πότε στα χέρια μου, μέχρι να αποκτήσω δικαίωμα πρόσβασης στην δημοτική βιβλιοθήκη.

Την νοσταλγία λοιπόν δεν την καταλαβαίνω, όπως και την συνήθη και μονότονη αναφορά σε εκείνα "τα ωραία χρόνια". Τότε που τα σκυλιά τα κλωτσούσαμε και τα λουκάνικα δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο μας.  Μόνο τα νιάτα ίσως, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες. Ο χρόνος είναι αμέτοχος σε όλα αυτά. Με κλειστά μάτια προχωρά και εμείς πειθήνια όργανα του, ακολουθούμε. Οτι μπορέσουμε και πάρουμε από αυτήν την σύμπτωση που μας έφερε στον κόσμο, μια τυχαία "συνάντηση", μια ακόμη χημική ένωση, στον απέραντο κόσμο του σύμπαντος. Είμαστε τυχεροί! Οχι όλοι, συμφωνώ.

Σ.Σαρακενίδης

Στρογγυλοκάθεται στο σαλόνι......

Η Ελλάδα, μια χώρα της υπερβολής και της αρπαχτής, πέρασε από διάφορα στάδια, είτε στον τομέα του "πολιτισμού"-πιο σωστά της διασκέδασης-που πάντοτε προσπαθούσε να συναντηθεί με το χαμηλότερο ένστικτο ή γούστο των νεοελλήνων και γενικώς τα κατάφερνε ή -παλιότερα-στον τομέα της κατασκευής, όταν τα μεγάλα πλήθη εγκατέλειπαν τα χωριά τους αναζητώντας καλύτερη τύχη-και περισσότερη ελευθερία-στις μεγάλες πόλεις. Η αρπαχτή ακολουθούσε την υπερβολή, την αναζήτηση του εφήμερου και τους χωρίς αύριο, σήμερα.

Την δεκαετία 1980-90 , που μεσουράνησε ο νέος λαϊκισμός-ο παλιός ήταν απ ευθείας συνδεδεμένος με "παραδοσιακές" αξίες και "διανέμονταν" δωρεάν σε σχολεία , εκκλησίες και τμήματα χωροφυλακής-, στην αλησμόνητη εποχή που οι κοντοπίθαροι "κωλοέλληνες"  αναρριχήθηκαν στην εξουσία, με τεντωμένο το δάχτυλο προς το μεγάλο βάζο με το μέλι, ακολουθούμενοι και από κάποιους αφελείς που νόμιζαν ότι ήλθε η ώρα "να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση, τότε που πολλοί νόμισαν ο τι τουλάχιστον στον τομέα του λεγόμενου πολιτισμού ήλθε"η ώρα η καλή", αναπτύσσεται  κατ αρχήν το σκυλάδικο-που μάλιστα παίρνει και τα χαρακτηριστικά της εθνικής διασκέδασης, γίνεται ελληνάδικο-και η λεγόμενη βαριά κινηματογραφική κουλτούρα, που ακολουθούσε τις ονειρώξεις ενίων δημιουργών της , οδηγεί τους κατασκευαστές διασκέδασης και στην συνέχεια την πλέμπα στην κατ οίκον κατανάλωση εικόνας, με το τσουνάμι της βιντεοκασέττας.

Ενώ μια μικρή μειονότητα έτρεχε στις κινηματογραφικές λέσχες για να γευθεί την τέχνη του Φελλίνι, του Γκοντάρ, των μεγάλων σοβιετικών μαστόρων, αλλά και του Αγγελόπουλου και του Βούλγαρη, ο πολύς λαός, που μόλις είχε στείλει στην εξουσία ένα ομοίωμα του, μια καρικατούρα λαϊκής εξουσίας, έβλεπε στο σπίτι , αλλά και σε "λαοσυνάξεις" τον "Λώρενς της αφραγκίας" ή "τα αστραφτερά κιλοτάκια". Ο κινηματογράφος κλινικά νεκρός, έστειλε όλους τους ανθρώπους του, μικρούς και μεγάλους, στο νέο εργοτάξιο, όπου με το νέο υλικό και την ευκολία της επανάληψης-χωρίς να χαλάς φιλμ-επέτρεπε να γυρίζονται "ταινίες" σε 3 μέρες και να μοσχοπουλιούνται σαν ζεστά κουλούρια από άκρου σε άκρον της Ελλάδας. Το "ρηχό" Πασοκ έπαιξε αυτό το παιχνίδι με συνέπεια, δίνοντας υπέρμετρη σημασία στον καθησυχαστικό του ρόλο και στην αποχαύνωση, όταν μάλιστα αυτό συνοδεύτηκε και από άλλες παράλληλες δραστηριότητες στο θέατρο ή στην μουσική. Μια ισότητα προς τα κάτω. Οι γκρινιάρηδες και πάντοτε ανικανοποίητοι ¨κουλτουριάρηδες" έπρεπε να βγάλουν τον σκασμό και να βρουν τον δικό τους τρόπο αυτοικανοποίησης. 

Το 1989-90 αυτόν το ρόλο-όταν η βιντεοκασέτα τα κακάρωσε από ανακοπή-τον ανέλαβαν τα ιδιωτικά κανάλια. Αρχικά στον τομέα της σπιτικής διασκέδασης και στην συνέχεια της "σπιτικής" υπαγόρευσης κάθε συλλογικής ή μη πρωτοβουλίας και ενέργειας. Και τον συνεχίζουν αυτόν τον ρόλο μέχρι σήμερα, ενώ ταχταρίζουν την εξουσία στα γόνατα τους και κάθε τόσο της κλέβουν από την τσέπη το χαρτζιλίκι και τα λεφτά από τα κάλαντα.

Τώρα πια ο λαϊκισμός διανέμεται κατ οίκον και δεν χρειάζεται η βαριά σκιά του χωροφύλακα να διαγράφεται το βράδυ πίσω από την κουρτίνα του παράθυρου. Στρογγυλοκάθεται στο σαλόνι.

Σ.Σαρακενίδης

Οι Κυριακές στην πόλη πρέπει να είναι...αβρές.

Η απαίτηση-ποιων άραγε(;)-για ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές, δημιούργησε τις συνηθισμένες αντιπαραθέσεις και είναι λογικό  όταν τέτοιας κλίμακας αποφάσεις αλλάζουν ουσιαστικά την ζωή πολλών ανθρώπων και δημιουργούν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ανάμεσα σε επιχειρήσεις που ευνοούνται και σε άλλες που θεωρούν ότι θα έχουν απώλειες. Σ αυτήν την αντιπαράθεση δεν μπορώ να μπω. Η θέση μου είναι του πολίτη και δευτερευόντως του καταναλωτή. Ως καταναλωτής δεν είμαι και από τους καλύτερους.  Αν η πλειονότητα συμπεριφέρονταν καταναλωτικά όπως εγώ, άλλη θα ήταν η εικόνα της αγοράς, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Αλλά , ειδικά σήμερα, που η κατανάλωση αλλάζει αργά αλλά σταθερά μορφή και περιεχόμενο, η απαίτηση (ποιων άραγε);, να ανοίγουν τα καταστήματα και τις Κυριακές μόνο ως αναχρονιστική μπορεί να χαρακτηρισθεί. Πάντοτε διεκδικούσαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Μάλιστα ειπώθηκε ότι οι κοινωνίες του μέλλοντος θα βαθμολογούνται από την ποσότητα του ελεύθερου χρόνου που θα διαθέτουν στους πολίτες τους. Οι καταναλωτικές ανάγκες έχουν τρόπους πολλούς να ικανοποιούνται. Εκείνο που δεν έχει αξιοποιηθεί θετικά, αλλά και με οικονομικά αποτελέσματα επαρκή, είναι ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων.

Στην μικρή μας πόλης οι Κυριακές είναι μια απόλαυση. Το κέντρο της γίνεται ανθρώπινο (αυτής της έκφρασης το περιεχόμενο δεν το πολυκατάλαβα ποτέ, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Αδειάζει από αυτοκίνητα, ο κόσμος περπατάει, χαίρεται την ησυχία και την ηρεμία του αστικού χώρου. Διάφορες εκδηλώσεις συνήθως τονίζουν το εξαιρετικό της ημέρας. Ολα γίνονται σε άλλους ρυθμούς και με άλλο σάουντρακ. Η συνηθισμένη καθημερινή ανακατωσούρα πεζών και οχημάτων-με τα τελευταία να κυριαρχούν πλήρως-λείπει την Κυριακή. Μπορείς να συζητήσεις με τον φίλο/η σου ήσυχα και ωραία ,πίνοντας τον καφέ σου στην πλατεία. 

Μια ακόμη μέρα σαν τις άλλες, με αμφίβολο εμπορικό κέρδος δεν ξέρω σε τι θα ωφελούσε. Οσο για τις τουριστικές περιοχές, εδώ και χρόνια έχουν καθιερώσει το εργάσιμο της Κυριακής. Το παράξενο είναι ότι σ αυτές βρίσκονται άνθρωποι με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, εφ όσον κάνουν διακοπές. Τέλος πάντων γεμάτη αντιφάσεις είναι η ζωή μας. Και οι εργαζόμενοι; Οι μόνιμα χαμένοι, ευάλωτοι σε πιέσεις και εκβιασμούς για υπερωριακή και (συνήθως) απλήρωτη εργασία, χάνουν από δύο πλευρές. Την ξεκούραση τους και τα χρήματα που ενδεχομένως θα κέρδιζαν κάνοντας κάτι άλλο.

Οι Κυριακές στην πόλη νομίζω πρέπει να είναι αφιερωμένες σε έναν τρόπο ζωής που πρέπει να διεκδικήσουμε και για άλλες μέρες. Η λεγόμενη ανάπτυξη έχει άλλους τρόπους να εκδηλωθεί αυτούς τους καιρούς, με την βοήθεια της τεχνολογίας, που απαιτεί (η τεχνολογία) ανθρώπους με ελεύθερο χρόνο στην διάθεση τους που συνήθως οδηγεί και σε ελεύθερο πνεύμα. Δεν είναι όλα για πούλημα σ αυτόν τον κόσμο.

Σ.Σαρακενίδης

Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες.

Πάντοτε με εκνεύριζε-και ίσως γι αυτόν τον λόγο δεν έχω και τις ανάλογες φιλίες-ότι δεν στοιχίζομαι πίσω από μονομερείς αντιλήψεις. Αυτές που παίρνουν αφορμή από ένα γεγονός, για να οδηγηθούν  αμέσως και χωρίς αιδώ σε γενικεύσεις-αχ αυτές οι γενικεύσεις!-και παρακάμπτοντας στην ουσία το κύριο γεγονός, καταλήγουν σε ένα, εκ των προτέρων, δεδομένο, γι αυτούς συμπέρασμα και τελικά πανηγυρίζουν.

Πίσω από την καταδίκη του ξυλοδαρμού Μαραντζίδη, αναδύθηκαν τέτοιες λογικές, οι οποίες μπουζούριασαν αμέσως και χωρίς δισταγμό ανθρώπους, ιδεολογίες, πολιτικές, τρόπους ζωής. Εκαναν βέβαια, οι ίδιοι τουμπεκί ψιλοκομμένο για τις περιπτώσεις Μανωλάδας και Λάκκας Λακωνίας, γιατί εκείνα τα περιστατικά δεν "βοηθούσαν" στον συνήθη συλλογισμό τους. Αφήστε που ήταν και καταγγελίες, πληροφορίες, κάποια..."λέγεται" και που συνήθως στηρίζονται από κάτι περιθωριακούς και ανυπόληπτους χώρους, κάτι αντιφασιστικές ενώσεις, κάτι τέτοια ρετάλια. Οι σοβαροί αρθρογράφοι γύρισαν το κεφάλι από την άλλη μεριά και οι συνήθεις λινκαδόροι τους έκαναν το ίδιο.

Το ίδιο ισχύει-σε άλλο βαθμό-με την Γάζα. Εκεί βλέπουμε τις δολοφονίες των ισραηλινών με τους βομβαρδισμούς, αλλά ξεχνάμε και τις ευθύνες της Χαμάς, που ξέρει πολύ καλά ότι οι στρακαστρούκες που εκτοξεύει εναντίον του Ισραήλ, είναι ένα καλό πρόσχημα για αντίποινα, ώστε να φαίνεται το τελευταίο ότι αδικείται. Και την πληρώνουν αθώοι-όπως πάντοτε. Οι ντόπιοι ζυγιστές-πώς τους λέγαμε παλιά; κανταρτζήδες-κάνουν την συνήθη δουλειά τους. Βάζουν στην ελλειμματική ζυγαριά τους τα γεγονότα, όπως τους βολεύει και καταλήγουν σε βαρύγδουπα συμπεράσματα. Αντισημίτες οι μεν που καταδικάζουν τους βομβαρδισμούς, ιμπεριαλιστές οι άλλοι και υποχείρια της Μοσάντ, που τις επικροτούν. Τρέχα γύρευε. Και αυτή η ιστορία κρατάει πάνω από μισό αιώνα και ακόμη οι εμπλεκόμενοι-όπως συνηθίζεται άλλωστε-ζητούν την λύση από τους άλλους.

Αυτήν την διαλογή των "σκάρτων" ειδήσεων από τις "καλές" και τον επιλεκτικό σχολιασμό τους, την σιχαίνομαι περισσότερο από την αδιαφορία και τον καναπεδάτο ξυναρχιδισμό. Σαν να υπάρχει ένας διακόπτης που κλείνει και ανοίγει ανάλογα με τις διαθέσεις του κατόχου του. Τι μας οδήγησε μέχρι εδώ, δεν το ξέρω. Ίσως όταν είναι κανείς μέσα σε συμφέροντα, δουλεύει σε μέσα που υπηρετούν μια λογική ή πάλι, με έναν γρήγορο υπολογισμό, επιλέγει αυτήν την άποψη που την συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι η πιο αρεστή και η πιθανότητα να γίνει αποδεκτή, είναι μεγάλη.

Δυστυχώς έτσι θα πορευτούμε. Παλιότερα δεν είχαμε την δυνατότητα να κρίνουμε. Υπήρχε μια κατευθυνόμενη μονομέρεια. Τώρα όχι ευτυχώς. Η προσπάθεια πάντως γίνεται και τα μέσα τα κοινωνικά είναι χώρος, όπου το γάργαρο νεράκι συνυπάρχει με τα βοθρολύματα. Πρέπει να προσέχουμε από που θα πίνουμε.

Σ.Σαρακενίδης

Ανθρωποι και σκουλήκια

Παλιότερα, στα χρόνια που ο κινηματογράφος ήταν η μοναδική απόλαυση έξω από το σπίτι και που στις σκοτεινές αίθουσες του μπορούσες να έλθεις σε επαφή με αριστουργήματα, με τις εικονοποιημένες φαντασιώσεις μεγάλων δημιουργών, αλλά και με περιπέτειες, η πλοκή των οποίων σε οδηγούσε σε απόλυτη φυγή από την όχι και τόσο ζηλευτή πραγματικότητα, υπήρχε , παρ όλα αυτά ένας μεγάλος εχθρός.

 Μια τεράστια αράχνη πάνω από όλους και όλα, που έπιανε στα δίχτυα της, ότι ξέφευγε από τις τρύπες του ηθικοπλαστικού της κόσμου, της χριστιανικής γλίτσας και του συντηρητικού πολτού, μέσα στον οποίο έπρεπε όλοι να τσαλαβουτάμε, κάνοντας τις καθημερινές μας αναπνοές εθνικής ηθικής διαπαιδαγώγησης. Ο εχθρός αυτός ημών των ταξιδιωτών, είχε δύο πρόσωπα, αποκρουστικά εξ ίσου.

Το ένα ήταν ορατό. Ηταν η "ηθική του μαρκαδόρου". Οι διαγραφές πάνω σε υπέροχα στήθη γυναικών , σε περιπαθή φιλιά ή σε υπέροχα αισθησιακά σώματα, που τάραζαν τον εφηβικό μας ύπνο, όσα απ αυτά κατάφερναν να φτάσουν σε εικόνες έξω από τους κινηματογράφους,στις γνωστές πινακίδες αναγγελίας της ταινίας. Ο μαρκαδόρος του λογοκριτή, τιμητή και παραγωγού ταυτόχρονα των εφηβικών μας σπυριών, αλλά και αθέλητου δημιουργού της πιο αχαλίνωτης φαντασίας, ήταν το πρώτο  απαγορευτικό χέρι, που με απλωμένα τα πέντε λερωμένα του δάχτυλα, μας  απέτρεπε από το να πέσουμε στην απύθμενη, αλλά και τόσο ελκυστική άβυσσο εξαιρετικών οπισθίων και οιονεί μητρικών θηλών, υπέροχων βυζιών (με μαγεύει αυτή η λέξη), που μας πρότεινε ο διεθνής (κυρίως αυτός) κινηματογράφος.

Το άλλο μακρύ χέρι, ενός μεταμφιεσμένου σε θεσμό, ρασοφόρου είχε παρέμβει πιο μπροστά, όταν ο μηχανικός προβολής έπαιρνε σαφείς οδηγίες, που ήταν γραμμένες στην άδεια προβολής της ταινίας, ποιους κώλους και ποια βυζιά ακριβώς πρέπει να κόψει και να απομακρύνει από τα αδηφάγα μάτια μας. Η καθαρότητα της κοινωνίας και των μετώπων μας, ήταν ο απώτερος στόχος του. Επειδή η  μεγάλη πόλη ήταν ένα πεδίο που το σχολείο δεν μπορούσε να επέμβει αποτελεσματικά, ούτε φυσικά οι παπάδες. Ετσι έπρεπε να μπει έλεγχος ακριβώς εκεί πού όχι μόνο ο μπούστος της Μπριζίτ Μπαρντό απειλούσε την κοινωνία, αλλά και ο ατίθασος Σπάρτακος έσπερνε ανέμους, που δεν αποκλειόταν αύριο να μετατραπούν σε θύελλες.

Και πέρασαν τα χρόνια και περάσαμε στην δημόσια κατοχύρωση όλων αυτών σε κοινή θέα πλέον, έχασαν το μυστήριο τους, κρέμασαν στην φαντασία (στην οποία δεν έμεινε και πολύς χώρος) και οι Σπάρτακοι κι αυτοί με την σειρά τους  έγιναν φράξιες και συνιστώσες.

Στον ιδιωτικό βίο όμως, ο οποίος πρέπει να είναι αμόλυντος και ανεκτή σε αυτόν να είναι μόνο η ιεραποστολική στάση, ιδίως εκείνων που τολμούν να εκτεθούν στα δημόσια αδηφάγα μάτια της πλέμπας και να ζητήσουν την ψήφο της, υπάρχουν οι αυτοδιόριστοι κήνσορες, που με τον παλιό δοκιμασμένο τρόπο, προσπαθούν να επαναφέρουν την τάξη στην κρεβατοκάμαρα του καθενός, όπως αυτοί και τα αφεντικά τους έχουν επιλέξει εδώ και αιώνες, ποια πρέπει να είναι. Η συνουσία πρέπει να είναι συζυγική, σε σκοτεινό περιβάλλον, ανάμεσα σε επιβάλλοντα αρσενικό και σε αποδεχόμενη θηλυκή, με τρόπο που επέλεξαν οι ιεραπόστολοι, κάτω από την εικόνα του υψίστου και λυτρωτή μας (από τι αλήθεια);

Οι αυτόκλητοι αυτοί χωροφύλακες του σώβρακου μας, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να επιβάλουν σε μεγάλα πλήθη, πλήθη που από το πρωϊ μέχρι το βράδυ καλούν σε συνουσία την παρθένο που έχουν κρεμασμένη στο στήθος τους. Αυτοί είναι οι χαράκτες των κόκκινων γραμμών του αιδοίου και οι τιμωροί των παραβατών τους. Η μπόχα που αφήνουν γύρω τους είναι το συνηθισμένο άρωμα των τρωκτικών που τους ακολουθούν, η καθημερινή τροφή που πολλές φορές την μπερδεύουν με τα περιττώματα τους. Σαν τον χάρακα του δάσκαλου του παλιού καιρού, που χάραζε τα χέρια μας, αυτοί χαράζουν ψυχές, μολύνουν συνειδήσεις, καταστρέφουν ανθρώπους. Αυτή είναι η καθημερινή τους τροφή.

Ποιος ξέρει για πόσο ακόμη. Ποιος ξέρει για ποιους ακόμη. Ποιος ξέρει με ποιες μεθόδους και πόσες ακόμη κλειδαρότρυπες θα δεχθούν το βρωμερό μάτι τους. Είναι καιρός να βάλουμε το κλειδί από μέσα και να τους κλείσουμε εκεί που έπρεπε να είναι από καιρό.

Στον αιώνιο βόθρο της απαξίωσης.

Σ.Σαρακενίδης

Μην πυροβολείτε το ποδόσφαιρο

Τα αθλητικά γεγονότα, κυρίως αυτά που έχουν φαραωνική μορφή και που εμπλέκεται στην διοργάνωση τους το κράτος,ξοδεύοντας χρήματα των φορολογουμένων (άμεσα και έμμεσα) πολιτών του, συνήθως σκεπάζουν ανεπιθύμητες κοινωνικές καταστάσεις. Ειδικά το ποδόσφαιρο έχει κατηγορηθεί ότι "προσέφερε" υπηρεσίες στα πιο ανελεύθερα καθεστώτα, παίζοντας έναν παράλληλο ρόλο "όπιου του λαού".

 Ειδικά στην Βραζιλία, που θα διεξαχθεί το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, όπου εκεί είναι η δεύτερη-ίσως και η πρώτη-θρησκεία των ανθρώπων, συνυπάρχουν αυτά τα δύο. Βέβαια η κ. Ρούσεφ, Πρόεδρος της Βραζιλίας( που τον Οκτώβριο έχει εκλογές), στον προσκλητήριο λόγο της προς του φιλάθλους όλου του κόσμου, ισχυρίσθηκε ότι απέναντι στα 11 δις δολλάρια που απαιτήθηκαν για την κατασκευή των αθλητικών χώρων, υπάρχουν τα 550 δις που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια για κοινωνικές δαπάνες. Ενα ακόμη δείγμα ευημερίας των αριθμών; Ισως.

 Ο ¨καθαρισμός" των γειτονιών (φαβέλες) που βρίσκονται κοντά στα αθλητικά σημεία είναι επίσης ένα γεγονός. Εξ άλλου η Βραζιλία έχει "παράδοση" σ αυτόν τον τομέα. Παρακρατικές συμμορίες (συνήθως αστυνομικών) έβγαιναν επί χρόνια τα βράδια και δολοφονούσαν εν ψυχρώ τα ανύπαρκτα παιδιά. Αυτά που μοναδικό σπίτι τους είχαν τον δρόμο. Και ήταν -και είναι ακόμη-πολλά στην Βραζιλία. Μια διαρκής δολοφονία που λίγο απασχόλησε την διεθνή κοινότητα.

Το ποδόσφαιρο  είναι μια βιομηχανία-το ξέρουμε όλοι αυτό. Καλοπληρωμένοι και διάσημοι αστέρες, αλλά και πάρα πολλοί  άλλοι ταλαντούχοι που ευελπιστούν, κάτω από την σημαία και τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους, να πετύχουν μια καλή μετεγγραφή και ένα καλό συμβόλαιο. Συνυπάρχουν όλα αυτά, όπως και η αγάπη εκατομυρίων ανθρώπων, που θα καθίσουν στον καναπέ και επί ένα μήνα δεν θα έχουν άλλο ενδιαφέρον στην ζωή τους. Αυτού του τύπου το αθλητικό θέαμα διαμορφώνει τον τρόπο που ζούμε-πολλοί από μας-εδώ και πάρα πολλά χρόνια. 

Οι λάτρεις του ποδοσφαίρου, όμως δεν είναι μόνο κάτι κουφιοκέφαλοι  κοινωνικοί υπνοβάτες, που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο στην ζωή τους. Το δείγμα είναι μεγάλο και πολυποίκιλο Και δεν αδιαφορούν γι αυτά που συμβαίνουν στην χώρα που διοργανώνει το γεγονός. Οπως δεν αδιαφόρησαν-οι περισσότεροι εκ των υστέρων, αλλά αυτό είναι μια αλλη ιστορία-και για την ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων από την χώρα μας , όταν έγινε η ανάθεση το 2000. Ασχετα αν λοιδωρήθηκε η μικρή μειονότητα που αντιστάθηκε από την αρχή, ως περίπου εθνοπροδοτική. (Αλήθεια όσοι έχουν φορέσει τώρα την φανέλα του "αγανακτισμένου" το θυμούνται αυτό);

Δεν είναι το ποδόσφαιρο το όπιο του λαού. Δεν είναι οι φίλαθλοι οι χειρότεροι και πιο ανάλγητοι πολίτες. Δεν φταίει ο αθλητισμός για την χρήση που του γίνεται. (Είναι σαν να κατηγορείς την συσκευή της τηλεόρασης, όταν βλέπεις από το πρωί μέχρι το βράδυ όλες τις αθλιότητες που δείχνει).

Ας καθίσουμε να το απολαύσουμε λοιπόν, ελπίζοντας να δούμε καλό ποδόσφαιρο, από τους καλοπληρωμένους, αλλά και ξεζουμισμένους επαγγελματίες του χώρου και υπάρχει χρόνος (αρκεί να υπάρχει και διάθεση)  για τους κοινωνικούς μας αγώνες.

Δεν φταίνε οι συλλογικές δραστηριότητες (έστω και δι αντιπροσώπων) για το χάλι που βρίσκεται κάθε σημείο του πλανήτη. Αλλοι είναι οι φταίχτες. Ίσως και όλοι μας.

Σ.Σαρακενίδης

Αναζητείται ελπίς

Οι απανωτές πολιτικές απογοητεύσεις, οι χαμένες προσπάθειες, η απώλεια της αίσθησης του προφανούς μπροστά σε έναν μεγάλο κίνδυνο και τελικά η επικράτηση των ιδίων μηχανισμών, των ίδιων προσώπων, της ίδιας στείρας νοοτροπίας, που σκοτώνει την ελπίδα και το όνειρο σαν σπερματοκτόνο, είναι μια συνολική ματαίωση προσπαθειών μιας ζωής. Σε κάνει να επιστρέφεις ολοταχώς στον δικό σου κόσμο, που οι κανόνες του μπορεί να μην είναι σταθεροί, να περιέχουν μέσα τους πολλές φορές την ανατροπή, αλλά έχουν μια αξιοπρέπεια και, κυρίως, φιλτράρουν με σταθερό και αποτελεσματικό τρόπο την έξωθεν μόλυνση. 

Ευτυχώς αυτό μπορούμε να το διατηρήσουμε-όσοι μπορούμε-και θα είναι ο δικός μας πολιτικός αγώνας από δω και πέρα. Οι αυθεντίες και οι πατερούληδες εξάντλησαν την ψυχοφθόρα επιρροή τους στην ζωή μας. Κάποιοι κατηγορούν αυτούς που αλλάζουν παρατάξεις, κόμματα, κινήσεις, στην προσπάθεια τους να βρουν απαντήσεις.  Είναι μια αστάθεια κατ αυτούς που δεν περιέχει αξιοπιστία. Και όμως αυτή η αναζήτηση είναι που δίνει αξία στην ζωή και δεν αρκείται κανείς στην έτοιμη τράπεζα με τα sos. Η ζωή δεν είναι παπαγαλία. Θέλει οι ατομικές απαντήσεις του καθενός/μιας να μπορούν να συντάσσονται με αυτές του διπλανού μας. Η κοινωνία στηρίζεται σε ισορροπίες αλλά και σε σταθερές αρχές. Από πολλούς δρόμους φτάνει κανείς σ αυτές. Εκεί πρέπει να συναντιόμαστε. 

Αν αυτό δεν είναι δυνατόν γιατί η ζωή μας έχει μετατρέψει σε ακόλουθους και όχι σε πολίτες, συνεχίζοντας μια πορεία που χαράχθηκε από τα γεννοφάσκια από άλλους, τότε συναντάμε συνέχεια τοίχους μπροστά μας. Και πολλές φορές αυτοί οι τοίχοι είναι το τέρμα ενός αδιέξοδου και αξεπέραστοι.

Ζηλεύω εκείνα τα παιδιά που δίνουν καθημερινή μάχη με υπαρκτούς εχθρούς που μολύνουν την ζωή τους. Κερδίζουν μέτρο μέτρο ή χάνουν, ανάλογα κάθε φορά, αλλά μένει η χαρά της μάχης και η αναστάσιμη αδρεναλίνη της που ομορφαίνει την ζωή. Μπορούν να κοιτούν στα μάτια τους άλλους. Ακόμη και τα λάθη τους έχουν μια ποιότητα, δεν είναι αποτελέσματα ενός ξαναζεσταμένου, ταλαιπωρημένου από τον καιρό, άνοστου και καπνισμένου από τις απέραντες συζητήσεις και αναθυμιάσεις μέσα σε κλειστές πολιτικές κονσέρβες που έχουν λήξει από καιρό, φαγητού.

Υπάρχει ελπίς, αλλά αναζητείται.

Σ.Σαρακενίδης

Η κεντροαριστερά και άλλα παραμύθια....

Οπως στο "περιμένοντας τον Γκοντό" του Μπέκετ ο Εστραγκόν και ο Βλαντιμίρ περιμένουν κάποιον που δεν θα έλθει ποτέ ή όταν έρχονται αυτοί που υποτίθεται τον προαναγγέλλουν (ο Λάκι , ο Πάντζο-που την άλλη μέρα δεν θυμούνται τίποτα, ό ένας τυφλός και ο άλλος μουγκός), έτσι και στην καθ ημάς πολιτική έρημο, μερικοί ακίνητοι, περιμένουν κάτι, κάποιον,κοιτώντας απλώς την σκιά τους που μεγαλώνει, μικραίνει το μεσημέρι και ξαναμεγαλώνει το απόγευμα προς την άλλη πλευρά. Πρόκειται για ένα φάντασμα, μια σκιά, όχι όνου, αλλά κάποιων που απ ΄ότι φαίνεται δεν έχουν κοινό νου.

Ενας Γκοντό λοιπόν ανύπαρκτος, περιβεβλημένος με ελπίδες ασαφείς. Τι περιμένουμε ακριβώς κανείς δεν το έχει ξεκαθαρίσει, έχει γίνει ένα φετίχ, ένα αδειανό πουκάμισο. Μια σούπα κρύα έχει καταντήσει και στο τραπέζι οι αναμένοντες συνδαιτημόνες όχι μόνο έπαψαν να κτυπούν με ανυπομονησία τα κουτάλια και τα πηρούνια, αλλά τράβηξαν πάλι από το ντουλάπι πίσω τους τις συνηθισμένες κονσέρβες, με τα γνώριμα ψάρια και βολεύονται, βαρυεστημένοι , έχοντας καταλάβει ότι ένα πολιτικό σκορβούτο θα το κονομήσουν , αν δεν το έπαθαν ήδη.

Η σαλάτα της κεντροαριστεράς έχει μπαγιατέψει, έχει ταγκίσει το λάδι της, δεν τρώγεται πλέον. Το μενού δεν το παραγγέλνει κανείς. Ασε που έχουν δηλητηριασθεί μερικοί στο παρελθόν απ αυτό. Πάλι ετοιματζίδικο φαγητό θα φάμε.

Πιτσαρία η "κεντροαριστερά".

Σ.Σαρακενίδης

Το αυγό του φιδιού δεν είναι κλούβιο

Η άνοδος της χ.α. και η εισδοχή της στο πολιτικό στερέωμα της Ελλάδας με έντονο και δυναμικό τρόπο, ανοίγει έναν κύκλο συζητήσεων και αναλύσεων, για να εξηγηθεί το φαινόμενο. Οι πολιτικές αντιμετώπισης της στο μέλλον, θα στηρίζονται εν πολλοίς σε αυτές (ελπίζω). Μέχρι τώρα , πάντως, μόνο σπασμωδικές κινήσεις έγιναν, χαριεντισμοί με τους ψηφοφόρους της και ένα κρυφτούλι πίσω από αυτοδιοικητικά σχήματα, που εμφανίσθησαν σε δύο από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας.

Στην μεταπολεμική Ευρώπη (και στην Ελλάδα, αλλά όχι για τους ίδιους ακριβώς λόγους), επικράτησε μια πολιτική της λήθης. Ο κόσμος της, για δεκαετίες ήθελε να ξεχάσει τους νεκρούς και τις καταστροφές που το ναζιστικό θηρίο προκάλεσε. Στην μεταπολεμική Γερμανία οι περισσότεροι ναζί πέθαναν στα κρεβάτια στους σε βαθιά γεράματα. Η Δίκη της Νυρεμβέργης ήταν μια βιτρίνα απλώς.

 Με την άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας και του "κράτους δικαίου" και της σχετικής ευημερίας που επέφερε αυτό στους πληθυσμούς της Ευρώπης, άρχισε να αναδύεται , δειλά στην αρχή, μια βιβλιογραφία που είχε αναφορές σ αυτήν την περίοδο. Ακόμη και οι εκδόσεις για το Ολοκαύτωμα άρχισαν να εμφανίζονται πολλά χρόνια μετά. Η εκπαίδευση, εξ άλλου, δεν προσαρμόσθηκε στην ανάγκη προάσπισης της δημοκρατίας από παρόμοιους κινδύνους , ώστε να μεταφέρει στα νέα παιδιά την απέχθεια προς τον ολοκληρωτισμό και την καταστροφή που αυτός επέφερε. Εξ άλλου απέναντι υπήρχε το αντίπαλο δέος και το τείχος του Βερολίνου  οριοθετούσε δύο κόσμους, που αντιμάχονταν με κάθε μέσο ο ένας τον άλλο. Η συμμαχία των εμπολέμων λαών είχε διαρραγεί.

Στην Ελλάδα το μετεμφυλιακό κράτος δεν είχε λόγους να μιλήσει για το ναζισμό. Σε έναν βαθμό τον εκπροσωπούσε. Σε όλους τους τομείς της τέχνης( θέατρο, κινηματογράφο, βιβλία), αλλά και την καθημερινή αρθρογραφία, το θέμα αυτό δεν θίγονταν. Στο σχολείο το ίδιο. Ο εθνοκεντρικός τρόπος της εκπαίδευσης ενίσχυε τάσεις μεγαλοιδεατισμού, απομόνωσης και εχθρικής στάσης απέναντι σε γείτονες λαούς. Ούτε και το χριστεπώνυμο πλήθος είχε τέτοιες ευασισθησίες. Ο φασισμός ήταν κάτι άγνωστο ως έννοια και μάλιστα εχθρική. 

Στις μέρες μας, μετά την άνθιση του δικομματισμού και της γηπεδικής πολιτικής αντιπαράθεσης, των μπλε και πράσινων καφενείων, της εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα της εξουσίας από τους "κοντοπόδαρους" μη προνομιούχους, αντέστρεψε το τοπίο χωρίς να το διορθώσει. Η πολιτική χρησιμοποιήθηκε ως εφαλτήριο προσωπικών επιδιώξεων, η συμμετοχή ήταν ένας τρόπος βολέματος, που συνεχίσθηκε με τα οικονομικά σκάνδαλα (Κοσκωτάς), έφερε προσωρινές κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη.

Σήμερα που βιώνουμε τον 5ο χρόνο της κρίσης, αναδύονται και πάλι οι γνήσιες εθνοκεντρικές φωνές, που στην ακραία τους μορφή οδηγούν 550.000 συμπολίτες στην ναζιστική κάλπη. Ξέρουν τι ψηφίζουν, δεν ενδιαφέρονται για το περιεχόμενο, τους νοιάζει μόνο η μορφή. Θεωρούν ότι η "αντισυστημική" οργάνωση είναι η απάντηση στα προβλήματα τους. Δεν μπορούν να δουν ότι μέρος του συστήματος είναι και αυτή και μάλιστα δρα επιλεκτικά. Αδιαφορούν για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή τους η στάση στην καθημερινότητα μας. Οι παλιές προκαταλήψεις, ριζωμένες βαθιά (αντισημιτισμός , ρατσισμός, το μίσος γενικά προς τον διαφορετικό) ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, μέσα από έναν "γνήσιο" εκφραστή τους. Η δημοκρατία δεν έπεισε για την αποτελεσματικότητα της  και χρησιμοποιούν τα δικά της όπλα για να την πολεμήσουν. Το χάος είναι η χαιρέκακη απάντηση τους.

Και η αριστερά; Αυτή παίζει κρυφτούλι. Όλες οι εκφάνσεις της , λίγο πολύ περιορίζονται σε προφορική καταδίκη, αλλά δεν χάνουν ευκαιρία για προσπάθεια προσεταιρισμού. Το χαρτί του "παραπλανημένου" έχει ξεφτίσει, αλλά όχι τελείως. Θα παίζεται για καιρό ακόμη. Τα ΜΜΕ , ενώ ένα διάστημα, επωφελήθηκαν από την τεστοστερόνη της χ.α., σήμερα ευθυγραμμίσθηκαν σε μία, εκ του μακρόθεν, καταδίκη της. Οι συγγενείς πολιτικά κάνουν πως δεν βλέπουν ή προσπαθούν στις τουαλέτες να την τρατάρουν τσιγάρο, για να την καλοπιάσουν.

Δυστυχώς, απ΄ότι φαίνεται, θα ζήσουμε για καιρό με αυτόν το πρόβλημα. Όσα κοστούμια και γραβάτες και να φορέσει η χ.α. , το στιλέτο και η σιδερένια γροθιά θα είναι η μόνιμη έκφραση της. Και η υποστήριξη της σε πυλώνες του συστήματος.

Οι άκρες του πολιτικού φάσματος, πάντοτε σε περίοδο κρίσεων, περνούν την περίοδο των παχιών αγελάδων τους. Και αυτές οι αγελάδες δεν είναι ιερές.

Σ.Σαρακενίδης

Μπορούμε.....

Μπήκα στην μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών με το ψηφοδέλτιο της "Κοινωνίας Δημοτών", όχι με την ελπίδα και την προοπτική να εκλεγώ, αλλά κυρίως να βοηθήσω-ελπίζω να το έκανα-να αλλάξει ο Δήμος μας. Ο "προεκλογικός" μου αγώνας έχει κάπως προσωπικό χαρακτήρα και απευθύνεται σ αυτούς που με ξέρουν ή που με έχουν γνωρίσει από τα μέσα και από αυτό το μπλογκ.

