Πολύς λόγος και πολύ αγωνία τον τελευταίο καιρό με την κεντροαριστερά. Και πολλές και απανωτές απογοητεύσεις. Η πρώτη, από την τάση φυγής της Δημαρ και την αποπομπή των κυβερνητικών ευθυνών, μέσα από μια σειρά παλινωδιών και ατυχών παρεμβάσεων (πέρα από τις επί μέρους σωστές απόψεις της, που δεν ενισχύθηκαν όμως στην πράξη). Τώρα κάνει σπασμωδικές προσπάθειες να επιβιώσει πολιτικά και φοβάμαι ότι δεν θα το πετύχει. Και είναι κρίμα, γιατί έχει εξαιρετικό κόσμο-με τις γνωστές εξαιρέσεις πάντοτε-που παγιδεύτηκε όμως στην γνωστή και ανθρωποφάγα "καθαρότητα" της αριστεράς.
Η δεύτερη ήταν οι 58 (που εξελίσσεται, αλλά έχει χάσει την δυναμική της, την πέταξε από το παράθυρο). Το γεγονός ότι είχε να συνεννοηθεί και με το παλιό πολιτικό κατεστημένο (δική της η επιλογή), δεν δικαιολογεί την εκ των υστέρων ανακάλυψη της....Αμερικής. Μπουρδουκλώθηκε η ίδια (η κίνηση) στα αβέβαια βήματα της και κατέληξε να είναι, πλέον, κομπάρσος σε μια...δεντροφυτεία, που μερικά δέντρα της είναι για ξερίζωμα. ( νιώθουν άραγε καλά όλοι αυτοί με τον Λοβέρδο ανάμεσα τους-το ερώτημα αυτό πάει και στην Δημαρ που συζητούσε μήνες μαζί του).
Η τρίτη απογοήτευση είναι ο ...Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος νομίζω ότι είναι παρεξηγημένος. Μου δίνει την εντύπωση του ανθρώπου με την πιο προωθημένη σκέψη ανάμεσα σε όλους αυτούς, αυθόρμητος (όχι προσόν στην πολιτική-παρ όλο που εμένα μ αρέσει), αλλά μάλλον ευάλωτος και εύκολος σε επεμβάσεις τρίτων στο να διαμορφώνει άποψη. Είναι κρίμα πάντως που και αυτός μπήκε στον χορό των προσωπικών αντιπαραθέσεων, που φαίνεται να κυριαρχούν .
Για το Ποτάμι δεν μπορώ να πω κάτι ακόμη, αν και νομίζω ότι δεν θα αντέξει στον χρόνο. Του λείπει στοιχειώδης οργανωτική δομή και όσο και αν στηρίζεται στην δημοφιλία και αναγνωρισιμότητα του Σ.Θεοδωράκη, αυτή δεν αρκεί. Θέλει ανθρώπους στην περιφέρεια που θα τρέξουν και θα μιλήσουν (το θέμα βέβαια είναι τι να πουν) και τέτοιους δεν έχει ακόμη-και δύσκολα στους καιρούς μας θα βρει.
Για το Πασοκ δεν έχω να πω πολλά. Πνέει τα λοίσθια , απ ότι φαίνεται και ο αναπνευστήρας της Ελιάς δεν φαίνεται να το γλυτώνει. Σκέφτομαι μόνο τον κόσμο του που του απέμεινε, ο οποίος αναζητά κι αυτός, διεξόδους.
Τα πράγματα δείχνουν ότι τα πρόσωπα σ αυτήν την φάση παίζουν τον κύριο ρόλο και αποδεικνύονται, ακόμη μια φορά, κατώτερα των περιστάσεων. Οι οποίες περιστάσεις απαιτούν υπερβάσεις, όχι πρόσκαιρους συμβιβασμούς, παραμερισμό των ιδιαιτεροτήτων και εγκατάλειψη (επί τέλους) της "κομματικής καθαρότητας" και της μάχης με σκιές, με ιδεολογικά καριοφύλια και επικοινωνιακές στρακαστρούκες!
Μας φέρνουμε όλα αυτά σιγά-σιγά στην άκρη ενός γκρεμού (ο οποίος χάσκει ακόμη μπροστά μας) και σκέφτομαι ότι η μόνη λύση πλέον είναι η πολιτικός θάνατος ορισμένων προσώπων που ποδηγετούν και εξουσιάζουν τους μικρόκοσμους τους (έχει ευθύνη και ο εσμός των παρατρεχάμενων) για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Δεν μπορεί αυτός ο μεγάλος χώρος της κεντροαριστεράς, ο μεγαλύτερος , κατά την γνώμη μου, στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα, να μην μπορεί να συνεννοηθεί και να παρουσιάζεται έτσι με 100 πρόσωπα.
Ή σαν την λερναία ύδρα να βγάζει 2 κεφάλια, εκεί που πριν υπήρχε ένα. Οχι οχι, δεν χρειάζεται Ηρακλής , χρειάζεται να περάσουμε από την ιδεολογική μυθολογία, στον ιστορικό ρεαλισμό. Να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Και όχι να αλλοιθωρίζουμε. Να πάψουμε να κοιτάμε την πολιτική επιβίωση, αλλά να ασχοληθούμε με την επιβίωση της κοινωνίας.
Σ.Σαρακενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου