Ανάσταση ή ανάταση;

Άπειρες οι ευχές αυτές τις μέρες. Μονότονες, επαναλαμβανόμενες, ένα είδος λάϊτ μοτίφ των γιορτών, που τις έχουν ανάγκη, απ ότι φαίνεται, οι περισσότεροι, για να αναζητήσει ο καθένας/μία ότι μπορεί μέσα του ή στους άλλους ή να κατασκευάσει ένα πρόσκαιρο ειδυλλιακό περιβάλλον, που θα καταρρεύσει σε λίγες ώρες.. Και τον υπόλοιπο καιρό κινείται στον υλικό κόσμο της ανάγκης,επιδιώκοντας μικρές νίκες, μακρυά από την "κατάνυξη". Πότε φοράει κανείς προσωπείο, δεν είναι για μένα καθαρό. Τούτες τις μέρες ή την υπόλοιπη ζωή του;

 Η ανάσταση, αυτό το φευγαλέο-περικυκλωμένο από έναν τεράστιο μύθο-γεγονός,είναι φυσικό να προσελκύει τις αδύνατες, θνητές συνειδήσεις μας. Εγραφε παλιά ο Νίκος Τσιφόρος, ένας από τους καλύτερους καταγραφείς της ιστορίας, ότι αν έλειπε ο φόβος του θανάτου, θα καταργούσε απέραντες βιβλιοθήκες και τόνους βιβλίων που έχουν γραφεί πάνω σ αυτήν την "γνώση"του ανθρώπου. Που-μόνος αυτός- από όλα τα έμβια όντα (αν και δεν ξέρουμε αν μέσα στα ένστικτα των ζώων μήπως  υπάρχει αυτή η γνώση , που εκφράζεται ίσως με την "αγωνία" της αναπαραγωγής), μόνο ο άνθρωπος ξέρει ότι θα πεθάνει κάποτε. Η ανάσταση, λοιπόν, αναπαράγεται μέσα στους ανθρώπινους μύθους και ακολουθεί μια σταθερή γραμμή ανανέωσης που περνά από τον Διόνυσο, τον Μίθρα , τον Ιησού και άλλους. Εμπνέεται κανείς απ αυτήν, μία παρηγορία όπου ακουμπά  του φόβους του, χωρίς όμως να τον εγκαταλείπουν οριστικά. Ενα ατομικό συναίσθημα, που παρ΄ όλη την συλλογική του επίφαση, παραμένει στο βάθος του να περιβάλλει το "εγώ" και να το οδηγεί με ένα όχι και τόσο σταθερό χέρι, στο άγνωστο , μεταφυσικό επέκεινα.

"Licht, mehr licht" λένε ότι είπε ο Γκαίτε λίγο πριν πεθάνει (και κάποιος ανόητος πήγε και άνοιξε ένα παράθυρο). Εκεί στην τελευταία όχθη της ζωής, ο μεγάλος Γερμανός, ίσως προείδε το απόλυτο σκοτάδι που έρχεται και ζήτησε περισσότερο φως. Ότι και να λέμε στην ζωή μας, όσο και αν βαυκαλιζόμαστε, ότι τάχα γινόμαστε καλύτεροι, ακολουθώντας μια φιλοσοφία, ένα δόγμα, μια παράταξη που μας υπόσχεται διάφορα , σημασία έχει τελικά πως χτίζει κανείς τον εαυτό και τι κάνει σ αυτήν την ζωή για τον ίδιο  πρώτα (ως σ΄ εαυτόν ε;) και  ταυτόχρονα για τους άλλους. 

Η πρόσκαιρη ευφορία μας, που αφήνει κατά μέρος την δυστυχία της ανθρώπινης ύπαρξης, που ξεχνά τα 6 δις που πατούν σ'αυτόν τον πλανήτη, όπου η πείνα και οι αρρώστιες θερίζουν, αυτή η παγίδα του μύθου, που είναι ταυτόχρονα και ένα ωραίο επίχρυσο κλουβί για να κλείσει κανείς μέσα του τις δικές του 'προσδοκίες", είναι η μεγαλύτερη από τις παγίδες που πέφτει ο άνθρωπος.  Είναι οι μεγάλες, μυθοποίκιλτες παρωπίδες του.

Σ.Σαρακενίδης