Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τ άλλα.

Μας έχει διδάξει η ιστορία ότι η δημοκρατία-οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί και ότι τους συνοδεύει-αμφισβητούνται όταν διαταράσσεται μια οικονομική ισορροπία , που μέχρι τότε διατηρούσε έναν κοινωνικό κορμό σε κάποια συνοχή και σταθερότητα. Μόλις αυτή-η σταθερότητα-για συγκεκριμένους λόγους 'διαταράσσεται, αρχίζει και η αμφισβήτηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και η κοινωνία αναζητά εναλλακτικές λύσεις σε πιο ολοκληρωτικά σχήματα.

 Ετσι έγινε μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο και το κράχ του 29, όταν η αξιοπιστία της δημοκρατίας είχε διαβρωθεί σε μεγάλο βαθμό.Και μάλιστα-παρά τα αντιθέτως θεωρούμενα-ένα σημαντικό μέρος της τότε διανόησης, δεν έμεινε ασυγκίνητο μπροστά στο φαινόμενο του φασισμού, που ανέρχονταν ήδη. Από τον Χαϊντεγκερ μέχρι τον Εζρα Πάουντ ο κατάλογος δεν είναι μικρός. Ο φασισμός και ο πρωτοξάδελφος του ναζισμός, άφησαν το βαρύ και βαθύ στίγμα τους στην ιστορία της ανθρωπότητας, με τους καταστρεπτικούς πολέμους, τις θεωρίες περί καθαρότητας της φυλής και κυρίως με το ολοκαύτωμα. 

Η ρήση του Πρίμο Λέβι "Συνέβη άρα μπορεί να ξανασυμβεί" μπορεί να αντηχεί λίγο υπερβολική σήμερα, όμως μικρές ή μεγαλύτερες εστίες που μας το θυμίζουν, έχουμε κάθε τόσο. 

Προχθές ήταν τα "15χρονα" της Σρεμπρένιτσα, μιας καθαρής διαδικασίας εθνοκάθαρσης, με παρατεταγμένο πίσω της όλο το θρησκόληπτο ακροατήριο,που  ίσως ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει τι έγινε τότε ή, το χειρότερο , να αδιαφορεί. 

Η σημερινή άνοδος ακροδεξιών κομμάτων και συμπεριφορών στην Ευρώπη, διατηρεί κάποια από τα χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής, αλλά κυρίως αυτή οφείλεται σε αποτυχημένες εφαρμογές μιας πολιτικής που ενέδωσε στον λαϊκισμό και στην πρόσκαιρη ευημερία, αδιαφορώντας για το αύριο, μισοκλείνοντας το μάτι στους χρηματοπιστωτικούς κύκλους, που καθόριζαν τους κανόνες του παιχνιδιού και παρασύροντας τις μεγάλες μάζες σε κατανάλωση που ούτε άντεχε, ούτε την είχε ανάγκη.

  Η μεσαία τάξη-στήριγμα πάντοτε κάθε καθεστώτος-χτυπήθηκε απ αυτήν την μεταστροφή και αυτή είναι που "καταφεύγει" σήμερα σε ακραίες εκδικητικές λύσεις και αναφορές. Η μικροαστική νοοτροπία , κοντόφθαλμη πάντοτε, ενώ παρέδιδε τις τύχες της σε ανίκανους ηγέτες, σήμερα νομίζει ότι τους τιμωρεί , στέλνοντας εχθρούς της δημοκρατίας στο κοινοβούλιο. Στην Ελλάδα της κρίσης ,ακολουθούμε την Αυστρία του Χάϊντερ και την Γαλλία του Ζαν Μαρί Λεπέν, αλλά όπως πάντα στην πιο μπρούταλ εκδοχή τους.

Η αόριστη αναφορά σε ΅τοκογλύφους΅ , συνδυασμένη με επιθέσεις σε μετανάστες και σε κοινωνικούς χώρους , στους οποίους γίνεται προσπάθεια ενσωμάτωσης και επιμόρφωσης μικρών παιδιών, δείχνει ποιος είναι ο στόχος τους. Ο συγκεκριμένος, ορατός και κατανοητός από τα αφελή μυαλά, ΅εχθρός΅ , που υποτίθεται βρίσκεται στο πυρήνα των αιτιών της κρίσης; Ο μετανάστης...σε μια χώρα μεταναστών.Σ αυτήν τους την στοχοποίηση παρασύρουν και καλοπροαίρετους ανθρώπους, φοβισμένους , που η μόνη αλλαγή που αντέχουν στην ζωή τους, είναι αυτή των καναλιών στην  τηλεόραση.

Η ευθύνη όλων , αλλά κυρίως αυτών που διαχειρίζονται τα πράγματα είναι μεγάλη . Και δεν είναι αυτοί μόνο οι πολιτικοί,έτσι γενικά και αόριστα. Είναι όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο. Και δημόσιο λόγο , λίγο πολύ, έχουν όλοι σήμερα.

Σ.Σαρακενίδης