 Στην πορεία-γνωρίζοντας μερικούς από τους συνυποψήφιους μου, ομολογώ ότι άρχισε να μου αρέσει η ιδέα να είμαι μεθαύριο στο δημοτικό συμβούλιο. Ξέρω ότι δεν θα γίνει αυτό, αλλά αναπόλησα εκείνη την περίοδο 1974-1980+, που ασχολήθηκα με τα πολιτιστικά της πόλης μέσω της ΦΕΞ (στην οποία σε κάποια φάση είχα την τιμή να προεδρεύσω). Ήταν δύσκολη φάση τότε. Κάτι σαν αντάρτικο. Με λάθη και παραλείψεις, αλλά νομίζω κάτι άφησε πίσω της. 
Τότε ξεκινούσε το λαογραφικό μουσείο, με τις παλινωδίες αλλά και την βοήθεια του Υπουργείου Πολιτισμού, τότε βάζαμε (μαζί με άλλους) πλάτη για την διατήρηση της παλιάς πόλης, κόντρα σε πολλά συμφέροντα.(Δυστυχώς δεν κράτησα τους λιβέλους εναντίον μας από εφημερίδες της εποχής). 
Τότε μεγαλούργησε η κινηματογραφική Λέσχη, που της δώσαμε πνοή και έγινε και περιοδεύουσα με προβολές στα χωριά (παρ όλη την λοιδωρία από άλλους κύκλους αυτήν την φορά).

Το Μουσικό Εργαστήρι της ΦΕΞ, ένα επίτευγμα για το οποίο υπερηφανεύομαι, με την βοήθεια εξαιρετικών ανθρώπων, που δυστυχώς κάποιους τους χάσαμε νωρίς (ο αγαπημένος μου Νίκος Μιχαηλίδης, ο άλλος Νίκος ο Πάσχος -ο πασχούλης-όπως τον φωνάζαμε). Και άλλοι πολλοί, ο Μελέτης,ο Καραμπούλας , ο Διαμαντίδης, ο Μηνάς, ο Φιλοσοφόπουλος και γύρω γύρω ένα σωρό φίλοι να βοηθούν στις πρακτικές δουλειές (ας με συγχωρήσουν αλλά είναι πολλοί).

Ηταν ωραίες μέρες. Τώρα ο πολιτισμός έγινε πιο "επαγγελματικός", δίνει άλλου τύπου αποτελέσματα, δεν έχει ίσως την μαζικότητα της εποχής εκείνης. Αλλες ανάγκες τότε, άλλοι άνθρωποι. Υπήρχε μια δίψα, μετά την επτάχρονη ξηρασία. 

Σήμερα πιστεύω ότι μπορούμε να επανακάμψουμε. Επαναφέροντας λίγο από το συναίσθημα εκείνης της εποχής, συνδυάζοντας το με τις ικανότητες και επιδεξιότητες νέων ανθρώπων, που κοντά στις αγωνίες τους για επιβίωση, νιώθουν την ανάγκη παράλληλα να εκφρασθούν. Και τα μέσα τώρα είναι πολλά. Εχω κάνει κριτική σε πολλές από τις εκδηλώσεις που γίνονται στην πόλη μας (γιορτές παλιάς πόλης π.χ.). Και πολλοί συμπολίτες νομίζω ότι ζητούν μια αναθεώρηση αυτών των γιορτών. Να μην χάσουν τον αυθορμητισμό τους, αλλά να αναστραφεί ο μονομερής προσανατολισμός τους ως προθάλαμος του καρναβαλιού, το οποίο είναι μια ατραξιόν της πόλης-δεν αντιλέγω-αλλά ότι λαογραφικό είχε το έχει χάσει προ πολλού-.

Ο εθελοντισμός σ αυτόν τον τομέα ήταν πάντοτε αυτός που σήκωνε το μεγάλο βάρος. Στην εποχή μου, όχι μόνο δεν είχαμε σύμμαχο τον Δήμο, αλλά και αντίπαλο πολλές φορές (Θυμίζω την προσπάθεια να αφαιρεθεί από την ΦΕΞ το σπίτι της από τον τότε Δήμαρχο). Ο Δήμος λοιπόν, έχει μεγάλη ευθύνη γι αυτήν την παράλειψη (δεν αναφέρομαι στο καρναβάλι-είναι μια ιστορία μόνο του) και πρέπει να την αναπληρώσει με σωστό και ευθύ τρόπο. Μπορεί.

Χρειάζεται ένας συντονισμός και μια εκ νέου ανάγνωση του μεγάλου αυτού ζητήματος. Χάθηκαν αρκετές ευκαιρίες στο παρελθόν (θυμίζω Χατζηδάκης-έπεσε σε κακά χέρια τότε-διάφορες προτάσεις για φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, άλλες προσπάθειες). Η εποχή τώρα είναι διαφορετική. Και τα χρήματα λίγα. Η προσπάθεια πρέπει να γίνει εκ των ενόντων, αλλά να έχει μια διάρκεια, να επαναφέρει μια ποιότητα που απαιτείται σε όλα αυτά, χωρίς εγωϊσμούς και αντιπαλότητες. Υπάρχουν περιθώρια και πολλές δυνατότητες. Ας αλλάξουμε και σ αυτόν τον τομέα.
Μπορούμε.

Σ.Σαρακενίδης

Συνέντευξη ενός υποψηφίου....γενικώς

Επειδή κανένα κανάλι, ραδιοφωνικός σταθμός, πρακτορείο ειδήσεων κ.λ.π. Δεν ενδιαφέρθηκε να μου πάρει συνέντευξη, μπηκα στον πειρασμό να παραχωρήσω μία εγώ στον...εαυτό μου και σας την παραθέτω:
...............................................................................................................................
Ερώτηση : Πώς εσύ, ένας σοβαρός άνθρωπος κατά τεκμήριο, αποφάσισες σ αυτήν την ηλικία, με δεδομένη μία, όχι μόνο έρπουσα, αλλά ανεμίζουσα ως παντιέρα οπαδών στο πέταλο κάποιου γηπέδου, νεολαγνεία, πας κόντρα σ αυτήν την μόδα και διεκδικείς την ψήφο των συμπολιτών σου;

Απάντηση: Μακάρι νάξερα.

Ερώτηση: Με δεδομένο ότι, απ όσο ξέρω , δεν έχεις και πολλούς φίλους, μια που σε διακρίνει ένας μονοχνωτισμός και τάση απομονωτισμού, είσαι μονογαμικός, ποτέ δεν απάτησες την γυναίκα σου, ούτε τσιλιμπούρδισες δεξιά και αριστερά, δεν πας στην εκκλησία ούτε στο γήπεδο , απο που περιμένεις να πάρεις ψήφους;

Απάντηση: Ιδέα δεν έχω

Ερώτηση: Ξέρουμε ότι γράφεις πότε πότε καμιά σαχλαμάρα-και συνήθως δεν καταλαβαίνει κανείς τι θέλεις να πεις, επίτηδες το κάνεις ήθελα νάξερα-είναι πιθανόν δηλ. Να έχεις δημιουργήσει και αντιπάθειες και να στείλεις ψηφοφόρους που εν δυνάμει θα φήφιζαν το φηφοδέλτιο που είσαι σε κάποιο αντίπαλο, έχεις σκεφθεί το ενδεχόμενο να σε πετάξουν με τις κλωτσιές μετά τις εκλογές έξω;

Απάντηση: Ετσι κι αλλιώς θα φύγω μόνος μου

Ερώτηση: Απ ότι ξέρω δεν έχει ούτε κουστούμι ούτε μια γραβάτα για δείγμα στην (λέμε τώρα) γκαρνταρόμπα σου, τι σκατά θα βάλεις μεθαύριο στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου (άσε που πρέπει να χάσεις και μερικά κιλά μέσα σε 3 μέρες). Πως θα παρουσιασθείς έτσι;

Απάντηση: Θα ρουφήξω την κοιλιά μου και θα κρυφτώ πίσω απ τους άλλους.

Ερώτηση: Τι πρέπει να περιμένει ο κόσμος από σένα, ως υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο και ενδεχομένως μεθαύριο στο δ.σ του Δήμου Ξάνθης, να κάνεις ώστε να βοηθήσεις στην λύση κάποιων προβλημάτων της πόλης σου; ,

Απάντηση: Ουδέν σχόλιον. Αλλη ερώτηση;

Ερώτηση: (τελευταία): Η Ξάνθη-όλοι το ξερουν αυτό-είναι μια όμορφη πόλη, που μπορεί να γίνει όμως ωραιότερη και πόλος έλξης τουριστών, νέων επιχειρήσεων, μιας ιδιαίτερης ανάπτυξης με ξεχωριστά προϊόντα, με προβλή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ανθρώπινη , μέσα σε ένα θαυμάσιο περιβάλλον κοντά στο βουνό και στην θάλλασα, πολύ κοντά σε όμορες φίλες χώρες. Μπορεί να αναπτυχθεί τουριστικά, να μειώσει τους δείκτες της ανεργίας της και να μπει σε εναν διαφορετικό δρόμο απ αυτόν που είναι τώρα. Συμφωνείς;

Απάντηση: Δεν κατεβάιενις εσύ στις εκλογές να μην ταλαιπωρούμε εγώ, μια που τα λες τόσο ωραία;

Ερώτηση: Ευχαριστώ για την συνέντευξη και την αποκλειστικότητα. Τώρα ξέρουμε γιατί την προηγούμενη φορά που ήσουν υποψήφιος πήρες μόνο 25 ψήφους. Ελπίζεις σε περισσότερες αυτήν την φορά;

Απάντηση: Δεν ειμαι σίγουρος. Πιθανόν να πάω στις 26, γιατί μάλωσα με 2 , αλλά γνώρισα 3 εν τω μεταξύ που ελπίζω να με ψηφίσουν. Ισως και 27, προχθές μια πωλήτρια στο σουπερ μάρκετ μου χαμογελασε.

Αυτά και με συγχωρείτε.

Σ.Σαρακενίδης

Ας αλλάξουμε σελίδα

Πόσο μεγάλη σημασία έχει η σωστή λειτουργία ενός Δήμου;
Κάποτε ρώτησαν έναν από τους πολλούς που προσπάθησαν να αναμορφώσουν την παιδεία στην Ελλάδα, τι πρέπει να γίνει. Και είπε: "Φτιάξτε σωστά νηπιαγωγεία".

Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το νηπιαγωγείο της δημοκρατίας. Ειδικά σε μικρές πόλεις , όπως η Ξάνθη, θα μπορούσε να φτάσει στα όρια της άμεσης δημοκρατίας (γι αυτό μου κάνει πάντοτε εντύπωση η πρόταση για "αποχή" από δυνάμεις που δηλώνουν ριζοσπαστικές). 
Η γειτνίαση εξουσίας και πολιτών πουθενά αλλού δεν είναι τόσο κοντά. Για το ότι δεν λειτουργεί έτσι στις μέρες μας (στην Ξάνθη ήταν ακόμη χειρότερα τα πράγματα) έφταιξαν και οι δύο πλευρές γι αυτό.Και η διοίκηση και οι πολίτες.
 Στην Ξάνθη η διοίκηση του Δήμου ήταν πάντοτε κλεισμένη στον εαυτό της, "ακουμπούσε" κατά κύριο λόγο στους 'δικούς" της ανθρώπους και αυτό δημιούργησε κλίμα απόστασης και παγωμάρας, ανάμεσα σ αυτήν και στους κατοίκους της πόλης.
 Η γειτονιά-ως θεσμός- ανύπαρκτη. Φταίει και η πολεοδομική διάταξη της πόλης, αλλά πολλές φορές τα προβλήματα βγάζουν τους ανθρώπους στον δρόμο, τα συζητούν μεταξύ τους και επιστρέφουν στους καναπέδες τους. Ο Δήμος πουθενά. Ούτε ως συμπαραστάτης, ούτε ως δημιουργός. Απών.

Στην συγκυρία που βρισκόμαστε τώρα, πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, ότι έχουν δημιουργηθεί οι πλέον κατάλληλες συνθήκες για να αλλάξει αυτό. Δεν χρειάζονται πολλά, ούτε μεγαλόστομες εξαγγελίες. Μια συνέπεια, τήρηση των νόμων, μια γρήγορη βελτίωση της εικόνας της πόλης (ως άμεσο αποτέλεσμα), που πρέπει να διατηρηθεί με νύχια και με δόντια. Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά είναι αποθαρρυντικές, αλλά λύση υπάρχει. 

Οι δυνάμεις που καλούνται πλέον να παίξουν τον πρώτο ρόλο, με προεξάρχουσα την

, μια παράταξη με εντιμότητα, ειλικρίνεια αλλά και δυνατότητες και όρεξη, έχουν μεγάλο έργο μπροστά τους. Η πόλη μας χρειάζεται μια αναβάθμιση, σε όλους τους τομείς. Πρώτα πρώτα να μάθουμε να συζητάμε και να πείθουμε. Χωρίς πειθώ τίποτα δεν θα αλλάξει. Ο πολίτης πρέπει να καταλάβει ότι ο νόμος θα λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε όλους. Στους ρυπαίνοντες, στους αδιαφορούντες, στους ωχαδελφάκηδες, στους εκ γενετής οσφυοκάμπτες, στους τεμπέληδες, στους αλαζόνες. Οι πολίτες είναι όλοι ίδιοι. Ούτε το θρήσκευμα τους διαχωρίζει, ούτε οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Dura lex sed lex. Σκληρός νόμος αλλά νόμος.  Η πειθώ λοιπόν μαζί με την ισονομία θα οδηγήσει-είμαι σίγουρος-σε καλύτερα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου.

Σαράντα χρόνια όμοιας, ανεπαρκούς, αδιάφορης και εν πολλοίς, μεροληπτικής διοίκησης του Δήμου μας, είναι πάρα πολλά.
Ας αλλάξουμε σελίδα.

Σ.Σαρακενίδης

Kate Atkinson, "Ζωή μετά τη ζωή", ένα βιβλίο στο οποίο ο χρόνος καμπυλώνεται.

για τον Μάνο Ματσαγγάνη

"Ο χρόνος δεν είναι κυκλικός. Είναι παλίμψηστο".

Πολλές φορές στη ζωή μου ένιωσα απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Γουτεμβέργιο και την τυπογραφία του. Αυτήν την φορά, γυρνώντας και την 567η σελίδα του βιβλίου της Kate Atkinson  "Ζωή μετά την ζωή", η ευγνωμοσύνη αυτή μετατρέπεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, ακαθόριστο, ένα συναίσθημα που , ίσως, δεν ανακαλύφθηκε ακόμη.

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία. Άλλα με μόρφωσαν, άλλα με συγκίνησαν και άλλα ήταν αδιάφορα και τα παράτησα από τις πρώτες σελίδες τους. Εδώ, σ αυτό το βιβλίο στέκομαι άπνοος  και αναρωτιέμαι για το πόσος καιρός  πρέπει να περάσει για να επιχειρήσω να διαβάσω κάποιο άλλο.

Στα βιβλία χρωστάμε την επιμήκυνση του βίου μας. Όσοι διαβάζουμε το ξέρουμε αυτό καλά. Ζούμε πολύ περισσότερο. Ίσως 3-4 φορές παραπάνω απ αυτό που μετράμε συνήθως ως ηλικία (λέτε να διάβαζε ο Μαθουσάλας);

Αυτό το βιβλίο είναι μια ζωή μόνο του. Και μάλιστα όχι μόνο μια. Πολλές, που συναντιούνται, απομακρύνονται , πηγαίνουν σε παράλληλους δρόμους, με πρόσωπα που έρχονται και φεύγουν με κινηματογραφικό τρόπο, με λογοτεχνικά φοντύ, με μεγάλες αγγελοπουλικές σεκάνς ή με κοφτές μικρές συλλαβές, που τεμαχίζουν τον χρόνο, τον μετατρέπουν σε μια τράπουλα, με την οποία ένας δεξιοτέχνης κάνει τα διάφορα κόλπα του.

Η ιστορία (η πραγματική) αυτή που καλύπτει περίπου 60 χρόνια, από το 1910 μέχρι τις παρυφές του 1970,  περιλαμβάνει δύο πολέμους, ακατανόητους, ηλίθιους, που κατάφεραν να παρασύρουν στην δίνη τους και τους εχέφρονες ανθρώπους (αυτός είναι πάντοτε ο παραλογισμός των πολέμων, τον κηρύσσουν οι παράφρονες και τον διεξάγουν οι λογικοί). Αυτή λοιπόν η ιστορία είναι το φόντο του βιβλίου και τα πρόσωπα κινούνται σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της, σε φανταστικές, που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον ρου της  (θυμήθηκα το "τρέξε Αννα τρέξε"), αλλά και σε διαφορετικές εκδοχές.

 Οι ήρωες,με κεντρικό πρόσωπο την Ούρσουλα,περιστρέφονται γύρω της, διαγράφοντας τροχιές στον χρόνο, αλλάζουν τα γεγονότα, είτε πραγματοποιώντας τις επιθυμίες τους, είτε η μοίρα τους, πάει αντίθετα σ αυτές, σαν μια υπνοβασία, που όμως στην ουσία είναι με ανοιχτά τα μάτια και με τα γεγονότα γύρω να τρέχουν.

Ζούμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου την ανατριχιαστική περίοδο των βομβαρδισμών του Λονδίνου το 40-41, μια φρίκη, που δεν διαταράσσει την βρετανική βεβαιότητα, αυξάνει την  αλληλεγγύη και ανακατεύει, σε έναν βαθμό, νοοτροπίες και πρακτικές.
Η πορεία των γεγονότων βρίσκεται σε συνεχή αναθεώρηση, οι μικρές στιγμές της ζωής είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξη της σ αυτήν ή την άλλη κατεύθυνση. Και τα πρόσωπα βάζουν τα χρώματα στον άσπρο (ή μαύρο); καμβά της ζωής.

Παρασύρομαι όμως. Διαβάστε το, ακόμη και σεις που δεν έχετε διαβάσει ποτέ κάποιο βιβλίο στην ζωή σας.

Δεν είναι ίσως η καλύτερη αρχή για διάβασμα, αλλά η πιο ολοκληρωμένη.

Σ.Σαρακενίδης

Ας της ξαναδώσουμε τα 999 χρώματα που χρειάζεται.

Και ενώ στην κεντρική πολιτική σκηνή ανεβαίνει μια οπερέτα-μπούφα, με πρωταγωνιστές που δεν "τα λένε", άχρωμοι, μερικοί με τις 200 λέξεις τους, άλλοι με περισσότερες αλλά κενές περιεχομένου, στις δικές μας περιφερειακές σκηνές ακόμη κάνουμε πρόβες. Και εδώ οι ηθοποιοί δεν φαίνονται να έχουν και πολύ ταλέντο (πλην ελαχίστων, αλλά εξαιρέσεων) και οι επίδοξοι σκηνοθέτες, προσπαθούν να ανεβάσουν το έργο δια της διαβολής των αντίπαλων ηθοποιών, χωρίς οι ίδιοι να έχουν ιδέα για το τι  πρέπει να παιχθεί ή το αγνοούν επιδεικτικά, γιατί έτσι βολεύονταν τόσα χρόνια. 
Συγγνώμην Πιραντέλο, αλλά το "απόψε αυτοσχεδιάζουμε", εξαιρετικό έργο, εδώ έχει μόνο κακέκτυπα.

Και εξηγούμαι: Μέχρι στιγμής ο δρόμος προς τις δημοτικές εκλογές είναι σπαρμένος με ...ονόματα και με καλές προθέσεις. Τα κουτσομπολιά και η διαβολή ακολουθούν. Όμως όλα αυτά δεν οδηγούν πουθενά. Η ανταλλαγή πυρών πάνω από ένα πεδίο που ζητά απαντήσεις στα προβλήματα του, δεν βοηθά κανέναν. Και κυρίως τους πολίτες που πρέπει να αποφασίσουν. Αυτός ο τρόπος "αντιπαράθεσης"  είναι η κλασσική μέθοδο ψηφοθηρίας των κολλητών, των ευνοημένων, του Δροσερού και όλων των σχετικών μεθόδων. Πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για το τι θέλει και τι χρειάζεται η πόλη και η περιφέρεια της.

Υπάρχουν δύο τύποι προβλημάτων, ανάλογα με την διαδικασία λύσης τους. Αυτά που δεν θέλουν χρήματα (ή πολύ λίγα) και αυτά που χρειάζονται ευρύτερους και μακροχρόνιους σχεδιασμούς και κυρίως χρηματοδότηση. Για τα δεύτερα-πέρα από την κεντρική επιχορήγηση με τα διάφορα προγράμματα-πρέπει ο νέος δήμος να ανακαλύψει νέους, ίδιους πόρους. Να απαλλαγεί πρώτα από τα φορτία του παρελθόντος (επιχειρήσεις-φαντάσματα ή τελείως αποτυχημένες, πάρκινγκ ημετέρων) και να φροντίσει να εισπράξει αυτά που πρέπει.

Στα πρώτα περιλαμβάνεται μια σωστή κυκλοφοριακή διευθέτηση της πόλης. (Εμμένω σε αυτό το ζήτημα, διότι είμαι πεισμένος ότι η λύση του θα βοηθήσει πολλαπλά την πόλη...επιχειρηματικά, τουριστικά, περιβαλλοντικά). Υπήρχε, νομίζω, μια μελέτη-γεφύρι της Άρτας -από το πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω τις προτάσεις της, αλλά με βάση αυτήν , ίσως, πρέπει να ανοίξει η συζήτηση τώρα, ώστε οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν να είναι έτοιμες από την καινούρια χρονιά. Σ αυτό το κομμάτι περιλαμβάνεται και η παλιά πόλη. Η παλιά Ξάνθη είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για όλους μας, που καταφέραμε να το μετατρέψουμε σε μειονέκτημα και πόλο αντιδικίας. Όταν η δημοτική αρχή δεν έχει μια σταθερή θέση για το εξαιρετικό αυτό κομμάτι της πόλης μας (και αυτό ισχύει διαχρονικά, γιατί δυστυχώς ποτέ δεν ήταν επιλογή των Ξανθιωτών η διατήρηση του, επιβλήθηκε ευτυχώς από τα πάνω, όσο και αν κόπτονται για το αντίθετο διάφοροι σήμερα),με τις ανακόλουθες αποφάσεις της, οδήγησε σε μια κατάσταση που δεν είναι ούτε προς την μια, ούτε προς την άλλη κατεύθυνση.Η παλιότερη επιθυμία ενίων κατοίκων της περιοχής να κτίσουν και εκεί πολυκατοικίες ευτυχώς δεν ευοδώθηκε. Σήμερα πρέπει να αντιμετωπισθεί με διαφορετικό τρόπο η χρήση της.
 Ήπια επιχειρηματικότητα εντός της, σεβασμός στους κατοίκους που μένουν εκεί , απαγόρευση κυκλοφορίας (θυμάμαι την "μπλε ζώνη" όπου ολόκληρο το κέντρο του Στρασβούργου ήταν απαγορευμένο για την κυκλοφορία του ΙΧ και το γυρνούσες με ηλεκτρικό τρενάκι),αναδιαμόρφωση και σωστή οργάνωση των "γιορτών παλιάς πόλης" που έχουν ξεστρατίσει. 

Με την πολεοδομική ισοπέδωση της χώρας, αυτή η διαφορετική οικιστική εικόνα, όσο θα περνάει ο καιρός θα γίνεται και πιο ελκυστική, όχι μόνο για ντόπιους αλλά και για ξένους τουρίστες. Πρέπει να γίνει σοβαρή προσπάθεια για την παλιά πόλη. Να γίνει ένας τόπος αναπόλησης, ξεκούρασης, αναψυχής και ιστορίας. Δεν χρειάζονται λεφτά γι αυτό. Μεράκι και ειλικρινής αγάπη μόνο. Και όχι πολιτικά τερτίπια. Θα επανέλθω.

Σ.Σαρακενίδης

Ξάνθην ου μ΄εθέσπισεν

Τόσα χρόνια ζω σ αυτήν την πόλη, (με μια διακοπή 61-74). Η Ξάνθη της πρώτης περιόδου, ένα σερνάμενο βαλκανικό χωριό, μιας μεταπεριόδου ανάπτυξης, που χάρις στον καπνό είχε δημιουργήσει τους κλασσικούς ταξικούς διαχωρισμούς. Μια αστική τάξη ακμάζουσα και αριστοκρατική, φτιασιδωμένη με ευρωπαϊκή πούδρα πάνω στο μελαχρινό της δέρμα, ακκιζόμενη, αφήνοντας το πολεοδομικό της αποτύπωμα, που σήμερα-ανακατεμένο με το ανατολικό υπόβαθρο της πόλης-το ονομάζουμε "παλιά Ξάνθη".

Και από την άλλη η μάζα των καπνεργατών, όχι τόσο επαναστατική-ίσως λόγω και της ανάμειξης  του μειονοτικού στοιχείου που δεν διακρίνεται σ αυτόν τον τομέα-έδωσε τους αγώνες της στα πλαίσια μιας αριστεράς, ως θρησκευτικής σέχτας περισσότερο κατανοητής, παρά ως πολιτικό μόρφωμα. Οι άνθρωποι διέγραψαν ηρωική πορεία, αναγκάστηκαν πολλοί απ αυτούς σε υπερορία και άλλοι στην εσωτερική ξενιτιά. Το τέλος της δεκαετίας του 50 και οι αρχές  του 60 ήταν οι χρονικές περίοδοι της μεγάλης φυγής.

Το 1974 την βρήκε σαστισμένη και απορούσα, χωρίς σχέδιο και χωρίς μέριμνα μπροστά στις μεγάλες αλλαγές που έρχονταν με χλαπαταγή. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στους "πειρασμούς" και παραδόθηκε αμαχητί. Ευτυχώς όχι ολόκληρη. Κράτησε σχεδόν ανέπαφο ότι "πολυτιμώτερον είχε", παρ όλους τους επίδοξους βιαστές. Το παλιό της κομμάτι που σήμερα έχει μετατραπεί σε μήλον της έριδος, καρπός που πρέπει επί τέλους να αποδώσει τους δικούς του, ως οφείλει σε μια διαδικασία διαρκούς εξέλιξης. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι με στερεότυπα προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις. Να δούμε τι θα πει και η ζωή.

Η Ξάνθη όμως είναι μια όμορφη πόλη, παρ όλα αυτά. Οσο και αν γκρινιάζουμε μερικές φορές. Οσο και αν η σαραντάχρονη αδιάφορη, χωρίς φαντασία, διεκπεραιωτική και ζορισμένη μέσα στους κομματικούς κορσέδες της  , δημοτική αρχή, δεν επέτρεψε βελτιώσεις και σημαντικές αλλαγές που ήταν-και είναι- αναγκαίες. Είτε στο διοικητικό καθαρά επίπεδο. Στην διευκόλυνση δηλ, των συναλλαγών των πολιτών μαζί της, είτε στο επίπεδο της διαβίωσης των ανθρώπων, ξεκινώντας απ αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη (γέροντες, ΑμΕΑ, παιδιά). Την έχει μετατρέψει σε μια πόλη που κυριαρχεί το αυτοκίνητο, η πολεοδομική ανακατωσούρα, η έλλειψη σεβασμού σε κάθε τι δημόσιο, η βρωμιά, που σε συνδυασμό με τον καθωσπρεπισμό, δίνει ένα γελοίο αποτέλεσμα.

Είναι καιρός να αλλάξουν όλα αυτά. Με μια καθυστέρηση. Σε δύσκολες συνθήκες. Με την κρίση πάνω από το κεφάλι μας και με συμπολίτες που δυσκολεύονται. Ολα αυτά πρέπει να γίνουν φροντίδα του Δήμου. Πολλή και δύσκολη δουλειά.

Αλλά εδώ ζούμε. Εδώ πρέπει να ζήσουμε. Είναι ωραίος ο τόπος μας. Ας τον αγαπήσουμε πραγματικά. Η διάρκεια του αρραβώνα (και του στρίβειν δι αυτού) τελείωσε. Είναι καιρός κάποιος να το πάρει το κορίτσι. Ας το φροντίσουμε όλοι μας, ως συνεπείς και με σεβασμό στις παραδόσεις, κουμπάροι.

Σ.Σαρακενίδης

Μειονότητα Θράκης: Τριμελής και μονοκατάληκτη.

Οι  εθνικισμοί δεν ήταν ποτέ φανατικοί των δικαιωμάτων. Νόμιζαν ότι αυτά προέρχονται από μια καταγωγή, μια αδιατάραχτη εθνοτική πορεία, που έχει αναλλοίωτα χαρακτηριστικά και όποιος δεν τα αποδέχεται (ακόμη και αν έχει έλθει ο κόσμος ανάποδα εν τω μεταξύ), είναι εξοβελητέος, προδότης, μητραλίας.

Επαναλαμβάνεται αυτή η ιστορία και τώρα, αλλά τα χαρακτηριστικά της φάρσας είναι πλέον πολύ έντονα, όσο και να φτιασιδώνεται σε κοσμοπολίτικο έργο. Στην Θράκη αυτοί οι εθνικισμοί, χρόνια τώρα, συναντώνται στα μαρμαρένια αλώνια της μειονότητας και δίνουν μάχες ή σκιαμαχούν, ανοίγοντας δουλειές για αρκετό κόσμο είναι η αλήθεια κατά καιρούς, αν και τον τελευταίο καιρό υπάρχει και σ αυτόν τον τομέα ανεργία.
Κάθε φορά λοιπόν που ο "δικός" μας υποχωρούσε απέναντι σε αυτονόητα δικαιώματα που έπρεπε να παραχωρηθούν από την προσαρμοσμένη (εκούσα-άκουσα) στις συνθήκες κρατική πολιτική, απέναντι συνολικά στην μειονότητα (μπάρες, άδειες οδήγησης, αγορά κατοικίας, άρθρο 19), έφερνε σε αντιστάθμισμα στο τραπέζι τις λεγόμενες ιδιαιτερότητες της. Θυμόταν ότι υπήρχαν Πομάκοι και Ρομά εντός της (πλην των τουρκογενών, όπως τους λένε κατ΄ευφημισμόν). Το ότι αυτές οι κατηγορίες είχαν ιδιαίτερα προβλήματα δεν ενδιέφερε και τόσο, αλλά λίγο με το λεξικό μιας προφορικής γλώσσας που προσπαθούσαν να μετατρέψουν με ταχύρρυθμα μαθήματα σε γραπτή, κάτι με τις προεκλογικές βενζίνες, συντηρούσαν μια "επαφή" μαζί τους.

Οι τσιγγάνοι της Ξάνθης ζουν σε γκέτο ουσιαστικά, έχουν μικρή επαφή με την πόλη και αυτή κυρίως οφείλεται στην δουλειά ηρωικών δασκάλων της περιοχής και σε ένα κέντρο κοινωνικής μέριμνας του Δήμου, που και οι δύο κάνουν ότι μπορούν. Κατ΄επέκταση και εξ αιτίας της εγκατάλειψης τους, έχουν αναπτύξει περιθωριακά χαρακτηριστικά, μία έρπουσα εγκληματικότητα και είναι οι "συνήθεις ύποπτοι" κάθε πράξης που αντιβαίνει στον νόμο στην περιοχή.

Την κ. Σουλεϋμάν δεν την γνωρίζω προσωπικά. Είχα διαβάσει πριν πολύ καιρό μια επιστολή που απέστειλε στον κ. Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ  για βοήθεια και προβολή των προβλημάτων των συμπολιτών της. Δεν ξέρω τις υπόλοιπες διασυνδέσεις της (αν έχει) και δεν με ενδιαφέρουν. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ένα ζήτημα καθαρά ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανθρώπων (συμπολιτών μας) που ζητούν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους, μετατράπηκε σε πεδίο διαμάχης ακατανόητων εθνικισμών. Και το πασπαρτού Προξενείο που "λύνει" όλα τα προβλήματα αποτελώντας έτσι το βολικό ανάχωμα κάθε κρατικής αδιαφορίας και αβλεψίας, βυσσοδομεί και αυτό κατά καιρούς εκμεταλλευόμενο το κενό που χάσκει.

Η υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο του Συριζα σήκωσε και πάλι την γνωστή σκόνη των αθηναϊκών καναλιών και των απορούντων δημοσιογράφων που βλέπουν την Θράκη σαν μια ιδιότυπη Χαβάη. Είναι μια περιοχή με δικά της προβλήματα, που όσο λύνονται,τόσο βελτιώνεται η κατάσταση. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τα μαρμαρένια αλώνια μετατρέπονται σιγά-σιγά σε γόνιμο έδαφος. Από το 1974 αργά και βασανιστικά κερδίζουμε  μέτρο μέτρο την ισονομία και την προσέγγιση. Η μεγάλη διαδήλωση απέναντι στην μισαλλοδοξία της χ.α., με την συμμετοχή όλων μας, ήταν μια μεγάλη κατάκτηση. Αυτός είναι ο δρόμος που δείχνει η ζωή.

Τώρα είναι η σειρά των Ρομά. Δήμος και πολιτεία πρέπει να απασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα τους. Και ας αφήσουμε όλοι τις βαρύγδουπες αναλύσεις. Με αφορμή ένα πρόσωπο, που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την γενναιότητα του, να συγκροτήσει σύλλογο γυναικών στην περιοχή αυτή και να καταλάβουμε και να συγχωρήσουμε τα όποια λάθη έκανε.

Αν είναι να βάλουν την πέτρα της κατακραυγής οι αναμάρτητοι δεν θα μαζευτούν και πολλές πέτρες.

Σ.Σαρακενίδης

Μειονότητα Θράκης: Τριμελής και μονοκατάληκτη

Οι  εθνικισμοί δεν ήταν ποτέ φανατικοί των δικαιωμάτων. Νόμιζαν ότι αυτά προέρχονται από μια καταγωγή, μια αδιατάραχτη εθνοτική πορεία, που έχει αναλλοίωτα χαρακτηριστικά και όποιος δεν τα αποδέχεται (ακόμη και αν έχει έλθει ο κόσμος ανάποδα εν τω μεταξύ), είναι εξοβελητέος, προδότης, μητραλίας.

Επαναλαμβάνεται αυτή η ιστορία και τώρα, αλλά τα χαρακτηριστικά της φάρσας είναι πλέον πολύ έντονα, όσο και να φτιασιδώνεται σε κοσμοπολίτικο έργο. Στην Θράκη αυτοί οι εθνικισμοί, χρόνια τώρα, συναντώνται στα μαρμαρένια αλώνια της μειονότητας και δίνουν μάχες ή σκιαμαχούν, ανοίγοντας δουλειές για αρκετό κόσμο είναι η αλήθεια κατά καιρούς, αν και τον τελευταίο καιρό υπάρχει και σ αυτόν τον τομέα ανεργία.
Κάθε φορά λοιπόν που ο "δικός" μας υποχωρούσε απέναντι σε αυτονόητα δικαιώματα που έπρεπε να παραχωρηθούν από την προσαρμοσμένη (εκούσα-άκουσα) στις συνθήκες κρατική πολιτική, απέναντι συνολικά στην μειονότητα (μπάρες, άδειες οδήγησης, αγορά κατοικίας, άρθρο 19), έφερνε σε αντιστάθμισμα στο τραπέζι τις λεγόμενες ιδιαιτερότητες της. Θυμόταν ότι υπήρχαν Πομάκοι και Ρομά εντός της (πλην των τουρκογενών, όπως τους λένε κατ΄ευφημισμόν). Το ότι αυτές οι κατηγορίες είχαν ιδιαίτερα προβλήματα δεν ενδιέφερε και τόσο, αλλά λίγο με το λεξικό μιας προφορικής γλώσσας που προσπαθούσαν να μετατρέψουν με ταχύρρυθμα μαθήματα σε γραπτή, κάτι με τις προεκλογικές βενζίνες, συντηρούσαν μια "επαφή" μαζί τους.

Οι τσιγγάνοι της Ξάνθης ζουν σε γκέτο ουσιαστικά, έχουν μικρή επαφή με την πόλη και αυτή κυρίως οφείλεται στην δουλειά ηρωικών δασκάλων της περιοχής και σε ένα κέντρο κοινωνικής μέριμνας του Δήμου, που και οι δύο κάνουν ότι μπορούν. Κατ΄επέκταση και εξ αιτίας της εγκατάλειψης τους, έχουν αναπτύξει περιθωριακά χαρακτηριστικά, μία έρπουσα εγκληματικότητα και είναι οι "συνήθεις ύποπτοι" κάθε πράξης που αντιβαίνει στον νόμο στην περιοχή.

Την κ. Σουλεϋμάν δεν την γνωρίζω προσωπικά. Είχα διαβάσει πριν πολύ καιρό μια επιστολή που απέστειλε στον κ. Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ  για βοήθεια και προβολή των προβλημάτων των συμπολιτών της. Δεν ξέρω τις υπόλοιπες διασυνδέσεις της (αν έχει) και δεν με ενδιαφέρουν. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ένα ζήτημα καθαρά ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανθρώπων (συμπολιτών μας) που ζητούν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους, μετατράπηκε σε πεδίο διαμάχης ακατανόητων εθνικισμών. Και το πασπαρτού Προξενείο που "λύνει" όλα τα προβλήματα αποτελώντας έτσι το βολικό ανάχωμα κάθε κρατικής αδιαφορίας και αβλεψίας, βυσσοδομεί και αυτό κατά καιρούς εκμεταλλευόμενο το κενό που χάσκει.

Η υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο του Συριζα σήκωσε και πάλι την γνωστή σκόνη των αθηναϊκών καναλιών και των απορούντων δημοσιογράφων που βλέπουν την Θράκη σαν μια ιδιότυπη Χαβάη. Είναι μια περιοχή με δικά της προβλήματα, που όσο λύνονται,τόσο βελτιώνεται η κατάσταση. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τα μαρμαρένια αλώνια μετατρέπονται σιγά-σιγά σε γόνιμο έδαφος. Από το 1974 αργά και βασανιστικά κερδίζουμε  μέτρο μέτρο την ισονομία και την προσέγγιση. Η μεγάλη διαδήλωση απέναντι στην μισαλλοδοξία της χ.α., με την συμμετοχή όλων μας, ήταν μια μεγάλη κατάκτηση. Αυτός είναι ο δρόμος που δείχνει η ζωή.

Τώρα είναι η σειρά των Ρομά. Δήμος και πολιτεία πρέπει να απασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα τους. Και ας αφήσουμε όλοι τις βαρύγδουπες αναλύσεις. Με αφορμή ένα πρόσωπο, που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την γενναιότητα του, να συγκροτήσει σύλλογο γυναικών στην περιοχή αυτή και να καταλάβουμε και να συγχωρήσουμε τα όποια λάθη έκανε.

Αν είναι να βάλουν την πέτρα της κατακραυγής οι αναμάρτητοι δεν θα μαζευτούν και πολλές πέτρες.

Σ.Σαρακενίδης