Φαίνεται καθαρά πλέον ότι είμαστε σε ένα οριακό σημείο. Ως χώρα, κατ αρχήν, ως ανανεωτική αριστερά κατόπιν. Η χθεσινή άρνηση-ουσιαστικά-με προσχηματικό τρόπο που θυμίζει παιδικό παιχνίδι, του Φώτη Κουβέλη να παρευρεθεί στην τελετή ανάληψης της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα, συνιστά εκτεταμένη διολίσθηση προς τα πίσω. Αυτό το "πίσω" ακουμπά-αν δεν σφιχταγκαλιάζεται ήδη, με τις αντιμνημονιακές μαινάδες της αριστεράς του λαϊκισμού και του...Τέξας, οι οποίες έχουν ταμπουρωθεί πίσω από δημοσκοπήσεις και επιχαίρουν διαρκώς για την ανικανότητα του , κατά τεκμήριον, ανανεωτικού χώρου να συλλάβει την κρισιμότητα των πραγμάτων.
Οι προσωπικές-απ ότι δείχνουν τα πράγματα-επιλογές του προέδρου της Δημαρ, οι οποίες επικυρώνονται εκ των υστέρων από συλλογικά όργανα, δεν αποτελούν, ούτε μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι μπορεί να αποτελέσουν στο μέλλον, πολιτικό στήριγμα οποιασδήποτε σοβαρής , πολυσυλλεκτικής , υπερβατικής προσπάθειας συγκρότησης ενός πολιτικού χώρου, που θα σταθεί απέναντι στις συγκυρίες με θάρρος και να πει τα "σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη", να προχωρήσει, αφήνοντας πίσω του κάθε έρμα πολιτικής ισορροπίας και συμβιβαστικών χτυπημάτων στην πλάτη σε ένα σύστημα που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να τρέφεται από τα υπολείμματα του μεγάλου τραπεζώματος που είχε προηγηθεί.
Εξέλιπεν το θάρρος και η τόλμη που απαιτούσε μια τέτοια προσπάθεια από το γνησιώτερο κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς , το οποίο βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στην κινούμενη άμμου της ερήμου του λαϊκισμού, που κάθε πρωϊ αλλάζει ρούχο (αλλά όχι εσώρουχο).
Ο ενδιάμεσος χώρος, ο χώρος των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων που θα συγκρουσθεί με συστήματα και καθεστωτικές λογικές, μένει ανοικτός και περιμένει την καινούρια προσπάθεια, η οποία απαιτεί προσωπικότητα ολκής και εμπιστοσύνης επικεφαλής, αλλά και συγκροτημένη προσπάθεια αναγωγής όλων των προβλημάτων στην αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα, βάζοντας στις σωστές τους διαστάσεις τα οικονομικά και δημοσιονομικά προβλήματα και συμπληρώνοντας το παζλ των αναγκών και των δυνατοτήτων επίλυσης τους. Τα "παλαιά υλικά" δεν κατάφεραν να είναι αντάξια των περιστάσεων και οφείλουν να παίξουν έναν παραπληρωματικό ρόλο σ αυτήν την νέα φάση και να μην διαγκωνίζονται για την μπαγκέτα του μαέστρου, ενώ ακόμη δεν υπάρχει ορχήστρα.
Δεν υπάρχουν περιθώρια άλλων καθυστερήσεων. Η κοινωνία, με τις αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις της είναι, παρ όλα αυτά , αυτή που πρέπει να πεισθεί και να βάλει πλάτη.
Το τραίνο με τους Frank Miller's έρχεται ολοταχώς. Κάποιος πρέπει να τους αντιμετωπίσει σοβαρά. Οι διάφοροι Gary Cooper's που κατά καιρούς νομίσαμε ότι μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο, αποχωρούν ένας-ένας. Ας αλλάξουμε σερίφη.
Σ.Σαρακενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου