Λεονάρντο Παδούρα Φουέντες " Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά".
Οποιος έχει ζήσει, έστω και για λίγο, βαδίζοντας στα χνάρια της ουτοπίας, που την είπαν σοσιαλισμό, με χιλιάδες όνειρα που εξελίχθηκαν σε ανείπωτες τραγωδίες, με εκατομμύρια νεκρούς, από "φιλικά" χέρια, να αποδεικνύεται για εκατομμυριοστή φορά ότι η εξουσία είναι "μία" και αυτοί που την καβαλάνε βρίσκονται στο μεταίχμιο μιας προσωπικής ανασφάλειας, που μερικές φορές ο αυταρχισμός που προκύπτει απ αυτήν οδηγεί στα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας.....διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα βάλει τα κλάματα.
Η ιστορία του Τρότσκι είναι γνωστή. Δεύτερος μετά τον Λένιν στην οκτωβριανή επανάσταση, κομισάριος πολέμου, έβαψε τα χέρια του με αίμα πολλές φορές (Κροστάνδη κ.λ.π.), μετά την εμφάνιση του Στάλιν στην ανώτατη βαθμίδα της ΕΣΣΔ, γίνεται ο χειρότερος εχθρός του και μέσα από μια αργή διαδικασία εξοριών και μετακινήσεων, κυνηγημένος ακόμη και από συμμάχους που κυβερνούσαν τότε σε διάφορες χώρες (Γαλλία), φθάνει τελικά στο Μεξικό, όπου εκεί μεθοδεύεται η δολοφονία του, αφού προηγουμένως ο Στάλιν τον χρησιμοποίησε όλα αυτά τα χρόνια ως φόβητρο για τις εσωτερικές εκκαθαρίσεις, αλλά και τις εξωτερικές συμφωνίες του (με ναζί κ.λ.π.)
Πάνω σ αυτό το ιστορικό πλαίσιο χτίζει ο Παδούρα τους 2 (κυρίως) ήρωες του, τον Λιεφ Νταβίντοβιτς Τροτσκι και τον Ραμόν Μερκαντέρ, εναν εικοσάχρονο μαχητή του δημοκρατικού στρατού, που μάχεται τους φασίστες του Φράνκο και που επιλέγεται από την ΓκεΠεΟυ και τον μηχανισμό της, ως ο μελλοντικός δολοφόνος του.
Στις 680 σελίδες του βιβλίου εξελίσσεται μια ιστορία φρίκης, θυσιών, ματαίωσης ονείρων, παραποίησης γεγονότων, δολοφονιών, εξαφανίσεων και άκρατης συνομωσιολογίας , όπου οι άνθρωποι δεν είναι παρά αριθμοί, ο ατομισμός και η ευτυχία τους παραμερίζονται μπροστά στο "γενικό καλό" που έρχεται.
Η τραγωδία του ήρωα-δολοφόνου μετά από χρόνια, μπροστά σε ένα ποτάμι στην Μόσχα συνοψίζεται στις λέξεις "Jo soe un fantasma" (Είμαι ένα φάντασμα), αναπολώντας τον "20χρονο εαυτό του, τον αληθινό, τον ήρωα, τον αγνό που δεν μπορεί πλέον να τον καλέσει και να του διηγηθεί την ιστορία του ανθρώπου που αυτός ο ίδιος είχε υπάρξει όλα εκείνα τα χρόνια στην διάρκεια των οποίων είχε ζήσει τον πιο μεγάλο και ρυπαρό εφιάλτη".
Ενα βιβλίο που σε σημαδεύει, αλλά και σφραγίζει τελεσίδικα τον κλειστό-έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό-τάφο, που μέσα του θάφτηκαν τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων, τον αιώνα που πέρασε.
Σ.Σαρακενίδης
Στον περίκλειστο χώρο της Κούβας-που γράφεται το βιβλίο-κάποια στιγμή ο συγγραφέας αναρωτιέται γιατί εκείνος ο σοσιαλισμός που αναζητούσαμε και μας φαινόταν απλώς κάπως άσχημος, απλώς αισθητικώς γκροτέσκος και ανίκανος να δημιουργήσει, ας πούμε , ενα τραγούδι, κατά το ήμισυ καλό όπως το
http://www.youtube.com/watch?v=gq1roSoMS84
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου