Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Το αυγό του φιδιού δεν είναι κλούβιο





Η άνοδος της χ.α. και η εισδοχή της στο πολιτικό στερέωμα της Ελλάδας με έντονο και δυναμικό τρόπο, ανοίγει έναν κύκλο συζητήσεων και αναλύσεων, για να εξηγηθεί το φαινόμενο. Οι πολιτικές αντιμετώπισης της στο μέλλον, θα στηρίζονται εν πολλοίς σε αυτές (ελπίζω). Μέχρι τώρα , πάντως, μόνο σπασμωδικές κινήσεις έγιναν, χαριεντισμοί με τους ψηφοφόρους της και ένα κρυφτούλι πίσω από αυτοδιοικητικά σχήματα, που εμφανίσθησαν σε δύο από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας.

Στην μεταπολεμική Ευρώπη (και στην Ελλάδα, αλλά όχι για τους ίδιους ακριβώς λόγους), επικράτησε μια πολιτική της λήθης. Ο κόσμος της, για δεκαετίες ήθελε να ξεχάσει τους νεκρούς και τις καταστροφές που το ναζιστικό θηρίο προκάλεσε. Στην μεταπολεμική Γερμανία οι περισσότεροι ναζί πέθαναν στα κρεβάτια στους σε βαθιά γεράματα. Η Δίκη της Νυρεμβέργης ήταν μια βιτρίνα απλώς.

 Με την άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας και του "κράτους δικαίου" και της σχετικής ευημερίας που επέφερε αυτό στους πληθυσμούς της Ευρώπης, άρχισε να αναδύεται , δειλά στην αρχή, μια βιβλιογραφία που είχε αναφορές σ αυτήν την περίοδο. Ακόμη και οι εκδόσεις για το Ολοκαύτωμα άρχισαν να εμφανίζονται πολλά χρόνια μετά. Η εκπαίδευση, εξ άλλου, δεν προσαρμόσθηκε στην ανάγκη προάσπισης της δημοκρατίας από παρόμοιους κινδύνους , ώστε να μεταφέρει στα νέα παιδιά την απέχθεια προς τον ολοκληρωτισμό και την καταστροφή που αυτός επέφερε. Εξ άλλου απέναντι υπήρχε το αντίπαλο δέος και το τείχος του Βερολίνου  οριοθετούσε δύο κόσμους, που αντιμάχονταν με κάθε μέσο ο ένας τον άλλο. Η συμμαχία των εμπολέμων λαών είχε διαρραγεί.

Στην Ελλάδα το μετεμφυλιακό κράτος δεν είχε λόγους να μιλήσει για το ναζισμό. Σε έναν βαθμό τον εκπροσωπούσε. Σε όλους τους τομείς της τέχνης( θέατρο, κινηματογράφο, βιβλία), αλλά και την καθημερινή αρθρογραφία, το θέμα αυτό δεν θίγονταν. Στο σχολείο το ίδιο. Ο εθνοκεντρικός τρόπος της εκπαίδευσης ενίσχυε τάσεις μεγαλοιδεατισμού, απομόνωσης και εχθρικής στάσης απέναντι σε γείτονες λαούς. Ούτε και το χριστεπώνυμο πλήθος είχε τέτοιες ευασισθησίες. Ο φασισμός ήταν κάτι άγνωστο ως έννοια και μάλιστα εχθρική. 

Στις μέρες μας, μετά την άνθιση του δικομματισμού και της γηπεδικής πολιτικής αντιπαράθεσης, των μπλε και πράσινων καφενείων, της εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα της εξουσίας από τους "κοντοπόδαρους" μη προνομιούχους, αντέστρεψε το τοπίο χωρίς να το διορθώσει. Η πολιτική χρησιμοποιήθηκε ως εφαλτήριο προσωπικών επιδιώξεων, η συμμετοχή ήταν ένας τρόπος βολέματος, που συνεχίσθηκε με τα οικονομικά σκάνδαλα (Κοσκωτάς), έφερε προσωρινές κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη.

Σήμερα που βιώνουμε τον 5ο χρόνο της κρίσης, αναδύονται και πάλι οι γνήσιες εθνοκεντρικές φωνές, που στην ακραία τους μορφή οδηγούν 550.000 συμπολίτες στην ναζιστική κάλπη. Ξέρουν τι ψηφίζουν, δεν ενδιαφέρονται για το περιεχόμενο, τους νοιάζει μόνο η μορφή. Θεωρούν ότι η "αντισυστημική" οργάνωση είναι η απάντηση στα προβλήματα τους. Δεν μπορούν να δουν ότι μέρος του συστήματος είναι και αυτή και μάλιστα δρα επιλεκτικά. Αδιαφορούν για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή τους η στάση στην καθημερινότητα μας. Οι παλιές προκαταλήψεις, ριζωμένες βαθιά (αντισημιτισμός , ρατσισμός, το μίσος γενικά προς τον διαφορετικό) ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, μέσα από έναν "γνήσιο" εκφραστή τους. Η δημοκρατία δεν έπεισε για την αποτελεσματικότητα της  και χρησιμοποιούν τα δικά της όπλα για να την πολεμήσουν. Το χάος είναι η χαιρέκακη απάντηση τους.

Και η αριστερά; Αυτή παίζει κρυφτούλι. Όλες οι εκφάνσεις της , λίγο πολύ περιορίζονται σε προφορική καταδίκη, αλλά δεν χάνουν ευκαιρία για προσπάθεια προσεταιρισμού. Το χαρτί του "παραπλανημένου" έχει ξεφτίσει, αλλά όχι τελείως. Θα παίζεται για καιρό ακόμη. Τα ΜΜΕ , ενώ ένα διάστημα, επωφελήθηκαν από την τεστοστερόνη της χ.α., σήμερα ευθυγραμμίσθηκαν σε μία, εκ του μακρόθεν, καταδίκη της. Οι συγγενείς πολιτικά κάνουν πως δεν βλέπουν ή προσπαθούν στις τουαλέτες να την τρατάρουν τσιγάρο, για να την καλοπιάσουν.

Δυστυχώς, απ΄ότι φαίνεται, θα ζήσουμε για καιρό με αυτόν το πρόβλημα. Όσα κοστούμια και γραβάτες και να φορέσει η χ.α. , το στιλέτο και η σιδερένια γροθιά θα είναι η μόνιμη έκφραση της. Και η υποστήριξη της σε πυλώνες του συστήματος.

Οι άκρες του πολιτικού φάσματος, πάντοτε σε περίοδο κρίσεων, περνούν την περίοδο των παχιών αγελάδων τους. Και αυτές οι αγελάδες δεν είναι ιερές.

Σ.Σαρακενίδης

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Μπορούμε.....









Μπήκα στην μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών με το ψηφοδέλτιο της "Κοινωνίας Δημοτών", όχι με την ελπίδα και την προοπτική να εκλεγώ, αλλά κυρίως να βοηθήσω-ελπίζω να το έκανα-να αλλάξει ο Δήμος μας. Ο "προεκλογικός" μου αγώνας έχει κάπως προσωπικό χαρακτήρα και απευθύνεται σ αυτούς που με ξέρουν ή που με έχουν γνωρίσει από τα μέσα και από αυτό το μπλογκ.

 Στην πορεία-γνωρίζοντας μερικούς από τους συνυποψήφιους μου, ομολογώ ότι άρχισε να μου αρέσει η ιδέα να είμαι μεθαύριο στο δημοτικό συμβούλιο. Ξέρω ότι δεν θα γίνει αυτό, αλλά αναπόλησα εκείνη την περίοδο 1974-1980+, που ασχολήθηκα με τα πολιτιστικά της πόλης μέσω της ΦΕΞ (στην οποία σε κάποια φάση είχα την τιμή να προεδρεύσω). Ήταν δύσκολη φάση τότε. Κάτι σαν αντάρτικο. Με λάθη και παραλείψεις, αλλά νομίζω κάτι άφησε πίσω της. 
Τότε ξεκινούσε το λαογραφικό μουσείο, με τις παλινωδίες αλλά και την βοήθεια του Υπουργείου Πολιτισμού, τότε βάζαμε (μαζί με άλλους) πλάτη για την διατήρηση της παλιάς πόλης, κόντρα σε πολλά συμφέροντα.(Δυστυχώς δεν κράτησα τους λιβέλους εναντίον μας από εφημερίδες της εποχής). 
Τότε μεγαλούργησε η κινηματογραφική Λέσχη, που της δώσαμε πνοή και έγινε και περιοδεύουσα με προβολές στα χωριά (παρ όλη την λοιδωρία από άλλους κύκλους αυτήν την φορά).

Το Μουσικό Εργαστήρι της ΦΕΞ, ένα επίτευγμα για το οποίο υπερηφανεύομαι, με την βοήθεια εξαιρετικών ανθρώπων, που δυστυχώς κάποιους τους χάσαμε νωρίς (ο αγαπημένος μου Νίκος Μιχαηλίδης, ο άλλος Νίκος ο Πάσχος -ο πασχούλης-όπως τον φωνάζαμε). Και άλλοι πολλοί, ο Μελέτης,ο Καραμπούλας , ο Διαμαντίδης, ο Μηνάς, ο Φιλοσοφόπουλος και γύρω γύρω ένα σωρό φίλοι να βοηθούν στις πρακτικές δουλειές (ας με συγχωρήσουν αλλά είναι πολλοί).

Ηταν ωραίες μέρες. Τώρα ο πολιτισμός έγινε πιο "επαγγελματικός", δίνει άλλου τύπου αποτελέσματα, δεν έχει ίσως την μαζικότητα της εποχής εκείνης. Αλλες ανάγκες τότε, άλλοι άνθρωποι. Υπήρχε μια δίψα, μετά την επτάχρονη ξηρασία. 

Σήμερα πιστεύω ότι μπορούμε να επανακάμψουμε. Επαναφέροντας λίγο από το συναίσθημα εκείνης της εποχής, συνδυάζοντας το με τις ικανότητες και επιδεξιότητες νέων ανθρώπων, που κοντά στις αγωνίες τους για επιβίωση, νιώθουν την ανάγκη παράλληλα να εκφρασθούν. Και τα μέσα τώρα είναι πολλά. Εχω κάνει κριτική σε πολλές από τις εκδηλώσεις που γίνονται στην πόλη μας (γιορτές παλιάς πόλης π.χ.). Και πολλοί συμπολίτες νομίζω ότι ζητούν μια αναθεώρηση αυτών των γιορτών. Να μην χάσουν τον αυθορμητισμό τους, αλλά να αναστραφεί ο μονομερής προσανατολισμός τους ως προθάλαμος του καρναβαλιού, το οποίο είναι μια ατραξιόν της πόλης-δεν αντιλέγω-αλλά ότι λαογραφικό είχε το έχει χάσει προ πολλού-.

Ο εθελοντισμός σ αυτόν τον τομέα ήταν πάντοτε αυτός που σήκωνε το μεγάλο βάρος. Στην εποχή μου, όχι μόνο δεν είχαμε σύμμαχο τον Δήμο, αλλά και αντίπαλο πολλές φορές (Θυμίζω την προσπάθεια να αφαιρεθεί από την ΦΕΞ το σπίτι της από τον τότε Δήμαρχο). Ο Δήμος λοιπόν, έχει μεγάλη ευθύνη γι αυτήν την παράλειψη (δεν αναφέρομαι στο καρναβάλι-είναι μια ιστορία μόνο του) και πρέπει να την αναπληρώσει με σωστό και ευθύ τρόπο. Μπορεί.


Χρειάζεται ένας συντονισμός και μια εκ νέου ανάγνωση του μεγάλου αυτού ζητήματος. Χάθηκαν αρκετές ευκαιρίες στο παρελθόν (θυμίζω Χατζηδάκης-έπεσε σε κακά χέρια τότε-διάφορες προτάσεις για φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, άλλες προσπάθειες). Η εποχή τώρα είναι διαφορετική. Και τα χρήματα λίγα. Η προσπάθεια πρέπει να γίνει εκ των ενόντων, αλλά να έχει μια διάρκεια, να επαναφέρει μια ποιότητα που απαιτείται σε όλα αυτά, χωρίς εγωϊσμούς και αντιπαλότητες. Υπάρχουν περιθώρια και πολλές δυνατότητες. Ας αλλάξουμε και σ αυτόν τον τομέα.
Μπορούμε.

