Στις πολυεθνικές της Γερμανίας και στου Βελγίου τα εστιατόρια.

Άραγε-ακούγοντας και πάλι την περίφημη εκπομπή του Τάκη Καμπύλη-υπάρχουν στοιχεία για το πόσοι νέοι άνθρωποι έχουν μεταναστεύσει τα 3 τελευταία χρόνια από την Ελλάδα; Άκουσα ότι μόνο η Γερμανία "δέχτηκε" 2.000.000 μετανάστες το 2012, οι περισσότεροι από τον ευρωπαϊκό νότο.Ή ότι π.χ. αυτόν τον καιρό  στους αμπελώνες της Λωζάνης (παρά λίγο Κοζάνης θα έγραφα) πληρώνουν σε νέους, που πηγαίνουν εκεί από όλον τον κόσμο, 110 ευρώ την μέρα! 

Πάλι ο "κακός" βορράς θα δώσει την λύση; Θυμάμαι την περίφημη οκταετία του "εθνάρχη"  τις "φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές"" του Καζαντζίδη, μόνο που τώρα ο κόσμος που φεύγει δεν είναι αγρότες και εργάτες που είχαν τελειώσει δημοτικό (το πολύ), αλλά έχει πάρει ένα χαρτί από ελληνικό πανεπιστήμιο, που ενώ παλιά  κοσμούσε κάποιον τοίχο στο σαλόνι της οικογένειας, τώρα καταχωνιάζεται ως απόδειξη ντροπής περισσότερο.

 Τα δε πανεπιστήμια, χρόνια έρμαια, στα νύχια ενός συστήματος προσωπικής και ατομικής αντιμετώπισης και ανέλιξης, που ποτέ το περιεχόμενο των σπουδών τους δεν ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος αυτού του συστήματος (μείγμα των διδασκόντων και της εκάστοτε  πολιτικής ηγεσίας), αλλά μόνο η καριέρα και η εργολαβική "έρευνα"ήταν το κύριο ενδιαφέρον τους, που παρ όλα αυτά, το περίεργο είναι όποιος φοιτητής/τρια ήθελε μπορούσε να πάρει τα βασικά για να συνεχίσει κάπου αλλού. Αυτήν την αντίφαση την κουβαλάει μέχρι σήμερα το ελληνικό ΑΕΙ, αλλά μάλλον έχει φθάσει στα όρια του και έχει μετατραπεί πια σε ένα πεδίο αντιπαράθεσης  αυτών των δύο παραγόντων, που πριν "συνεργάζονταν"-είναι και αυτή η μείωση των 60% των προϋπολογισμών τους,( όποιος έχει δουλέψει στον οικονομικό τομέα τους, ξέρει τι σημαίνει αυτό), -δεν σχετίζεται πάντως με το επίπεδο σπουδών, αυτό-το επίπεδο και η απόδοση του- σχετίζεται με την ατομική προσπάθεια δασκάλου-φοιτητή , όταν αυτοί δύο βρίσκουν δίοδο συνάντησης τους , κάτι, που σε πείσμα των συνθηκών, συμβαίνει μερικές φορές.

Το εξωτερικό έγινε και πάλι η βαλβίδα εκτόνωσης, αλλά οι δυσκολίες είναι τώρα περισσότερες. απαιτείται μόρφωση, γνώση της γλώσσας και επιδεξιότητες. Και το μεγάλο κρίμα είναι ότι όλο αυτό το δυναμικό, δυστυχώς χάνεται από την Ελλάδα και σε πολλές περιπτώσεις οριστικά.

 Περιμένουμε τους νέους τροβαδούρους λοιπόν.

Σ.Σαρακενίδης