Ενα κενό...

Από το καλοκαίρι του 2010 και αφού είχα εγκαταλείψει τα προηγούμενα χρόνια, κομματικούς σχηματισμούς, στους οποίους είχα ενταχθεί αυτοβούλως (1984 διαγραφή από ΚΚΕ) και αποχώρηση από Συριζα μετά την εκλογή Τσίπρα, μπήκα σε μια νέα περιπέτεια-που μάλλον είναι και η τελευταία-μια περιπέτεια, που ομολογώ ότι από την αρχή είχα αρκετές αμφιβολίες για την επιτυχία της, αλλά ακολούθησα, κυρίως φίλους εδώ στην Ξάνθη, έχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση τους και -προ πάντων-στην εντιμότητα τους. Ετσι διαμορφώθηκε μια πολύ ωραία παρέα, ζωντανή με όρεξη, με εμπνεύσεις, με ένα όραμα περαιτέρω συγκλίσεων που δεν το περιόρισε το αρχικό δημοσκοπικό ξεπέταγμα. Η Δημάρ τον πρώτο καιρό της εμφάνισης της έπιανε δημοσκοπικά διψήφια νούμερα. Είχε γίνει μάλιστα-και τοπικά-πόλος έλξης διάφορων ανέστιων πολιτικών καιροσκόπων, που ευτυχώς οι απόπειρες τους για εισδοχή αποκρούστηκαν, τοπικά κυρίως.
Ηταν ωραία η αρχή λοιπόν,αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον, απέκτησε σάρκα και οστά, έβγαλε τα πρώτα δόντια του και άρχισε το πράγμα να συγκροτείται. Η Ξάνθη ήταν από τις πρώτες πόλεις που επισκέφθηκε ο Κουβέλης. Μιλώντας σε μια ευπρόσωπη συγκέντρωση τότε (τον Δεκέμβριο του 2010), έκανε εντύπωση ο ρηξικέλευθος λόγος του, που δεν χάιδευε αυτιά και ονομάτιζε την κατάσταση με το πραγματικό της όνομα. Οι δύο μέρες που περάσαμε μαζί ήταν ουσιαστικές,-αν και ομολογώ φάνηκαν τα πρώτα ψήγματα ενός μικρού εγωϊσμού, που πέρασε απαρατήρητος-όχι από μένα.

Και πέρασε ο καιρός ήλθαν οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις, όπου πριν από την πρώτη επικεντρώναμε σε μια λογική που ήταν ενάντια στους μέχρι τότε διαχειριστές της εξουσίας και μετά το-σχετικά καλό-αποτέλεσμα, αποκρούαμε λογικές που μας ήθελαν συνεργαζόμενους με ΝΔ-Πασοκ,που αμέσως μετά τις δεύτερες αυτό έγινε-και σωστά κατά την γνώμη μου-πραγματικότητα.

Από κει  και πέρα άρχισε η αποκαθήλωση μέσα μου. Αποδείχθηκε ότι αυτός ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς, ενώ είχε τις δυνατότητες, δεν είχε τα κότσια. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν δι' αντιπροσώπων και μάλιστα όχι και των καλύτερων (λέγε με Ρουπακιώτη). Καταλάβαινε και ο πλέον ανυποψίαστος-βοηθούσε βέβαια σ αυτό και η πρακτική Σαμαρά-ότι ψάχνουμε μια ευκαιρία να την κοπανήσουμε και αυτό δεν άργησε να γίνει δια της ΕΡΤ. Τότε νομίζω ότι ο κόσμος που ψήφισε την Δημαρ την εγκατέλειψε μαζικά. Απο κεί και πέρα ότι γίνεται είναι ένα ψυχορράγημα που "επικυρώθηκε" με το 1,2%  και ο κλινικός θάνατος δεν θα αργήσει να έλθει. Παρακάμπτω την ιστορία των 58 γιατί ήταν φανερό ότι ο Κουβέλης δεν είχε καμιά διάθεση να καθίσει σε κανένα τραπέζι συνεργασίας (ο τρίτος πόλος ήταν εσωκομματικής κατανάλωσης τερτίπι). Είχα βέβαια κάποιες ελπίδες από τον Σπύρο Λυκούδη, ένα άνθρωπο που συνδυάζει συναίσθημα και πολιτική πράξη, αλλά δυστυχώς και αυτός, δέσμιος μιας συνήθειας, δεν κατάλαβε ότι οι καιροί τώρα απαιτούν περισσότερη αποφασιστικότητα.

Και φτάσαμε στο σήμερα. Είναι μεγάλη απώλεια που αυτός χώρος δεν θα έχει πολιτική έκφραση στο μέλλον. Η ανανεωτική αριστερά πάντοτε σ αυτόν τον τόπο προφήτευε-λοιδορούμενη τις περισσότερες φορές-τα μελλούμενα και συνήθως έπεφτε μέσα. Θα μείνουν στο "παιχνίδι"  οι παλιοί γνωστοί, η άκρως συντηρητική στην Ελλάδα δεξιά (με καταχωνιασμένες μέσα τις ελάχιστες δειλές μεταρρυθμιστικές φωνές) και ένα λαϊκιστικό κακέκτυπο σοσιαλδημοκρατίας, που σήμερα εκδηλώνεται  με μια αυθάδεια και πολιτική αγραμματοσύνη, ως μια λερναία ύδρα με πολλά κεφάλια, που το καθένα έχει την δική του κραυγή. Και φυσικά ένα φασιστικό χιτλερικό προσομοίωμα, που δυστυχώς έχει "πείσει" χιλιάδες συμπολίτες, ενώ ταυτόχρονα όχι μόνο είναι εναντίον αυτής-έστω-της δημοκρατίας, αλλά χρησιμοποιεί την δοσμένη του εξουσία με τον πλέον παλαιοκομματικό τρόπο.

Η περιπέτεια για μένα έληξε εδώ και καιρό. Παρακολουθώ με λύπη τις τελευταίες εξελίξεις-που μάλιστα είχαν και μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη εκεί που δεν το περίμενα. Αποσύρομαι λοιπόν. Ελπίζω εκεί έξω κάποτε να αποφασίσουμε να γίνουμε μια σωστή χώρα. Το αξίζει αυτό ο τόπος μας. Του το χρωστάμε.

Σ.Σαρακενίδης