Ενα βιβλίο-εφιάλτης.

Λεονάρντο Παδούρα Φουέντες   " Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά".

Οποιος έχει ζήσει, έστω και για λίγο, βαδίζοντας στα χνάρια της ουτοπίας, που την είπαν σοσιαλισμό, με χιλιάδες όνειρα που εξελίχθηκαν σε ανείπωτες τραγωδίες, με εκατομμύρια νεκρούς, από "φιλικά" χέρια, να αποδεικνύεται για εκατομμυριοστή φορά ότι η εξουσία είναι "μία" και αυτοί που την καβαλάνε βρίσκονται στο μεταίχμιο μιας προσωπικής ανασφάλειας, που μερικές φορές ο αυταρχισμός που προκύπτει απ αυτήν  οδηγεί στα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας.....διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα βάλει τα κλάματα.

Η ιστορία του Τρότσκι είναι γνωστή. Δεύτερος μετά τον Λένιν στην οκτωβριανή επανάσταση, κομισάριος πολέμου, έβαψε τα χέρια του με αίμα πολλές φορές (Κροστάνδη κ.λ.π.), μετά την εμφάνιση του Στάλιν στην ανώτατη βαθμίδα της ΕΣΣΔ, γίνεται ο χειρότερος εχθρός του και μέσα από μια αργή διαδικασία εξοριών και μετακινήσεων, κυνηγημένος  ακόμη και από συμμάχους που κυβερνούσαν τότε σε διάφορες χώρες (Γαλλία), φθάνει τελικά στο Μεξικό, όπου εκεί μεθοδεύεται η δολοφονία του, αφού προηγουμένως ο Στάλιν τον χρησιμοποίησε όλα αυτά τα χρόνια ως φόβητρο για τις εσωτερικές εκκαθαρίσεις, αλλά και τις εξωτερικές συμφωνίες του (με ναζί κ.λ.π.)

Πάνω σ αυτό το ιστορικό πλαίσιο χτίζει ο Παδούρα τους 2  (κυρίως) ήρωες του, τον Λιεφ Νταβίντοβιτς Τροτσκι και τον Ραμόν Μερκαντέρ, εναν εικοσάχρονο μαχητή του δημοκρατικού στρατού, που μάχεται τους φασίστες του Φράνκο και που επιλέγεται από την ΓκεΠεΟυ και τον μηχανισμό της, ως ο μελλοντικός δολοφόνος του.

Στις 680 σελίδες του βιβλίου εξελίσσεται μια ιστορία φρίκης, θυσιών, ματαίωσης ονείρων, παραποίησης γεγονότων, δολοφονιών, εξαφανίσεων και άκρατης συνομωσιολογίας , όπου οι άνθρωποι δεν είναι παρά αριθμοί, ο ατομισμός και η ευτυχία τους παραμερίζονται μπροστά στο "γενικό καλό" που έρχεται.

Η τραγωδία του ήρωα-δολοφόνου μετά από χρόνια, μπροστά σε ένα ποτάμι στην Μόσχα συνοψίζεται στις λέξεις "Jo soe un fantasma" (Είμαι ένα φάντασμα), αναπολώντας τον "20χρονο εαυτό του, τον αληθινό, τον ήρωα, τον αγνό που δεν μπορεί πλέον να τον καλέσει και να του διηγηθεί την ιστορία του ανθρώπου που αυτός ο ίδιος είχε υπάρξει όλα εκείνα τα χρόνια στην διάρκεια των οποίων είχε ζήσει τον πιο μεγάλο και ρυπαρό εφιάλτη".

Ενα βιβλίο που σε σημαδεύει, αλλά και σφραγίζει τελεσίδικα τον κλειστό-έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό-τάφο, που μέσα του θάφτηκαν τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων, τον αιώνα που πέρασε.

Σ.Σαρακενίδης

Στον περίκλειστο χώρο της Κούβας-που γράφεται το βιβλίο-κάποια στιγμή ο συγγραφέας αναρωτιέται γιατί εκείνος ο σοσιαλισμός που αναζητούσαμε και μας φαινόταν απλώς κάπως άσχημος, απλώς αισθητικώς γκροτέσκος και ανίκανος να δημιουργήσει, ας πούμε , ενα τραγούδι, κατά το ήμισυ καλό όπως το

http://www.youtube.com/watch?v=gq1roSoMS84

Μπροστά είναι τα δύσκολα

Στην ζωή, όπως ξέρουμε, δεν υπάρχει παρθενογέννεση. Ούτε και στην αρθρογραφία :) Ετσι, διαβάζοντας και ακούγοντας διάφορα αυτόν τον καιρό κάνω μερικές σκέψεις:

Αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, πέραν των συνηθισμένων υποστηρίξεων σε κόμματα, σε παραστάσεις νίκης, και σε πρόσωπα, φαίνεται να τις διαπερνά μια κοινή γραμμή. Είναι η αντίληψη μεγάλης μερίδας του κόσμου, που είτε επιθυμεί ή βλέπει με ενδιαφέρον την δημιουργία ενός κεντροαριστερού κόμματος (σε ποσοστά που έχουν φθάσει μέχρι και το 30%), είτε θέλει ένα συμβιβασμό ο οποίος να ξεπερνά τις σημερινές "διαχωριστικές" γραμμές ,  να γεφυρώνει τα σημερινά-επίπλαστα εν πολλοίς-χάσματα, μπροστά στις καινούριες προκλήσεις που σχετίζονται με τους δανειστές, αλλά και στην αναγκαιότητα των διαρθρωτικών αλλαγών στο εσωτερικό, που όλο τις ακούμε , αλλά ακόμη δεν έχουμε δει.

Παρ όλα αυτά όμως το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε μια ανακολουθία σε σχέση με αυτήν την επιθυμία των πολιτών. Ενώ ξεκίνησε μέσα σ αυτό το πνεύμα των Ιούνιο του 2013, στην συνέχεια, περίπου αποδεκατίστηκε αυτή, η ιστορική για τα δεδομένα της Ελλάδας, συμπαράταξη, με ευθύνη πολλών, είτε ασκούσαν την εξουσία, είτε βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Αλλά είχαμε και το φαινόμενο πολλοί βουλευτές, ενώ εκλέχθηκαν σε χώρους που κινήθηκαν σε αυτό το πνεύμα αρχικά, να εγκαταλείψουν αυτήν την προσπάθεια και να προτιμήσουν τον χώρο της μεμονωμένης διαμαρτυρίας.

Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Αδυναμία χάραξης πολιτικής; Περιχαράκωση και επιδίωξη της "ασφάλειας" ενός γνωστού και πολυβαδισμένου μονοπατιού; Αδυναμία συνεννόησης και συμβιβασμών; Προσωπικές αντιπάθειες;

Οτι και να είναι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν το ξέρουμε αυτό το παιχνίδι. Ενώ βλέπουμε ότι και οι δυνάμεις , που υποτίθεται ότι έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι,(π.χ. Γερμανία), έχουν προχωρήσει σ αυτήν την διαδικασία, που τείνει να καθιερωθεί, εμείς εδώ, ενώ κάναμε ένα θετικό βήμα, αποδείχθηκε μετέωρο και ασταθές στην συνέχεια, τώρα βρισκόμαστε στα χαρακώματα, σαν μια παραλλαγή του ισπανικού εμφυλίου, όπου διάφορες παντιέρες ανέμισαν απέναντι στους φασίστες του Φράνκο.

Υπάρχει και μια άλλη συνέπεια αυτής της κατάστασης. Δημιουργεί αποστασιοποίηση. Πολλοί απομακρύνονται από την ιδέα ότι τα κόμματα είναι απαραίτητο στοιχείο της δημοκρατίας και είναι περισσότερο εύκολο γι αυτούς στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στην κάλπη αργότερα, νια διαλέξουν το ακραίο, που τους ξεγελάει με τις κραυγές του, όταν από απέναντι δεν υπάρχει πειστική απάντηση. Και αυτό στην συνέχεια δίνει το "επιχείρημα" στους κυβερνώντες, που είναι και επιρρεπείς, να περιλάβουν στο λεξιλόγιο τους (και όχι μόνο) την ακροδεξιά ρητορεία, ενώ την είχαν κάπως εγκαταλείψει μέσα στην δίνη της κρίσης.

Τα γεγονότα όμως τρέχουν, τον Μάϊο πρέπει να ξανακάτσουμε στο τραπέζι με τους δανειστές, η κοινωνία από πίσω βογκάει (μαζί με αυτούς που έχουν πραγματικό πρόβλημα, κάνουν σεγκόντο και οι συντεχνίες που έχασαν μερικά προνόμια). Κανένα succes story δεν τους πείθει. Μια πολιτική σταθερότητα είναι αναγκαία, για να βοηθήσει να μπουν στο τραπέζι όλες εκείνες οι ενδιαφέρουσες προτάσεις που ακούγονται, αλλά περιορίζονται προς το παρόν σε φόρα διαλόγου και διαλογισμού.

Μια σοβαρή συμπαράταξη μπορεί να βοηθήσει σε πολλά επίπεδα την κοινωνία. να καθιερώσει καινούριους θεσμούς (π.χ. ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα), να κινηθεί με περισσότερη ευελιξία στο χώρο των ατομικών δικαιωμάτων (έχουμε τις τελευταίες μέρες, με το πρόσχημα της τρομοκρατίας, παραβιάσεις που θυμίζουν άλλες εποχές), στο θέμα της μετανάστευσης (οργανωμένη αντιμετώπιση της που θα παίρνει υπ όψιν της και το δράμα των ανθρώπων,αλλά και τις δυνατότητες της χώρας), μεταρρυθμίσεις στο τομέα της δημόσιας διοίκησης, της φορολογικής πολιτικής, της παιδείας και της υγείας, που τώρα αποσπασματικά και αυθαίρετα διάφοροι γραφικοί και μη υπουργοί "λύνουν" τα προβλήματα αυτά, στα πρωϊνάδικα των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων.

Είναι κρίμα που χάνονται αυτές οι ευκαιρίες. Η κρίση τουλάχιστον ας αφήσει πίσω της αυτό το επίτευγμα. Να ξεφύγουμε από την πολιτική φεουδαρχία και τον ραγιαδισμό και να φτιάξουμε επί τέλους ένα σωστό αστικό κράτος, του οποίου οι κοινωνικές ευαισθησίες ενδεχομένως να είναι μεγαλύτερες από αυτές ενός ψευδεπίγραφου και επί χάρτου σχεδιασμένου "σοσιαλισμού".

Σ.Σαρακενίδης

Θόδωρος Αγγελόπουλος, μια αιωνιότητα.

Εχουν γραφτεί τόμοι για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Το όνομα του υπάρχει παντού, σε όλον τον κόσμο. Ολοι τον υποδέχθηκαν ως ένα μεγάλο δημιουργό, τον τοποθετούσαν δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογράφου. Μόνο στην Ελλάδα τον πολέμησαν. Το κράτος-όταν δεν δέχθηκε να εκπροσωπήσει ο Θίασος την επίσημη Ελλάδα στις Κάννες-,ή όταν ο σκοταδισμός της εκκλησίας υποκριτικά, άθλια και -όπως πάντα- παίρνοντας το προσωπείο του "πατριωτισμού" και βγαίνοντας μπροστά για να χτυπήσει κάθε τι που προσπαθεί να θέσει σε νέα βάση το θέμα του "ξένου", του "άλλου" , της διαφορετικότητας. Αλλά και το σινάφι εκείνο των τρωκτικών της δημοσιογραφίας και της δήθεν κινηματογραφίας. "Ο πιο κοντός΄Ελληνας σκηνοθέτης"...έτσι τον βάφτισε ένας από τους συζύγους της Δαμανάκη, που παριστάνει επί χρόνια τον κριτικό κινηματογράφου.

