Στην ζωή, όπως ξέρουμε, δεν υπάρχει παρθενογέννεση. Ούτε και στην αρθρογραφία :) Ετσι, διαβάζοντας και ακούγοντας διάφορα αυτόν τον καιρό κάνω μερικές σκέψεις:
Αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, πέραν των συνηθισμένων υποστηρίξεων σε κόμματα, σε παραστάσεις νίκης, και σε πρόσωπα, φαίνεται να τις διαπερνά μια κοινή γραμμή. Είναι η αντίληψη μεγάλης μερίδας του κόσμου, που είτε επιθυμεί ή βλέπει με ενδιαφέρον την δημιουργία ενός κεντροαριστερού κόμματος (σε ποσοστά που έχουν φθάσει μέχρι και το 30%), είτε θέλει ένα συμβιβασμό ο οποίος να ξεπερνά τις σημερινές "διαχωριστικές" γραμμές , να γεφυρώνει τα σημερινά-επίπλαστα εν πολλοίς-χάσματα, μπροστά στις καινούριες προκλήσεις που σχετίζονται με τους δανειστές, αλλά και στην αναγκαιότητα των διαρθρωτικών αλλαγών στο εσωτερικό, που όλο τις ακούμε , αλλά ακόμη δεν έχουμε δει.
Παρ όλα αυτά όμως το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε μια ανακολουθία σε σχέση με αυτήν την επιθυμία των πολιτών. Ενώ ξεκίνησε μέσα σ αυτό το πνεύμα των Ιούνιο του 2013, στην συνέχεια, περίπου αποδεκατίστηκε αυτή, η ιστορική για τα δεδομένα της Ελλάδας, συμπαράταξη, με ευθύνη πολλών, είτε ασκούσαν την εξουσία, είτε βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Αλλά είχαμε και το φαινόμενο πολλοί βουλευτές, ενώ εκλέχθηκαν σε χώρους που κινήθηκαν σε αυτό το πνεύμα αρχικά, να εγκαταλείψουν αυτήν την προσπάθεια και να προτιμήσουν τον χώρο της μεμονωμένης διαμαρτυρίας.
Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Αδυναμία χάραξης πολιτικής; Περιχαράκωση και επιδίωξη της "ασφάλειας" ενός γνωστού και πολυβαδισμένου μονοπατιού; Αδυναμία συνεννόησης και συμβιβασμών; Προσωπικές αντιπάθειες;
Οτι και να είναι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν το ξέρουμε αυτό το παιχνίδι. Ενώ βλέπουμε ότι και οι δυνάμεις , που υποτίθεται ότι έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι,(π.χ. Γερμανία), έχουν προχωρήσει σ αυτήν την διαδικασία, που τείνει να καθιερωθεί, εμείς εδώ, ενώ κάναμε ένα θετικό βήμα, αποδείχθηκε μετέωρο και ασταθές στην συνέχεια, τώρα βρισκόμαστε στα χαρακώματα, σαν μια παραλλαγή του ισπανικού εμφυλίου, όπου διάφορες παντιέρες ανέμισαν απέναντι στους φασίστες του Φράνκο.
Υπάρχει και μια άλλη συνέπεια αυτής της κατάστασης. Δημιουργεί αποστασιοποίηση. Πολλοί απομακρύνονται από την ιδέα ότι τα κόμματα είναι απαραίτητο στοιχείο της δημοκρατίας και είναι περισσότερο εύκολο γι αυτούς στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στην κάλπη αργότερα, νια διαλέξουν το ακραίο, που τους ξεγελάει με τις κραυγές του, όταν από απέναντι δεν υπάρχει πειστική απάντηση. Και αυτό στην συνέχεια δίνει το "επιχείρημα" στους κυβερνώντες, που είναι και επιρρεπείς, να περιλάβουν στο λεξιλόγιο τους (και όχι μόνο) την ακροδεξιά ρητορεία, ενώ την είχαν κάπως εγκαταλείψει μέσα στην δίνη της κρίσης.
Τα γεγονότα όμως τρέχουν, τον Μάϊο πρέπει να ξανακάτσουμε στο τραπέζι με τους δανειστές, η κοινωνία από πίσω βογκάει (μαζί με αυτούς που έχουν πραγματικό πρόβλημα, κάνουν σεγκόντο και οι συντεχνίες που έχασαν μερικά προνόμια). Κανένα succes story δεν τους πείθει. Μια πολιτική σταθερότητα είναι αναγκαία, για να βοηθήσει να μπουν στο τραπέζι όλες εκείνες οι ενδιαφέρουσες προτάσεις που ακούγονται, αλλά περιορίζονται προς το παρόν σε φόρα διαλόγου και διαλογισμού.
Μια σοβαρή συμπαράταξη μπορεί να βοηθήσει σε πολλά επίπεδα την κοινωνία. να καθιερώσει καινούριους θεσμούς (π.χ. ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα), να κινηθεί με περισσότερη ευελιξία στο χώρο των ατομικών δικαιωμάτων (έχουμε τις τελευταίες μέρες, με το πρόσχημα της τρομοκρατίας, παραβιάσεις που θυμίζουν άλλες εποχές), στο θέμα της μετανάστευσης (οργανωμένη αντιμετώπιση της που θα παίρνει υπ όψιν της και το δράμα των ανθρώπων,αλλά και τις δυνατότητες της χώρας), μεταρρυθμίσεις στο τομέα της δημόσιας διοίκησης, της φορολογικής πολιτικής, της παιδείας και της υγείας, που τώρα αποσπασματικά και αυθαίρετα διάφοροι γραφικοί και μη υπουργοί "λύνουν" τα προβλήματα αυτά, στα πρωϊνάδικα των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων.
Είναι κρίμα που χάνονται αυτές οι ευκαιρίες. Η κρίση τουλάχιστον ας αφήσει πίσω της αυτό το επίτευγμα. Να ξεφύγουμε από την πολιτική φεουδαρχία και τον ραγιαδισμό και να φτιάξουμε επί τέλους ένα σωστό αστικό κράτος, του οποίου οι κοινωνικές ευαισθησίες ενδεχομένως να είναι μεγαλύτερες από αυτές ενός ψευδεπίγραφου και επί χάρτου σχεδιασμένου "σοσιαλισμού".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου