Με την "πρώτη φορά αριστερά" -μια μπουρδα και μισή αυτη η έκφραση, με δεδομένο ότι η αριστερά έκανε την "πρώτη" της πολλά χρόνια πριν στην Ελλάδα με,τελικά, τραγικά αποτελέσματα.
Ακόμη και η ΕΔΑ του 58, που προσπάθησε να συνδέσει παλιές απαιτήσεις με νέα δεδομένα, δεν μπορεί ούτε αυτή να θεωρηθεί η "πρώτη" της. Η αριστερά ήταν παντού όλα αυτά τα χρόνια. Σε συλλόγους, σε πανεπιστήμια, σε συνδικάτα. Τραμπαλιζόμενη ανάμεσα στο συναίσθημα και στα ατελή διαβάσματα. Ως παιδίσκη που ανακαλύπτει κάθε φορά ότι οι γυναίκες έχουν περίοδο, όταν δεν της μίλησε κανείς γι αυτό προηγουμένως. Και κάθε φορά προσπαθεί να ενεργοποιήσει τα ωάρια της με νέο επιβήτορα. Είτε Παπανδρέου τον λένε αυτόν, είτε Τσίπρα, είτε όπως αλλιώς.
Οι δικοί της αρχηγοί ούτε στα προκαταρκτικά δεν ήταν καλοί. Ανέραστοι και εν τέλει στείροι, κάτι Κολιγιάννηδες, κάτι Φλωράκηδες, κάποια Παπαρήγα. Δεν γέννησαν τίποτα, ποτέ τους, Αλλά ούτε και οι άλλοι-οι μετά το 68-. Στα λόγια ήταν καλοί ετούτοι-είχαν και κανά δυο που άξιζαν-αλλά μέχρι εκεί. Δεν τους είδαμε στο τιμόνι να τους μετρήσουμε. Ασε που θα κουβαλάνε, όσοι υπάρχουν, την "φιλία" και την "φιλοξενία" του Νικολάε.
Και τώρα έχουμε τούτους, μια καρικατούρα όσων προηγήθηκαν. Λειψοι και στον λόγο και στα πρόσωπα. Αριβίστες, νεόκοποι, θεωρούν ότι η αναπαλαίωση στην πολιτική είναι κάτι καλό. Θυμίζουν τις γιαγιάδες μας με τις προτροπές τους να μην παίζουμε με το πουλί μας.Ενώ αυτοί με το δικό τους κάνουν ότι θέλουν. Κακόηχοι, ως swiffer που μάζεψε όλη την πολιτική σκόνη που κυκλοφορεί.
Θυμίζουν όλα αυτά, τα κείμενα του Μαριου Χάκκα, ο οποιος αφού κατάλαβε στον καιρό του τι εστι αριστερά και μεσα στις φυλακές και μετά την "επαναστατική" έξαρση της κατοχης, όπου ήλθε φάτσα-κάρτα με την γραφειοκρατία:
"Μήπως φταίγαν τα πρόσωπα, κι οι αρχές παραμενουν αλώβητες; Να τελειώνει αυτό το μπέρδεμα, αρχές και πρόσωπα, μορφή και περιεχόμενο, ιδέες και πράξη, όλα είναι ένα, όταν τα ξεχωρίζετε πάτε να περισώσετε κάτι"
Και δυστυχώς τίποτα δεν περισώζεται.
Σ.Σαρακενίδης
