Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Η Δημ.Αρ. ...που έβλεπε τα τρένα να περνούν.







Η κυβερνητική περιπέτεια της Δημαρ και η κατάληξη της, δια της εξόδου από την κυβέρνηση με στραπατσαρισμένο ένα προφίλ υπευθυνότητας και ανάληψης ρίσκων, δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορους τους πολίτες που σκέπτονται. Η Δημοκρατική Αριστερά έχοντας στις αποσκευές της ένα συνολικά μετασκευασμένο απόθεμα συναισθήματος και γενικών κανόνων περί δικαιωμάτων, κράτους δικαίου, δικαιότερης κατανομής των βαρών κ.λ.π. μπήκε πέρσι στην κυβέρνηση, επικαλούμενη και σωστά, τον κίνδυνο χρεωκοπίας της χώρας. Ενας κίνδυνος που συνίστατο σε οικονομικά δεδομένα, σε υποχρεώσεις αυτού του τύπου, που αφήνουν μεγάλες ομάδες πολιτών σε έναν θάλαμο αναμονής, να περιμένουν την επιστροφή ενός παρελθόντος- όσο πάει γίνεται μια ανάμνηση- που μόνο τους ιστορικούς θα ενδιαφέρει μεθαύριο και τους αενάως αναπολούντες "σκυλιά και λουκάνικα".

Η Δημαρ σ αυτήν την περιπέτεια δεν άντεξε τελικά. Δεν ήταν προετοιμασμένη, της έλειπε στελεχικό δυναμικό ίσως, αλλά κυρίως της έλειπε το μεγάλο της ατού. Η Ανανεωτική αριστερά ανήκει στο κομμάτι εκείνο της αριστεράς που επέλεξε τον δρόμο του ρεφορμισμού, τον δρόμο των μικρών ή μεγάλων αλλαγών, που με θεσμικό τρόπο θα επέφερε στην κοινωνία, προσπαθώντας να μειώσει την οικονομική ψαλίδα αλλά και την ψαλίδα των δικαιωμάτων ατομικών και συλλογικών. Αλλά σ αυτήν την προσπάθεια τα σημεία αναφοράς της δεν ήταν ευδιάκριτα μέσα στο αγκομαχητό της επιβίωσης της χώρας. Άφηνε καθημερινά πίσω της υπολείμματα και φλούδες από τις πάγιες θέσεις της, υποχωρώντας, ελισσόμενη, όχι πάντοτε με επιτυχία, προσπαθώντας στο όνομα του ρεαλισμού και της "πραγματικότητας" να δικαιολογήσει αυτήν την στάση της. Αλλά όπως λένε "πραγματικότητα είναι αυτό που διαμορφώνεται όταν εσύ έχεις άλλα σχέδια". Τελικά δεν άντεξε. Σαν τον μαραθωνοδρόμο,λίγο πριν από το τέρμα (εδώ ούτε στα μισά του δρόμου), εγκατέλειψε.

Ταυτόχρονα αποδείχτηκε ασυνεπής σε έναν τομέα επίσης προνομιακό γι αυτήν. Αφησε ανεξερεύνητες τις δυνατότητες συγκρότησης ενός πόλου -που συνεχώς αναζητούν οι πολίτες μέσα από τις δημοσκοπικές έρευνες-μεταξύ των 2 σημερινών "άκρων" του πολιτικού συστήματος. Ενός πόλου που θα αναζητούσε την χαμένη τιμή του, κάνοντας πρώτα την αυτοκριτική που θα έπειθε και στην συνέχεια θα προχωρούσε σε ανασυγκρότηση και σε πρόσωπα και σε ιδέες. Προσωπικές αδυναμίες και υπαναχωρήσεις όμως, ένας είδος αλαζονικού ηγεμονισμού-η σκιά μας στην δύση του ήλιου μεγαλώνει επικίνδυνα-εμπόδισαν να προχωρήσει ή έστω να αρχίσει αυτή η διαδικασία. 

Ακόμη και αυτό το κενό θα το "καλύψει" η ακροδεξιά, η οποία και το μεταρρυθμιστικό μοτίβο θα το προσαρμόσει στα δικά της μέτρα και την κοινωνία, ενδεχομένως, θα πείσει για το "ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος". Η μεταφορά στον ιδιωτικό τομέα όλων των λειτουργιών του κράτους-πλην καταστολής-θα σημάνει την έναρξη αυτής της περιόδου. Ο απαξιωμένος κρατικός-δημόσιος τομέας θα πέσει σε λίγο σαν ώριμο φρούτο στις αγκαλιές αυτών που κυρίως χρόνια τώρα δούλευαν για την απαξίωση του, ρουφώντας κυριολεκτικά το μεδούλι του μεγάλου κρατικού κόκαλου.

Στον ρόλο του "ανθρώπου που έβλεπε τα τρένα να περνούν"; Τα τρένα-όπως είπα κάπου-δεν περνούν τόσο εύκολα πλέον, όπως στα παλιά γουέστερν και δεν σφυρίζουν ούτε μία φορά. Εκτός αν αργότερα περάσουν κουβαλώντας επιβάτες για την ελληνική Τρεμπλίνκα ή το ρωμέϊκο Μαουτχάουζεν.


Χρειάζεται μια επανασύνδεση με τα προηγούμενα για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε την συνέχεια των γεγονότων. Και αυτή η επανασύνδεση δεν μπορεί να γίνει μόνο με αφηγήσεις του τύπου "ο κακός Σαμαράς" που αφού πρώτα καταρράκωσε την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας με το Μακεδονικό, τώρα θα τα βάλει και με το εσωτερικό της. Ούτε βέβαια και με την επίκληση της δικαιολογίας, ότι χωρίς την δεξιά, έστω και αυτήν την συγκεκριμένη, λύση για την χώρα δεν υπάρχει. Η επανασύνδεση θα γίνει με χώρους που αγωνιούν, που είναι διατεθειμένοι να εκτεθούν σε κινδύνους. Οχι με την Θύρα 13 της πολιτικής, που τα χυδαία συνθήματα της, ηχούν ακόμη στα αυτιά μας. 

Οι πολίτες που σκέπτονται θα καταλάβουν τώρα που δεν είναι στην κυβέρνηση η Δημαρ, σε τι συνίστατο έστω αυτή η 'σκιώδης" παρουσία της. Η ίδια πάντως βγαίνει κατακουρασμένη και απογοητευμένη από την προσπάθεια. Αλλά έχει έναν κόσμο που αξιώνει, απαιτεί και μάχεται, θεωρώντας, ακόμη, ότι ένα καλύτερο αύριο είναι εφικτό.

Σ.Σαρακενίδης














Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Λιγότερα κουμπιά στο τηλεκοντρόλ!







Δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός σε ένα τέτοιο μεγάλο πρόβλημα. Το συναίσθημα κυριαρχεί. Όταν έχεις μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια, στην δυσκολία του να βρεις ένα βιβλίο, ένα δίσκο, μια φωνή που να σου μαθαίνει καινούρια πράγματα, αν έχεις μεγαλώσει με τον Γιάννη Πετρίδη, "συνομίλησες" με τον Μπακογιανόπουλο, ταξίδεψες με το "Θέατρο της Τετάρτης" και της Κυριακής, σε πήρε από το χέρι ο Αχιλλέας Μαμάκης και σε οδήγησε στους δαιδαλώδεις δρόμους του θεάτρου, η Αθηνά Κακούρη στο μυστήριο. ο Γιάννης Διακογιάννης στον αθλητισμό. 

Οταν κάθε Δευτέρα με το τρανζιστοράκι κολλημένο στο αυτί περίμενες την συναυλία της ορχήστρας της Βοστώνης ή τα πρωϊνά τις Κυριακές ώρες ολόκληρες "κλασσικής" μουσικής. 

Ακόμη και για το πάσχα υπήρχε προσμονή. Ξεκινούσε η μεγάλη βδομάδα με ένα πρόγραμμα-μαγεία, ορχήστρες, σολίστες, τραγουδιστές, μέσα από ένα πρόγραμμα συγκεκριμένο, μια εισαγωγή στην χαρμολύπη...έλεγες να μην έλθει η "ανάσταση", ας είναι μια μεγάλη εβδομάδα, ένας μεγάλος μήνας, χρόνος....

Από την άλλη ναι ήλθε η "ιδιωτική" και ο συναγωνισμός (προς τα κάτω, προς το σκουπίδι-αλλά οι σημερον διαμαρτυρόμενοι πόση ευθύνη έχουν άραγε γι αυτό). Οι γιουροβίζιον, οι αναμεταδόσεις αθλητικών αγώνων με απίθανους σχολιαστές που άκουγαν την φωνή τους και έφταναν σε οργασμό, με διεκπεραιώσεις κυβερνητικού έργου, ασύστολα, χωρίς να ακούγονται οι άλλες φωνές, οι "άλλες δημοκρατικές δυνάμεις", με σπατάλες, διευθυντές-πρόκληση, δ.σ. χωρίς φαντασία, διορισμένοι και αδιόριστοι με μισθούς τερατώδεις-αλλά και με κανονικούς εργαζόμενους που τα έβγαζαν πέρα μόνοι τους πολλές φορές.


 Η ΕΡΤ της κυβέρνησης. Αυτό ήταν. Και ενώ σε όλο τον κόσμο, μετά την εμφάνιση της ιδιωτικής , οι δημόσιες τηλεοράσεις (που είναι πραγματικά δημόσιες) διατηρούν μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης, χωρίς να ρίξουν το επίπεδο του προγράμματος τους, εδώ απαξιώθηκε, λοιδωρήθηκε και ήταν μόνο για μερικούς γραφικούς, που άνοιγαν την τηλεόραση μόνο για κάποιες εκπομπές της.


Πρέπει να αναμορφωθεί η ΕΡΤ. Οχι όμως με "καλαματιανό" τρόπο. Οχι με τα ΜΑΤ απ έξω. Οχι με κλείσιμο εν τέλει. Εχει βέβαια μια τρισάθλια συνδικαλιστική εκπροσώπηση-οποιος ακουσε αυτές τις μέρες τους συνδικαλιστές της να μιλάνε, κατάλαβε ότι μ αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί να γίνει διάλογος-αλλά έστω κι έτσι, πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος με ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΑ την ΕΡΤ να γίνει η όποια αλλαγή της. 

Ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός. Η παράταξη του είναι η μητέρα των κακών (ακολούθησαν και οι άλλοι μετά , της "αλλαγής", με αισχρότερο τρόπο πολλές φορές). Οι ανθρωποι που τον περιτριγυρίζουν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που πάνε με το ζόρι σε μια συναυλία, απο θεσμική υποχρέωση και δεν βλέπουν την ώρα, πότε θα τελειώσει για να τρέξουν στο πρώτο μπουζουκτσίδικο και να πετάξουν λουλούδια στην  αοιδό του κλειστού μικροφώνου. Αυτοί-σκεφθείτε-πήραν απόφαση να σταματήσει ο Γιάνης Πετρίδης, ο Κοροπούλης στο τρίτο και άλλοι ών ουκ έστι αριθμός. Θλίψη, αηδία και απελπισία. Ξέρω ότι ο περισσότερος κόσμος πιθανόν να είναι ικανοποιημένος απ αυτήν την εξέλιξη. Και την πρώτη περίοδο της δικτατορίας του 67 ίσχυε σε ένα βαθμό αυτό. Κυρίως για εκείνους που δεν κατάλαβαν ότι άλλαξε κάτι. Γιατί την ίδια πολύχρωμη αθλητική φυλλάδα που διάβαζαν πριν, εξακολουθούσαν να διαβάζουν και "μετά".

Όμως η δημόσια ραδιοτηλεόραση έχεις τις οάσεις της και υπάρχουν άνθρωποι που δροσίζονταν σ αυτές. Οδοιπόροι της ερημωμένης κοινωνίας, της αποχαυνωμένης, που τώρα θα έχει λιγότερα κουμπιά να πατάει στο τηλεκοντρόλ.

Σ.Σαρακενίδης



Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Τι συμβαίνει γείτονα;












Τι συμβαίνει στην Τουρκία; Ακούμε και διαβάζουμε διάφορες "αναλύσεις" που δείχνουν σε μεγάλο βαθμό την άγνοια που υπάρχει για την γειτονιά μας, την πίσω αυλή της Ευρώπης. Ο Ερντογάν εδώ και καιρό-από μεταρρυθμιστής και σε κάποιο βαθμό εκσυγχρονιστής, κυρίως λόγω των ισορροπιών αλλά και του χτυπήματος του διεφθαρμένου κεμαλικού βαθέος κράτους-άρχισε να γλιστράει προς συντηρητικές ,εκτρεφόμενες μέσα στο θρησκόληπτο κομμάτι του κόμματος του, θέσεις, τις οποίες προσπαθεί να εφαρμόσει και στην πράξη.  Ενα μεγάλο κομμάτι του τουρκικού λαού-αυτό που κυρίως στήριζε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας πριν από χρόνια, σε ποσοστά που έφθαναν το 70%, αλλά που η κοντόφθαλμη ευρωπαϊκή ηγεσία δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί, παίζοντας το χαρτί των αρνητικών αντανακλαστκών ενός κοινού,  που αντιδρά επίσης, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι μια πλήρως κοσμική Τουρκία είναι προς το συμφέρον όλων. Τώρα αυτό το φιλοευρωπαϊκό κομμάτι έχει μικρύνει, έχει βάλει στην άκρη τις "Κοπεγχάγες", και μάχεται (το πάρκο.το μολ και η τρίτη γέφυρα ήταν η αφορμή) για να σταθεί η ζωή του σε ένα ανθρώπινο επίπεδο και όχι να ορίζεται από διαταγές άνωθεν. 

Η ανάπτυξη της Τουρκίας ( που οφείλεται σε ένα βαθμό και σε δολάρια ισλαμικής προέλευσης), δεν έχει και την αντίστοιχη της στην κοινωνία (συμβαίνει και αλλού αυτό). Η βαθμιαία συντηρικοποίηση-απαγόρευση δημοσίου φιλιού, απαγόρευση αλκοόλ κ.α.-δείχνει που πάει το πράγμα τώρα. Το αν υπάρχουν από πίσω κεμαλικές δυνάμεις που ενισχύουν αυτές τις κινητοποιήσεις και αντιδράσεις δεν είναι καθαρό ακόμη.
 Ο καιρός θα δείξει.

Η συνοχή της Τουρκίας-που πάντοτε ήταν το ζητούμενο-από την εποχή  των βαλκανικών εκκαθαρίσεων , εξακολουθεί να είναι ζητούμενο, είτε αυτή αφορά σε θρησκευτική (αλεβίτες κ.λ.π.),είτε εθνοτική (Κούρδοι κ.λ.π.). Όλοι αυτοί οι παράγοντες φαίνεται πως παίζουν τον ρόλο τους και ο παραδοσιακά σκληρός τρόπος των δυνάμεων καταστολής της Τουρκίας (παλιότερα λευκά κελλιά-βασανισμός των απεργών πείνας κ.λ.π.) δεν φαίνεται-προς το παρόν-να κατευνάζει τους διαδηλωτές. Το καπάκι του καζανιού άνοιξε απότομα και δεν βλέπω να κλείνει σύντομα. Δυστυχώς σ αυτήν την προσπάθεια δεν υπάρχουν άλλες σοβαρές πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να παίξουν κάποιο ρόλο.

 Ας περιμένουμε με προσοχή και ελπίδα. Και κυρίως ας αποφεύγουμε τις "ελληνικές" εξηγήσεις του φαινομένου. 

Σ.Σαρακενίδης