Οταν το 1975  ο γαμπρός μου , μου έλεγε " ότι πέρασε από δω ένας σκηνοθέτης και μου ζήτησε να παίζω ένα μικρό ρόλο κομπάρσου σε μια ταινία  που γυρίζει εδώ" έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Το εδώ ήταν η Ξάνθη, στην οποία γυρίσθηκαν οι δυο σκηνές του Θίασου, ειδικά εκείνη στο ανοιχτό τότε παζάρι μας, όπου δύο στρατιωτικοί-ένας λοχίας και ένας αξιωματικός-κόβουν βόλτα μπροστά σε παρατεταγμένους αντάρτες, πριν από την εκτέλεση τους. Θα ήταν ο αξιωματικός. Δυστυχώς δεν δέχθηκε. Ο λοχίας όμως ήταν ένας συμμαθητής μας, ο Κυριάκος Καραγιαννίδης, που πέρασε έτσι στην αιωνιότητα!

Το 1977 γιορτάζαμε τα 25 χρόνια της Φ.Ε.Ξ. (Φιλοπρόοδη Ενωση Ξάνθης). Του τηλεφώνησα. "Θόδωρε μπορείς να έλθεις στην Ξάνθη για την γιορτή μας" "Πολύ ευχαρίστως. Πότε είναι"; Του είπα. "Λυπάμαι" μου λέει "εκείνες τις μέρες πάω στην Ολλανδία για να ψηφιοποιήσω τις ταινίες μου, γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη στην φύλαξη τους". Ετσι δεν μπόρεσε να έλθει.

Μετά την συγκλονιστική "Αναπαράσταση" και τον παγκόσμιο-στην ελληνικότητα του-"Θίασο"-με συγκίνησε αφάνταστα η μορφή του Κατράκη-μικροπωλητή μέσα στον καθρέπτη του καφενείου στο "ταξίδι στα Κύθηρα". Ή φράση της γυναίκας του , που τον υποδέχεται μετά από τόσα χρόνια στο κατώφλι του σπιτιού τους και το πρώτο πράγμα που τον ρωτάει είναι: "Εφαγες";

Τις ταινίες του τις ξαναβλέπω συχνά. Τον "Μελισσοκόμο" με την μοναξιά και την αγωνία του ήρωα της, τον"Μεγαλέξανδρο" του λαϊκού ήρωα που μετατρέπεται σε δικτάτορα και στρέφεται ενάντια στους πρώην συντρόφους του, το αριστούργημα του "Ταξίδι στα Κύθηρα", στην αέναη αναζήτηση της ουτοπίας, των ανεκπλήρωτων ονείρων, τον μικροαστικό κομφορμισμό της αριστεράς, την παγερή αδιαφορία του κράτους. 

Οι υπόλοιπες ταινίες , "Κυνηγοί" (το φάντασμα που κυνηγούσε την νικήτρια αστική τάξη), ενώ βέβαια είχε προηγηθεί η απόλυτα πολιτική του ταινία "Μέρες του 36", στην οποία αναφέρεται στην προετοιμασία της φιλοφασιστικής κυβέρνησης Μεταξά, το "Τοπίο στην ομίχλη", η αναζήτηση του Πατέρα, η χαμένη άνοιξη ενός κόσμου που με αγωνία αλλά και χωρίς ελπίδες την έψαχνε ακόμη. 

Και οι υπόλοιπες ταινίες του κινήθηκαν σ αυτό το μοτίβο της αναζήτησης, της ελληνικότητας, της χαμένης ελπίδας της αριστεράς, της κατανόησης του "άλλου", του ποιος είναι ξένος και ποιος όχι, με αυτήν τη ματιά του την νοσταλγική, που συνεχώς έφερνε μνήμες από το προσωπικό του παρελθόν και τις ενέτασσε στο γενικότερο πλαίσιο,όπου το συναίσθημα έδενε με την ψυχρή ιστορική ματιά.

Μας λείπεις Θόδωρε και θα μας λείπεις για πολύ καιρό ακόμη. Πρέπει όλοι να σε γνωρίσουν, να καταλάβουν-ειδικά τώρα που πολλά απ αυτά που είχες δει μέσα στις ταινίες σου, συμβαίνουν ήδη-να νιώσουν την αξία και την μεγαλοσύνη σου. Ακόμη και ο τρόπος που έφυγες από την ζωή, σαν σκηνοθετημένος από σένα έμοιαζε. Τραγικός , επάνω στην  δημιουργία, όταν έστηνες ακόμη ένα από τα υπέροχα πλάνα σου.

Θα υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι που όχι μόνο θα σε θαυμάζουν , αλλά και θα σε αγαπούν.

Σ.Σαρακενίδης

Εκεί έξω στον κόσμο

Κύριοι των μηχανισμών, της ποικιλώνυμης καμαρίλας, των ανέξοδων αφορισμών, της καχυποψίας για τους 'άλλους", αρθρογράφοι ένθεν κακείθεν, όλοι όσοι και όσες κινούμαστε σ αυτόν τον χείμαρρο που στροβιλίζεται και ψάχνει να βρει την κοίτη του, πρέπει επί τέλους να κάνουμε μεταβολή, να πάψουμε να κοιτάμε προς το κέντρο του κύκλου που έχουμε δημιουργήσει και να στήσουμε το αυτί μας προς τα έξω, προς την "κοινωνία". Το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί και εκεί υπάρχει ένα άλλου είδους χάος, μια αμηχανία, αποστροφή και αγανάκτηση που καλουπώνεται από διάφορους επιτήδειους. Όμως πάνω από όλα αυτά και κυρίως από το σκεπτόμενο στοιχειωδώς κομμάτι της, σηκώνεται ένα μουρμουρητό, μια αχλή, μια ομίχλη μέσα στην οποία η έντονη αναζήτηση κάποιου δρόμου είναι το κυρίαρχο στοιχείο.

Περιμένει η κοινωνία , ειδικά εκείνο το κομμάτι της, που έπαψε πια να πιστεύει στον δικομματισμό και στην πόλωση που αυτός δημιουργεί συνήθως, κατασκευάζοντας ρήγματα που μέσα τους συνθλίβονται οι "μοιραίοι", αυτοί που κάνουν συνήθως σκαλομαρία σε πολιτικά φορτηγά που τους μεταφέρουν όπου εκείνα θέλουν και πάντοτε τους αδειάζουν στις χωματερές των δικών τους επιδιώξεων , που συνήθως δεν ταυτίζονται με τις επιδιώξεις των επιβατών τους.
Βιαστείτε λοιπόν, αφήστε τις "διαδικασίες" και την επιλογή κοινού αποσμητικού που δεν θα ενοχλεί τις ευαίσθητες μύτες στους κλειστούς χώρους που στριμώχνεστε. 

Ο δρόμος είναι στενός, δύσβατος και δεν είναι κάποιο ράλλυ που στις άκρες του μονο χειροκροτητές θα συναντήσετε. Οχι. Περιμένει να ακούσει ο κόσμος αλλά και να πει. Να μεταφράσει τα αγκομαχητά του σε λόγο, όχι πάντοτε ευχάριστο στα αυτιά σας, αλλά μ αυτόν θα γίνει η όποια μεγάλη ή μικρή πορεία. Και όλοι αυτοί δεν χρησιμοποιούν τα ίδια αποσμητικά με σας, η ποικιλία τους δεν πρέπει να σας τρομάξει, αλλά να είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Και το στοίχημα δεν είναι με τους άλλους, είναι με τα προβλήματα και τις αγωνίες του κόσμου.



Σ.Σαρακενίδης

Είμαστε όλοι Ναουσαίοι;

Την ιστορία της επιστολής του γιου του αντιδημάρχου Πολιτισμού, αθλητικών δραστηριοτήτων και Παιδείας του Δήμου Νάουσας, που οδήγησε σε παραίτηση τον πατέρα του από την θέση του, την ανάρτησαν πολλοί συμπολίτες μας και τόνισαν-σωστά-τα σημεία εκείνα που το παιδί εντόπιζε στο γράμμα του.

