Delete............

Διαβάζω το σύνθημα "η χούντα δεν τελείωσε το 73..." που μόνο μελαγχολία μου δημιουργεί. 

Οχι δεν τελείωσε το 73...τελείωσε το 74 , δυστυχώς με άσχημο τρόπο, αφήνοντας πίσω της ερείπια, νεκρούς, κατεστραμμένες ζωές, ανεκπλήρωτα όνειρα, δρόμους που έπρεπε να διανυθούν, χιλιόμετρα που είχαν μαζευτεί. Οποιος εζήσε τα προηγούμενα χρόνια (προηγούμενα από το 1974) και όχι παίρνοντας ως αφετηρία αυτής της χρονικής περιόδου την 21η Απριλίου 1967, αλλά ουσιαστικά πηγαίνοντας κανείς πολύ πίσω, για να βρει στοιχεία δημοκρατίας, που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα. Μπαίνει έτσι σε μια σκοτεινή εποχή διαρκείας, που η λέξη χούντα ανήκε στις άγνωστες.

Μεγαλώσαμε μέσα στον αυταρχισμό και τον φόβο που πηγάζει απ αυτόν. Ενας αυταρχισμός που δεν είχε σχέση μόνο με πολιτική, ενδεχομένως, δραστηριότητα. Οχι. Είχε σχέση με την καθημερινή ζωή του καθένα μας. Αρχίζοντας από το σχολείο και την άνωθεν πειθαρχία και  αυθαιρεσία του, με φορείς δυστυχώς του δασκάλους μας-ευτυχώς όχι όλους, αλλά και οι λίγοι που προσπαθούσαν φοβισμένα και δειλά να ψελλίσουν κάποιες αλήθειες, ήταν ανήμποροι μπροστά σε όλους τους άλλους, εκκλησία, γειτονιά-ναι γειτονιά-τον παιδονόμο, τον χωροφύλακα, τον καθένα που ένιωθε ότι μπορεί να είναι ένας αυτόκλητος υπερασπιστής ενός "τρόπου ζωής και σκέψης" και εθελοντής χαφιές κάθε προσπάθειας απεμπλοκής απ αυτήν και κάθε καινούριου-έστω ψήγματος-σκέψης, διατυπωμένου δημόσια. 

Πολλοί είχαν στερηθεί τους πατεράδες τους και τις μανάδες τους γιατί ήταν εκτοπισμένοι, ως επικίνδυνοι σε νησιά και ξερότοπους που μέχρι το 1961, πολλοί απ αυτούς στήθηκαν στο τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος.


Πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, απαγόρευση σπουδών σε αριστερής κληρονομικότητας παιδιά, διαβατήρια για λίγους και 'εκλεκτούς", συνάλλαγμα με μέσον (οι τράπεζες είχαν απ ευθείας σύνδεση με την ασφάλεια). Βιβλία απαγορευμένα, συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, εκπομπές στο ραδιόφωνο, θεατρικά έργα, κινηματογραφικές ταινίες με την σφραγίδα της λογοκρισίας (μετά από χρόνια π.χ. είδα το τέλος του If...), χωρίς δυνατότητα όλα αυτά να έλθουν σε επαφή με τον κόσμο. Αποφάσιζαν άλλοι για το τι έπρεπε να διαβάσουμε, ακούσουμε, δούμε, πούμε.


 Στο σχολείο περιμέναμε με αγωνία το Σαββάτο το πρωϊ να ακούσουμε, αν μπορούσαμε να πάμε σε μια ταινία, που είχαν προηγουμένως εγκρίνει οι καθηγητές μας (άλλο θέμα βέβαια αν είχαμε μερικοί από μας το αντίτιμο του εισιτηρίου), η χαρά μας ήταν μεγάλη, αλλά και η λύπη μας ακόμη μεγαλύτερη, όταν αυτό δεν ήταν δυνατόν, γιατί έτσι έκριναν οι "καθοδηγητές" μας.

Δεν ξέρω τι από όλα αυτά βλέπουν στην ζωή μας οι θασιώτες του συνθήματος που ανέφερα στην αρχή.  Μπερδεύουν , ίσως, την οικονομική κρίση και τα προβλήματα που προκύπτουν απ αυτήν στην κοινωνική και καθημερινή μας ζωή, με δικαιώματα 
και δυνατότητες που επιτρέπουν την συλλογική δράση, την ανταλλαγή πληροφοριών, την επικοινωνία και, κυρίως, την δυνατότητα υπεράσπισης της προσωπικής ζωής και του ιδιωτικού χώρου. Ξέρω τι θα πουν πολλοί και ενδεχομένως να συμφωνήσω σε μερικά μαζί τους. Αλλά χούντα δεν τα λες όλα αυτά. Οχι. 

Μπερδεύουμε έτσι τις έννοιες και τις καταστάσεις. Αλλοιώνουμε και υποβαθμίζουμε έτσι ακόμη και την αντίδραση  μας απέναντι σε αυθαιρεσίες που υπάρχουν ακόμη εκεί έξω. Και επειδή ,αύριο είναι και αυτή η εξασθενημένη γιορτή του Πολυτεχνείου, αναρωτιέμαι,γιορτή είναι τάχα ή μια παράσταση που έπρεπε να κατεβεί εδώ και πολύ καιρό; Φοβάμαι ότι η συμμετοχή του κοινού έχει εξαντληθεί. Το έργο πάλιωσε.

Και οι ηθοποιοί κακοί, έχουν ξεχάσει και τα λόγια τους , η μανιέρα τους είναι εμπόδιο. Είναι σαν να έχουν κολλήσει σε μια οθόνη ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν.  Ενα delete είναι απαραίτητο πια.

Σ. Σαρακενίδης