Χρειάζονται στιγμές που η δημοκρατία πρέπει να πολεμήσει. Οι "θεσμοί" της να ξυπνήσουν και να παίξουν τον ρόλο τους. Και επειδή οι πολιτικοί χάνονται πάλι στην ακατάσχετη μικροπολιτική μπουρδολογία τους και υπάρχει και μια νομική (μη χέσω) καθαρότητα, που προβάλλει το κενό του νόμου,ένα κενό ακατανόητο που μας λέει ότι η προτροπή στο έγκλημα, αν αποδειχθεί-μια προτροπή που έχει πολλές μορφές-μας αφήνει άοπλους μπροστά της. Η προτροπή στο έγκλημα και η δίωξη της δεν είναι στο πυρήνα κάθε νομικού περιβάλλοντος;
Η εγκληματική οργάνωση που έφτασε με την δική σας υποστήριξη να "πατάει" γερά στα αγκωνάρια της δημοκρατίας, (και σ αυτό περιλαμβάνω όχι μόνο τους ψηφοφόρους και υποστηρικτές της),αλλά και όλη την ακροδεξιά ρητορεία που τους νομιμοποιεί ("οι παιδικοί σταθμοί γέμισαν παιδιά ξένων" "αυτά τελείωσαν παναγιώτατε" και άλλα πολλά), αλλά και η αδιαφορία (το λιγότερο) της αστυνομίας και της δικαιοσύνης, που σε άλλες-πολύ μικρότερης εγκληματικής εμβέλειας- περιπτώσεις, επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο. Εδώ γιατί όχι; Ισχύει αυτό που ακούγεται περί συγκοινωνούντων δοχείων; Και αν ναι, γιατί; Γιατί αστυνομικοί μπορεί να παίζουν σε 2 ταμπλώ; Τι τους παρακινεί; Η αρρενωπή φουσκωμένη από αναβολικά, σωματοδομή των ναζί; Τα εθνικιστικά τους γρυλίσματα, μιας εθνικοφροσύνης προνηπιακού επίπεδου ; Τα στεγανά-ξέρουμε από την ιστορία-ήταν πάντα πηγή κινδύνων για την δημοκρατία. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους όσοι βρίσκονται πάνω και πίσω απ αυτό το φαινόμενο.
Από την άλλη, οι πορτ παρόλ των κομμάτων συνεχίζουν ακάθεκτοι-ακόμη και πάνω από το πτώμα του παιδιού-να παιζουν το ιδιότυπο γεο βαγκέο τους, ασήμαντοι και ανίκανοι να δουν το κακό που έρχεται.
Τι μένει; Οι οδομαχίες, οι μολότωφ, το "πέσιμο", η διεκδίκηση ζωτικού χώρου. Ναι αλλά αυτό είναι ακριβώς το παιχνίδι που θέλουν οι ναζί. Το ξέρουν και το επιδιώκουν χρόνια τώρα. Σιγά-σιγά φτάνουν σ αυτό. Μην τους ανοίγουμε όμως και τον δρόμο. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που κινούνται σε περιοχές και έρχονται αντιμέτωποι μαζί τους, όπου απουσιάζουν "ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης-(για δες πως έρχονται τα πράγματα), αλλά δεν οδηγεί πουθενά αυτή η "στρατηγική". Τροφοδοτεί μάλλον το ανεγκέφαλο και επικίνδυνο οπλοστάσιο της θεωρίας "των δύο άκρων".
Η δημοκρατία έχει όπλα. Πρέπει όμως να τα κατεβάσει από το πατάρι και κυρίως αυτοί που την υπηρετούν να καταλάβουν ότι αύριο, ίσως να είναι πίσω από σίδερα, σε μια ελληνική Τρεμπλίνκα.
Και τέλος, όλοι όσοι τους δίνουν δύναμη, έστω και δημοσκοπική. Αν θέλουν να είναι ηθικοί αυτουργοί σε επαναλαμβανόμενα εγκλήματα, ας συνεχίσουν να το κάνουν. Πιστεύω όμως να αρχίσουν να καταλαβαίνουν σιγά-σιγά, ότι και σε αυτών την πόρτα μπορεί να χτυπήσουν κάποιοι ένα πρωϊ. Και γαλατάδες δεν υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό.