Οτι ζει σε μια πόλη που δεν του αρέσει, που καταστρέφεται το φυσικό της περιβάλλον, στην οποία οι άνθρωποι που αξίζουν περιθωριοποιούνται και απομονώνονται, ότι είναι (η πόλη) αλαζονική και αυταρχική,ότι δεν μπορεί κανείς να ονειρευτεί σ αυτήν. Σε μια πόλη γεμάτη αποτσίγαρα, βρώμικη. Που οι άνθρωποι της συνδέουν την πολιτική με τους πολιτικούς.

Οι συμπολίτες μας που ανάρτησαν το εν λόγω θέμα, παρέλειψαν να μας πουν ότι ο πατέρας-αντιδήμαρχος, εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση, γιατί εναντίον του δήμου Νάουσας εκτοξεύθηκαν  έντονες διαμαρτυρίες από κατοίκους της πόλης και ότι στην επιστολή παραίτησης του έπλεξε το εγκώμιο του θάρρους του παιδιού του και της ειλικρίνειας τέτοιων αναφορών από νέους ανθρώπους..

Μοιραίο είναι να κάνει κανείς σκέψεις και να προσπαθήσει να μεταφέρει αυτό το "παράδειγμα" στην πόλη του. Στην πόλη μας. Πολλά-ίσως και περισσότερα-απ αυτά που αναφέρει το παιδί ισχύουν και σε μας εδώ. 

Δεν είναι η καθαρότερη πόλη η Ξάνθη. Δεν ήταν η ευτυχέστερη σε επιλογή ανθρώπων που άξιζαν και μπορούσαν να την διοικήσουν καλύτερα και με περισσότερη φαντασία. Δεν υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια, που ο δήμος μας διοικείται από ανθρώπους μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας και έστησαν γύρω ένα σύστημα πολιτικών εξυπηρετήσεων, πετυχαίνοντας έτσι να είναι το απαραίτητο ποσοστό ψηφοφόρων που τους στέλνει κάθε φορά στην διοίκηση του δήμου. Η έλλειψη φαντασίας, αλλά και ενδιαφέροντος για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πόλη, ήταν πάντοτε ένα χαρακτηριστικό τους.

Κυκλοφοριακό, διαχείριση απορριμάτων, δημοτικές επιχειρήσεις με αμφίβολο περιεχόμενο που χρησιμοποιήθηκαν κυρίως ως ψηφοθηρικοί μηχανισμοί και περιορισμός των δραστηριοτήτων του δήμου σε γιορτές αμφιλεγόμενης ποιότητας (κυρίως με τον τρόπο που τις διαχειρίζεται), όπως είναι αυτές της "παλιάς πόλης" και του "καρναβαλιού".

Ειδικά στις σημερινές συνθήκες που θα έπρεπε να ανασκουμπωθεί και παρά τις οικονομικές δυσκολίες, να πρωτοστατήσει σε κινήσεις πρωτοβουλίας και αλληλεγγύης προς τους πολίτες που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, αυτό το το κενό πάλι από ιδιωτικά χέρια εθελοντών καλύφθηκε. Για το φιλοζωϊκό προφίλ του δήμου δεν θα πω τίποτα, γιατί θα είναι τραγικά.

Ο Δήμος Ξάνθης πρέπει να ξεφύγει, επί τέλους , από αυτό το τέλμα. Δυστυχώς οι ομάδες πολιτών που ενδιαφέρονται (δεν αναφέρομαι σε κόμματα-πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η ανάμειξη τους με τον τρόπο που γίνεται, δεκαετίες τώρα, στην τοπική αυτοδιοίκηση), δεν ανταποκρίνονται με θετικό και , κυρίως, ενωτικό τρόπο, απέναντι σ αυτά τα χρόνια προβλήματα της πόλης. Δεν βλέπω -προς το παρόν- υπευθυνότητα που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του καιρού. Οι κινήσεις και προσπάθειες "διαδοχής" που γίνονται από την ¨πλειοψηφούσα λογική" που διοίκησε τόσα χρόνια τον δήμο, αλλά και ο πολυκερματισμός των "άλλων", οι οποίοι , επί πλέον, αδυνατούν να αναφερθούν στο πως πρέπει να εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, είναι κινήσεις "επί τα αυτά".

 Είναι λάθος και κενό περιεχομένου να γίνει η προσπάθεια ανάμειξης στα δημοτικά πράγματα, ευκαιρία για "αντιμνημονιακή διακήρυξη" και ξετύλιγμα αντιευρωπαϊκών σημαιών,για να καταγραφεί η "αγανάκτηση" και πέραν αυτού "γαία πυρί μιχθήτω".

 Αν κινηθούμε και πάλι στα συνήθη "μονοπάτια" ενός άνευρου , ατελούς και μη αναγνώσιμου προγραμματισμού, που θα αφήνει αδιάφορους τους πολίτες, και θα κινηθεί μόνο στα αίτημα της "αλλαγής"   στο επίπεδο των προσώπων, το παιχνίδι θα χαθεί πολύ γρήγορα. 

Είναι μια ευκαιρία, τώρα,που δεν πρέπει να πάει χαμένη.


Σ.Σαρακενίδης

High Noon!

Φαίνεται καθαρά πλέον ότι είμαστε σε ένα οριακό σημείο. Ως χώρα, κατ αρχήν, ως ανανεωτική αριστερά κατόπιν. Η χθεσινή άρνηση-ουσιαστικά-με προσχηματικό τρόπο που θυμίζει παιδικό παιχνίδι, του Φώτη Κουβέλη να παρευρεθεί στην τελετή ανάληψης της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα, συνιστά εκτεταμένη διολίσθηση προς τα πίσω. Αυτό το "πίσω" ακουμπά-αν δεν σφιχταγκαλιάζεται ήδη, με τις αντιμνημονιακές μαινάδες της  αριστεράς του λαϊκισμού και του...Τέξας, οι οποίες έχουν ταμπουρωθεί πίσω από δημοσκοπήσεις και επιχαίρουν διαρκώς για την ανικανότητα του , κατά τεκμήριον, ανανεωτικού χώρου να συλλάβει την κρισιμότητα των πραγμάτων.

Οι προσωπικές-απ ότι δείχνουν τα πράγματα-επιλογές του προέδρου της Δημαρ, οι οποίες επικυρώνονται εκ των υστέρων από συλλογικά όργανα, δεν αποτελούν, ούτε μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι μπορεί να αποτελέσουν στο μέλλον, πολιτικό στήριγμα οποιασδήποτε σοβαρής , πολυσυλλεκτικής , υπερβατικής προσπάθειας συγκρότησης ενός πολιτικού χώρου, που θα σταθεί απέναντι στις συγκυρίες με θάρρος και να πει τα "σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη", να προχωρήσει, αφήνοντας πίσω του κάθε έρμα πολιτικής ισορροπίας και συμβιβαστικών χτυπημάτων στην πλάτη σε ένα σύστημα που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να τρέφεται από τα υπολείμματα του μεγάλου τραπεζώματος που είχε προηγηθεί.

 Εξέλιπεν το θάρρος και η τόλμη που απαιτούσε μια τέτοια προσπάθεια από το γνησιώτερο κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς , το οποίο βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στην κινούμενη άμμου της ερήμου του λαϊκισμού, που κάθε πρωϊ αλλάζει ρούχο (αλλά όχι εσώρουχο).

Ο ενδιάμεσος χώρος, ο χώρος των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων που θα συγκρουσθεί με συστήματα και καθεστωτικές λογικές, μένει ανοικτός και περιμένει την καινούρια προσπάθεια, η οποία απαιτεί  προσωπικότητα ολκής και εμπιστοσύνης επικεφαλής, αλλά και συγκροτημένη προσπάθεια αναγωγής όλων των προβλημάτων στην αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα, βάζοντας στις σωστές τους διαστάσεις τα οικονομικά και δημοσιονομικά προβλήματα και συμπληρώνοντας το παζλ των αναγκών και των δυνατοτήτων επίλυσης τους. Τα "παλαιά υλικά" δεν κατάφεραν να είναι αντάξια των περιστάσεων και οφείλουν να παίξουν έναν παραπληρωματικό ρόλο σ αυτήν την νέα φάση και να μην διαγκωνίζονται για την μπαγκέτα του μαέστρου, ενώ ακόμη δεν υπάρχει ορχήστρα.