Σ.Σαρακενίδης



Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Συνέντευξη ενός υποψηφίου....γενικώς








Επειδή κανένα κανάλι, ραδιοφωνικός σταθμός, πρακτορείο ειδήσεων κ.λ.π. Δεν ενδιαφέρθηκε να μου πάρει συνέντευξη, μπηκα στον πειρασμό να παραχωρήσω μία εγώ στον...εαυτό μου και σας την παραθέτω:
...............................................................................................................................
Ερώτηση : Πώς εσύ, ένας σοβαρός άνθρωπος κατά τεκμήριο, αποφάσισες σ αυτήν την ηλικία, με δεδομένη μία, όχι μόνο έρπουσα, αλλά ανεμίζουσα ως παντιέρα οπαδών στο πέταλο κάποιου γηπέδου, νεολαγνεία, πας κόντρα σ αυτήν την μόδα και διεκδικείς την ψήφο των συμπολιτών σου;

Απάντηση: Μακάρι νάξερα.

Ερώτηση: Με δεδομένο ότι, απ όσο ξέρω , δεν έχεις και πολλούς φίλους, μια που σε διακρίνει ένας μονοχνωτισμός και τάση απομονωτισμού, είσαι μονογαμικός, ποτέ δεν απάτησες την γυναίκα σου, ούτε τσιλιμπούρδισες δεξιά και αριστερά, δεν πας στην εκκλησία ούτε στο γήπεδο , απο που περιμένεις να πάρεις ψήφους;

Απάντηση: Ιδέα δεν έχω

Ερώτηση: Ξέρουμε ότι γράφεις πότε πότε καμιά σαχλαμάρα-και συνήθως δεν καταλαβαίνει κανείς τι θέλεις να πεις, επίτηδες το κάνεις ήθελα νάξερα-είναι πιθανόν δηλ. Να έχεις δημιουργήσει και αντιπάθειες και να στείλεις ψηφοφόρους που εν δυνάμει θα φήφιζαν το φηφοδέλτιο που είσαι σε κάποιο αντίπαλο, έχεις σκεφθεί το ενδεχόμενο να σε πετάξουν με τις κλωτσιές μετά τις εκλογές έξω;

Απάντηση: Ετσι κι αλλιώς θα φύγω μόνος μου

Ερώτηση: Απ ότι ξέρω δεν έχει ούτε κουστούμι ούτε μια γραβάτα για δείγμα στην (λέμε τώρα) γκαρνταρόμπα σου, τι σκατά θα βάλεις μεθαύριο στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου (άσε που πρέπει να χάσεις και μερικά κιλά μέσα σε 3 μέρες). Πως θα παρουσιασθείς έτσι;

Απάντηση: Θα ρουφήξω την κοιλιά μου και θα κρυφτώ πίσω απ τους άλλους.

Ερώτηση: Τι πρέπει να περιμένει ο κόσμος από σένα, ως υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο και ενδεχομένως μεθαύριο στο δ.σ του Δήμου Ξάνθης, να κάνεις ώστε να βοηθήσεις στην λύση κάποιων προβλημάτων της πόλης σου; ,

Απάντηση: Ουδέν σχόλιον. Αλλη ερώτηση;

Ερώτηση: (τελευταία): Η Ξάνθη-όλοι το ξερουν αυτό-είναι μια όμορφη πόλη, που μπορεί να γίνει όμως ωραιότερη και πόλος έλξης τουριστών, νέων επιχειρήσεων, μιας ιδιαίτερης ανάπτυξης με ξεχωριστά προϊόντα, με προβλή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ανθρώπινη , μέσα σε ένα θαυμάσιο περιβάλλον κοντά στο βουνό και στην θάλλασα, πολύ κοντά σε όμορες φίλες χώρες. Μπορεί να αναπτυχθεί τουριστικά, να μειώσει τους δείκτες της ανεργίας της και να μπει σε εναν διαφορετικό δρόμο απ αυτόν που είναι τώρα. Συμφωνείς;

Απάντηση: Δεν κατεβάιενις εσύ στις εκλογές να μην ταλαιπωρούμε εγώ, μια που τα λες τόσο ωραία;

Ερώτηση: Ευχαριστώ για την συνέντευξη και την αποκλειστικότητα. Τώρα ξέρουμε γιατί την προηγούμενη φορά που ήσουν υποψήφιος πήρες μόνο 25 ψήφους. Ελπίζεις σε περισσότερες αυτήν την φορά;

Απάντηση: Δεν ειμαι σίγουρος. Πιθανόν να πάω στις 26, γιατί μάλωσα με 2 , αλλά γνώρισα 3 εν τω μεταξύ που ελπίζω να με ψηφίσουν. Ισως και 27, προχθές μια πωλήτρια στο σουπερ μάρκετ μου χαμογελασε.

