Οι Κυριακές στην πόλη πρέπει να είναι...αβρές.

Η απαίτηση-ποιων άραγε(;)-για ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές, δημιούργησε τις συνηθισμένες αντιπαραθέσεις και είναι λογικό  όταν τέτοιας κλίμακας αποφάσεις αλλάζουν ουσιαστικά την ζωή πολλών ανθρώπων και δημιουργούν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ανάμεσα σε επιχειρήσεις που ευνοούνται και σε άλλες που θεωρούν ότι θα έχουν απώλειες. Σ αυτήν την αντιπαράθεση δεν μπορώ να μπω. Η θέση μου είναι του πολίτη και δευτερευόντως του καταναλωτή. Ως καταναλωτής δεν είμαι και από τους καλύτερους.  Αν η πλειονότητα συμπεριφέρονταν καταναλωτικά όπως εγώ, άλλη θα ήταν η εικόνα της αγοράς, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Αλλά , ειδικά σήμερα, που η κατανάλωση αλλάζει αργά αλλά σταθερά μορφή και περιεχόμενο, η απαίτηση (ποιων άραγε);, να ανοίγουν τα καταστήματα και τις Κυριακές μόνο ως αναχρονιστική μπορεί να χαρακτηρισθεί. Πάντοτε διεκδικούσαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Μάλιστα ειπώθηκε ότι οι κοινωνίες του μέλλοντος θα βαθμολογούνται από την ποσότητα του ελεύθερου χρόνου που θα διαθέτουν στους πολίτες τους. Οι καταναλωτικές ανάγκες έχουν τρόπους πολλούς να ικανοποιούνται. Εκείνο που δεν έχει αξιοποιηθεί θετικά, αλλά και με οικονομικά αποτελέσματα επαρκή, είναι ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων.

Στην μικρή μας πόλης οι Κυριακές είναι μια απόλαυση. Το κέντρο της γίνεται ανθρώπινο (αυτής της έκφρασης το περιεχόμενο δεν το πολυκατάλαβα ποτέ, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Αδειάζει από αυτοκίνητα, ο κόσμος περπατάει, χαίρεται την ησυχία και την ηρεμία του αστικού χώρου. Διάφορες εκδηλώσεις συνήθως τονίζουν το εξαιρετικό της ημέρας. Ολα γίνονται σε άλλους ρυθμούς και με άλλο σάουντρακ. Η συνηθισμένη καθημερινή ανακατωσούρα πεζών και οχημάτων-με τα τελευταία να κυριαρχούν πλήρως-λείπει την Κυριακή. Μπορείς να συζητήσεις με τον φίλο/η σου ήσυχα και ωραία ,πίνοντας τον καφέ σου στην πλατεία. 

Μια ακόμη μέρα σαν τις άλλες, με αμφίβολο εμπορικό κέρδος δεν ξέρω σε τι θα ωφελούσε. Οσο για τις τουριστικές περιοχές, εδώ και χρόνια έχουν καθιερώσει το εργάσιμο της Κυριακής. Το παράξενο είναι ότι σ αυτές βρίσκονται άνθρωποι με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, εφ όσον κάνουν διακοπές. Τέλος πάντων γεμάτη αντιφάσεις είναι η ζωή μας. Και οι εργαζόμενοι; Οι μόνιμα χαμένοι, ευάλωτοι σε πιέσεις και εκβιασμούς για υπερωριακή και (συνήθως) απλήρωτη εργασία, χάνουν από δύο πλευρές. Την ξεκούραση τους και τα χρήματα που ενδεχομένως θα κέρδιζαν κάνοντας κάτι άλλο.

Οι Κυριακές στην πόλη νομίζω πρέπει να είναι αφιερωμένες σε έναν τρόπο ζωής που πρέπει να διεκδικήσουμε και για άλλες μέρες. Η λεγόμενη ανάπτυξη έχει άλλους τρόπους να εκδηλωθεί αυτούς τους καιρούς, με την βοήθεια της τεχνολογίας, που απαιτεί (η τεχνολογία) ανθρώπους με ελεύθερο χρόνο στην διάθεση τους που συνήθως οδηγεί και σε ελεύθερο πνεύμα. Δεν είναι όλα για πούλημα σ αυτόν τον κόσμο.

Σ.Σαρακενίδης

Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες.

Πάντοτε με εκνεύριζε-και ίσως γι αυτόν τον λόγο δεν έχω και τις ανάλογες φιλίες-ότι δεν στοιχίζομαι πίσω από μονομερείς αντιλήψεις. Αυτές που παίρνουν αφορμή από ένα γεγονός, για να οδηγηθούν  αμέσως και χωρίς αιδώ σε γενικεύσεις-αχ αυτές οι γενικεύσεις!-και παρακάμπτοντας στην ουσία το κύριο γεγονός, καταλήγουν σε ένα, εκ των προτέρων, δεδομένο, γι αυτούς συμπέρασμα και τελικά πανηγυρίζουν.

Πίσω από την καταδίκη του ξυλοδαρμού Μαραντζίδη, αναδύθηκαν τέτοιες λογικές, οι οποίες μπουζούριασαν αμέσως και χωρίς δισταγμό ανθρώπους, ιδεολογίες, πολιτικές, τρόπους ζωής. Εκαναν βέβαια, οι ίδιοι τουμπεκί ψιλοκομμένο για τις περιπτώσεις Μανωλάδας και Λάκκας Λακωνίας, γιατί εκείνα τα περιστατικά δεν "βοηθούσαν" στον συνήθη συλλογισμό τους. Αφήστε που ήταν και καταγγελίες, πληροφορίες, κάποια..."λέγεται" και που συνήθως στηρίζονται από κάτι περιθωριακούς και ανυπόληπτους χώρους, κάτι αντιφασιστικές ενώσεις, κάτι τέτοια ρετάλια. Οι σοβαροί αρθρογράφοι γύρισαν το κεφάλι από την άλλη μεριά και οι συνήθεις λινκαδόροι τους έκαναν το ίδιο.

Το ίδιο ισχύει-σε άλλο βαθμό-με την Γάζα. Εκεί βλέπουμε τις δολοφονίες των ισραηλινών με τους βομβαρδισμούς, αλλά ξεχνάμε και τις ευθύνες της Χαμάς, που ξέρει πολύ καλά ότι οι στρακαστρούκες που εκτοξεύει εναντίον του Ισραήλ, είναι ένα καλό πρόσχημα για αντίποινα, ώστε να φαίνεται το τελευταίο ότι αδικείται. Και την πληρώνουν αθώοι-όπως πάντοτε. Οι ντόπιοι ζυγιστές-πώς τους λέγαμε παλιά; κανταρτζήδες-κάνουν την συνήθη δουλειά τους. Βάζουν στην ελλειμματική ζυγαριά τους τα γεγονότα, όπως τους βολεύει και καταλήγουν σε βαρύγδουπα συμπεράσματα. Αντισημίτες οι μεν που καταδικάζουν τους βομβαρδισμούς, ιμπεριαλιστές οι άλλοι και υποχείρια της Μοσάντ, που τις επικροτούν. Τρέχα γύρευε. Και αυτή η ιστορία κρατάει πάνω από μισό αιώνα και ακόμη οι εμπλεκόμενοι-όπως συνηθίζεται άλλωστε-ζητούν την λύση από τους άλλους.

Αυτήν την διαλογή των "σκάρτων" ειδήσεων από τις "καλές" και τον επιλεκτικό σχολιασμό τους, την σιχαίνομαι περισσότερο από την αδιαφορία και τον καναπεδάτο ξυναρχιδισμό. Σαν να υπάρχει ένας διακόπτης που κλείνει και ανοίγει ανάλογα με τις διαθέσεις του κατόχου του. Τι μας οδήγησε μέχρι εδώ, δεν το ξέρω. Ίσως όταν είναι κανείς μέσα σε συμφέροντα, δουλεύει σε μέσα που υπηρετούν μια λογική ή πάλι, με έναν γρήγορο υπολογισμό, επιλέγει αυτήν την άποψη που την συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι η πιο αρεστή και η πιθανότητα να γίνει αποδεκτή, είναι μεγάλη.

Δυστυχώς έτσι θα πορευτούμε. Παλιότερα δεν είχαμε την δυνατότητα να κρίνουμε. Υπήρχε μια κατευθυνόμενη μονομέρεια. Τώρα όχι ευτυχώς. Η προσπάθεια πάντως γίνεται και τα μέσα τα κοινωνικά είναι χώρος, όπου το γάργαρο νεράκι συνυπάρχει με τα βοθρολύματα. Πρέπει να προσέχουμε από που θα πίνουμε.

Σ.Σαρακενίδης