Δεν υπάρχουν περιθώρια άλλων καθυστερήσεων. Η κοινωνία, με τις αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις της είναι, παρ όλα αυτά , αυτή που πρέπει να πεισθεί και να βάλει πλάτη.

Το τραίνο με τους Frank Miller's έρχεται ολοταχώς. Κάποιος πρέπει να τους αντιμετωπίσει σοβαρά. Οι διάφοροι Gary Cooper's που κατά καιρούς νομίσαμε ότι μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο,  αποχωρούν ένας-ένας. Ας αλλάξουμε σερίφη.


Σ.Σαρακενίδης

Με έναν ...Λένιν ξεχνιέμαι

Το να ψάχνει κανείς σε έναν τερατώδη χώρο, όπως είναι τα καινούρια mall, τα κείμενα των "γνήσιων" επαναστατών , είναι σαν να ψάχνει νεκροθάφτες μέσα στα νοσοκομεία, ενώ συνήθως αυτοί περιμένουν απ έξω. Εχουν βέβαια τις διασυνδέσεις τους μέσα σ αυτά. Στα mall οι αμερικανόπαιδες δίνουν τα ραντεβού τους, εξαντλούν εκεί την διασκέδαση τους, είναι ο χώρος της πολιτιστικής τους αναπαραγωγής.  Στην Ελλάδα έχουμε την κακή συνήθεια-κυρίως εμείς οι "αριστεροί"-να προσπαθούμε να βαθμολογήσουμε έναν χώρο, ανάλογα με την "προοδευτικότητα" του. Κάποτε ζήτησα στην "Σύγχρονη Εποχή"(βιβλιοπωλείο στην θεσσαλονίκη, κουκουέδικων τάσεων)την "αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" και μόνο που δεν με πέταξαν έξω, όταν , προ ημερών, είχα διαβάσει σε περιοδικό, επίσης κουκουέδικων τάσεων, αρνητική κριτική γι αυτό βιβλίο. Πήγα δίπλα από τον Ιανό και το αγόρασα.

Τα χρόνια εκείνα που αγόραζα Λένιν (και όχι μόνον) από τις κατά καιρούς εκθέσεις βιβλίων, τον πήγαινα σπίτι μέσα σε σακούλες, σπάνια τον άνοιγα και τώρα βρίσκεται σε κάτι πατάρια ή έχει πάει για ανακύκλωση , μαζί με άπειρα περιοδικά ανάλογου περιεχομένου. Τον είχα πάντοτε ξεχασμένο κάπου , σε μια γωνιά, σε μια βιβλιοθήκη και ποτέ δεν βοήθησε το διάβασμα του στο να καταλάβω γιατί ακριβώς αγόραζα αυτά τα βιβλία. Ενα καθήκον, μια διαδικασία άνευ περιεχομένου. Ευτυχώς, "αντ αυτού" αγόραζα και διάβαζα άλλα βιβλία.

Στον καιρό μας φαίνεται εξακολουθεί αυτή η διαδικασία της βαθμολόγησης που είπα παραπάνω να ισχύει για ορισμένους, που ψάχνουν στην επιφάνεια, με μια ποδοσφαιρική μονομέρεια, σαν τα σήματα τα ομάδων ή τα κασκόλ. 

Το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο της Πολιτείας έχει 123 τίτλους "Λένιν", στο δικό μου πατάρι έχει αρκετούς επίσης για όποιον ενδιαφέρεται, πριν πάει για ανακύκλωση. 

Ο Λένιν τίποτα δεν πρόσφερε στη ζωή μου (ούτε και στους κατοίκους της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ). Τον εχω ξεχάσει προ πολλού.

Σ.Σαρακενίδης