Αυτά και με συγχωρείτε.

Σ.Σαρακενίδης



Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Ας αλλάξουμε σελίδα







Πόσο μεγάλη σημασία έχει η σωστή λειτουργία ενός Δήμου;

Κάποτε ρώτησαν έναν από τους πολλούς που προσπάθησαν να αναμορφώσουν την παιδεία στην Ελλάδα, τι πρέπει να γίνει. Και είπε: "Φτιάξτε σωστά νηπιαγωγεία".

Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το νηπιαγωγείο της δημοκρατίας. Ειδικά σε μικρές πόλεις , όπως η Ξάνθη, θα μπορούσε να φτάσει στα όρια της άμεσης δημοκρατίας (γι αυτό μου κάνει πάντοτε εντύπωση η πρόταση για "αποχή" από δυνάμεις που δηλώνουν ριζοσπαστικές). 

Η γειτνίαση εξουσίας και πολιτών πουθενά αλλού δεν είναι τόσο κοντά. Για το ότι δεν λειτουργεί έτσι στις μέρες μας (στην Ξάνθη ήταν ακόμη χειρότερα τα πράγματα) έφταιξαν και οι δύο πλευρές γι αυτό.Και η διοίκηση και οι πολίτες.
 Στην Ξάνθη η διοίκηση του Δήμου ήταν πάντοτε κλεισμένη στον εαυτό της, "ακουμπούσε" κατά κύριο λόγο στους 'δικούς" της ανθρώπους και αυτό δημιούργησε κλίμα απόστασης και παγωμάρας, ανάμεσα σ αυτήν και στους κατοίκους της πόλης.

 Η γειτονιά-ως θεσμός- ανύπαρκτη. Φταίει και η πολεοδομική διάταξη της πόλης, αλλά πολλές φορές τα προβλήματα βγάζουν τους ανθρώπους στον δρόμο, τα συζητούν μεταξύ τους και επιστρέφουν στους καναπέδες τους. Ο Δήμος πουθενά. Ούτε ως συμπαραστάτης, ούτε ως δημιουργός. Απών.

Στην συγκυρία που βρισκόμαστε τώρα, πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, ότι έχουν δημιουργηθεί οι πλέον κατάλληλες συνθήκες για να αλλάξει αυτό. Δεν χρειάζονται πολλά, ούτε μεγαλόστομες εξαγγελίες. Μια συνέπεια, τήρηση των νόμων, μια γρήγορη βελτίωση της εικόνας της πόλης (ως άμεσο αποτέλεσμα), που πρέπει να διατηρηθεί με νύχια και με δόντια. Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά είναι αποθαρρυντικές, αλλά λύση υπάρχει. 


Οι δυνάμεις που καλούνται πλέον να παίξουν τον πρώτο ρόλο, με προεξάρχουσα την
, μια παράταξη με εντιμότητα, ειλικρίνεια αλλά και δυνατότητες και όρεξη, έχουν μεγάλο έργο μπροστά τους. Η πόλη μας χρειάζεται μια αναβάθμιση, σε όλους τους τομείς. Πρώτα πρώτα να μάθουμε να συζητάμε και να πείθουμε. Χωρίς πειθώ τίποτα δεν θα αλλάξει. Ο πολίτης πρέπει να καταλάβει ότι ο νόμος θα λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε όλους. Στους ρυπαίνοντες, στους αδιαφορούντες, στους ωχαδελφάκηδες, στους εκ γενετής οσφυοκάμπτες, στους τεμπέληδες, στους αλαζόνες. Οι πολίτες είναι όλοι ίδιοι. Ούτε το θρήσκευμα τους διαχωρίζει, ούτε οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Dura lex sed lex. Σκληρός νόμος αλλά νόμος.  Η πειθώ λοιπόν μαζί με την ισονομία θα οδηγήσει-είμαι σίγουρος-σε καλύτερα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου.

Σαράντα χρόνια όμοιας, ανεπαρκούς, αδιάφορης και εν πολλοίς, μεροληπτικής διοίκησης του Δήμου μας, είναι πάρα πολλά.
Ας αλλάξουμε σελίδα.

Σ.Σαρακενίδης

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Kate Atkinson, "Ζωή μετά τη ζωή", ένα βιβλίο στο οποίο ο χρόνος καμπυλώνεται.