Σ.Σαρακενίδης
Καθένας ορίζει την έναρξη της πρόσφατης ιστορίας της χώρας εκεί που τον βολεύει. Άλλοι στο 1974, άλλοι στο 1981 (παραλείπω αυτούς του 1967 γιατί αυτή η χρονιά και ότι ακολούθησε,απλώς οριοθέτησε το 1974, πέρα από τα ερείπια που άφησε πίσω της).
Το 2004 ως χρονιά που ορίζει την αρχή της κρίσιμης περιόδου που ζούμε και των αιτίων που οδήγησαν σ αυτήν, το διαπίστωσα διαβάζοντας την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού, χθες. Το άλμα που επιχειρεί από το 1974 στο 2004, αφήνοντας πίσω του αποτυχίες, αλαζονικές συμπεριφορές, ακόμη και δικές του επισημάνσεις , κάνοντας μια νεφελώδικου τύπου κριτική, σε ταγούς που δεν ήταν αντάξιοι των περιστάσεων, αυτάρεσκοι, απασχολημένοι με την προβολή τους, είναι ένα γκρο πλαν που προσπαθεί να κρύψει το βάθος πεδίου.
Δεν τον καταχωρώ σ αυτούς. Δεν πιστεύω ότι το έκανε επίτηδες. Απλώς ακολουθεί κι αυτός την πεπατημένη της κριτικής που γίνεται αυτούς τους καιρούς που παρακολουθούμε συνήθως, τους χειριστές της πολιτικής και της διακυβέρνησης της χώρας, να αναφέρονται συνέχεια σε πρόσωπα και καταστάσεις έξω και πέρα απ αυτούς, βγαίνοντας κατά καιρούς μέσα από την κινούμενη άμμο, αφήνοντας μια κραυγή απόγνωσης, δείχνοντας με το δάχτυλο κάποιους "φταίχτες" και στην συνέχεια ξαναβουλιάζουν στην ανυπαρξία. Οι ευκαιρίες που έχουν δοθεί αυτήν την περίοδο στους "ταγούς" να κάνουν την αυτοκριτική τους και με ειλικρίνεια , χωρίς λεκτικά φτιασιδώματα , να απευθυνθούν στον κόσμο και να μιλήσουν για το αύριο το αλάνι, ήταν πολλές και χαμένες.
Αλλά φευ, επαναλήψεις βλέπουμε και ακούμε. Εκθέσεις ιδεών και ηρωικά καλέσματα παλαιού τύπου προς κάθε νέο, κάθε ενδιαφερόμενο. Η ανανεωτική αριστερά, που και γι αυτήν έγινε λόγος, για τον εγκλεισμό της στον αριστερό κονφορμισμό της (ούτε κουβέντα για την ηρωική προσπάθεια της Δημαρ να αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει ευθύνες σε κρίσιμες στιγμές), εξοβελίσθηκε με 2 γραμμές από την επικείμενη προσπάθεια, που από ότι δείχνουν τα πράγματα ένα φάρο πρέπει να έχει , που ακούει στο χιλιομπαλωμένο όνομα Πασοκ.
Η ανανεωτική αριστερά, από την παρακαταθήκη της οποίας το Πασοκ ψαρεύει από το 1974 και δώθε, ουσιαστικά δεν φαίνεται να περιλαμβάνεται στο κάλεσμα που ακολουθεί. Τουλάχιστον όχι με την παρούσα μορφή της. Όχι, δεν είχε άδικο στις διαπιστώσεις του γι αυτήν. Αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, κυρίως αυτών που θα μπορούσαν ήδη σήμερα να έχουν οδηγήσει σε σχήματα και προσπάθειες νέες και να έχουμε περάσει επί τέλους από το στάδιο της γενικόλογης προτροπής σ αυτό της συγκεκριμένης αφήγησης και των νέων στόχων. Χάθηκε αυτή η ευκαιρία και ο κ. Σημίτης δεν την επαναφέρει στο προσκήνιο. Το κάνει επίτηδες; Δεν τον ενδιαφέρει; Άλλου τύπου αλαζονία βλέπω να γεννιέται.
Οι άρχοντες των δαχτυλιδιών ελπίζω να μην κυριαρχήσουν σ αυτήν την συγκυρία και πάλι και να δούμε τους χόμπιτ επι τέλους πρωταγωνιστές στο κέντρο της σκηνής.
Σ.Σαρακενίδης