για τον Μάνο Ματσαγγάνη

"Ο χρόνος δεν είναι κυκλικός. Είναι παλίμψηστο".

Πολλές φορές στη ζωή μου ένιωσα απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Γουτεμβέργιο και την τυπογραφία του. Αυτήν την φορά, γυρνώντας και την 567η σελίδα του βιβλίου της Kate Atkinson  "Ζωή μετά την ζωή", η ευγνωμοσύνη αυτή μετατρέπεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, ακαθόριστο, ένα συναίσθημα που , ίσως, δεν ανακαλύφθηκε ακόμη.


Έχω διαβάσει πολλά βιβλία. Άλλα με μόρφωσαν, άλλα με συγκίνησαν και άλλα ήταν αδιάφορα και τα παράτησα από τις πρώτες σελίδες τους. Εδώ, σ αυτό το βιβλίο στέκομαι άπνοος  και αναρωτιέμαι για το πόσος καιρός  πρέπει να περάσει για να επιχειρήσω να διαβάσω κάποιο άλλο.

Στα βιβλία χρωστάμε την επιμήκυνση του βίου μας. Όσοι διαβάζουμε το ξέρουμε αυτό καλά. Ζούμε πολύ περισσότερο. Ίσως 3-4 φορές παραπάνω απ αυτό που μετράμε συνήθως ως ηλικία (λέτε να διάβαζε ο Μαθουσάλας);

Αυτό το βιβλίο είναι μια ζωή μόνο του. Και μάλιστα όχι μόνο μια. Πολλές, που συναντιούνται, απομακρύνονται , πηγαίνουν σε παράλληλους δρόμους, με πρόσωπα που έρχονται και φεύγουν με κινηματογραφικό τρόπο, με λογοτεχνικά φοντύ, με μεγάλες αγγελοπουλικές σεκάνς ή με κοφτές μικρές συλλαβές, που τεμαχίζουν τον χρόνο, τον μετατρέπουν σε μια τράπουλα, με την οποία ένας δεξιοτέχνης κάνει τα διάφορα κόλπα του.

Η ιστορία (η πραγματική) αυτή που καλύπτει περίπου 60 χρόνια, από το 1910 μέχρι τις παρυφές του 1970,  περιλαμβάνει δύο πολέμους, ακατανόητους, ηλίθιους, που κατάφεραν να παρασύρουν στην δίνη τους και τους εχέφρονες ανθρώπους (αυτός είναι πάντοτε ο παραλογισμός των πολέμων, τον κηρύσσουν οι παράφρονες και τον διεξάγουν οι λογικοί). Αυτή λοιπόν η ιστορία είναι το φόντο του βιβλίου και τα πρόσωπα κινούνται σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της, σε φανταστικές, που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον ρου της  (θυμήθηκα το "τρέξε Αννα τρέξε"), αλλά και σε διαφορετικές εκδοχές.


 Οι ήρωες,με κεντρικό πρόσωπο την Ούρσουλα,περιστρέφονται γύρω της, διαγράφοντας τροχιές στον χρόνο, αλλάζουν τα γεγονότα, είτε πραγματοποιώντας τις επιθυμίες τους, είτε η μοίρα τους, πάει αντίθετα σ αυτές, σαν μια υπνοβασία, που όμως στην ουσία είναι με ανοιχτά τα μάτια και με τα γεγονότα γύρω να τρέχουν.

Ζούμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου την ανατριχιαστική περίοδο των βομβαρδισμών του Λονδίνου το 40-41, μια φρίκη, που δεν διαταράσσει την βρετανική βεβαιότητα, αυξάνει την  αλληλεγγύη και ανακατεύει, σε έναν βαθμό, νοοτροπίες και πρακτικές.
Η πορεία των γεγονότων βρίσκεται σε συνεχή αναθεώρηση, οι μικρές στιγμές της ζωής είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξη της σ αυτήν ή την άλλη κατεύθυνση. Και τα πρόσωπα βάζουν τα χρώματα στον άσπρο (ή μαύρο); καμβά της ζωής.

Παρασύρομαι όμως. Διαβάστε το, ακόμη και σεις που δεν έχετε διαβάσει ποτέ κάποιο βιβλίο στην ζωή σας.

Δεν είναι ίσως η καλύτερη αρχή για διάβασμα, αλλά η πιο ολοκληρωμένη.

Σ.Σαρακενίδης