Με την "πρώτη φορά αριστερά" -μια μπουρδα και μισή αυτη η έκφραση, με δεδομένο ότι η αριστερά έκανε την "πρώτη" της πολλά χρόνια πριν στην Ελλάδα με,τελικά, τραγικά αποτελέσματα.
Ακόμη και η ΕΔΑ του 58, που προσπάθησε να συνδέσει παλιές απαιτήσεις με νέα δεδομένα, δεν μπορεί ούτε αυτή να θεωρηθεί η "πρώτη" της. Η αριστερά ήταν παντού όλα αυτά τα χρόνια. Σε συλλόγους, σε πανεπιστήμια, σε συνδικάτα. Τραμπαλιζόμενη ανάμεσα στο συναίσθημα και στα ατελή διαβάσματα. Ως παιδίσκη που ανακαλύπτει κάθε φορά ότι οι γυναίκες έχουν περίοδο, όταν δεν της μίλησε κανείς γι αυτό προηγουμένως. Και κάθε φορά προσπαθεί να ενεργοποιήσει τα ωάρια της με νέο επιβήτορα. Είτε Παπανδρέου τον λένε αυτόν, είτε Τσίπρα, είτε όπως αλλιώς.
Οι δικοί της αρχηγοί ούτε στα προκαταρκτικά δεν ήταν καλοί. Ανέραστοι και εν τέλει στείροι, κάτι Κολιγιάννηδες, κάτι Φλωράκηδες, κάποια Παπαρήγα. Δεν γέννησαν τίποτα, ποτέ τους, Αλλά ούτε και οι άλλοι-οι μετά το 68-. Στα λόγια ήταν καλοί ετούτοι-είχαν και κανά δυο που άξιζαν-αλλά μέχρι εκεί. Δεν τους είδαμε στο τιμόνι να τους μετρήσουμε. Ασε που θα κουβαλάνε, όσοι υπάρχουν, την "φιλία" και την "φιλοξενία" του Νικολάε.
Και τώρα έχουμε τούτους, μια καρικατούρα όσων προηγήθηκαν. Λειψοι και στον λόγο και στα πρόσωπα. Αριβίστες, νεόκοποι, θεωρούν ότι η αναπαλαίωση στην πολιτική είναι κάτι καλό. Θυμίζουν τις γιαγιάδες μας με τις προτροπές τους να μην παίζουμε με το πουλί μας.Ενώ αυτοί με το δικό τους κάνουν ότι θέλουν. Κακόηχοι, ως swiffer που μάζεψε όλη την πολιτική σκόνη που κυκλοφορεί.
Θυμίζουν όλα αυτά, τα κείμενα του Μαριου Χάκκα, ο οποιος αφού κατάλαβε στον καιρό του τι εστι αριστερά και μεσα στις φυλακές και μετά την "επαναστατική" έξαρση της κατοχης, όπου ήλθε φάτσα-κάρτα με την γραφειοκρατία:
"Μήπως φταίγαν τα πρόσωπα, κι οι αρχές παραμενουν αλώβητες; Να τελειώνει αυτό το μπέρδεμα, αρχές και πρόσωπα, μορφή και περιεχόμενο, ιδέες και πράξη, όλα είναι ένα, όταν τα ξεχωρίζετε πάτε να περισώσετε κάτι"
Και δυστυχώς τίποτα δεν περισώζεται.
Σ.Σαρακενίδης
Είναι ένας χρόνος περίπου που δεν έγραψα εδώ. Ενας χρόνος δύσκολος. Που για κάποιους ξεκίνησε με πολλές ελπίδες. Ελπίδες που δεν στηρίζονταν πουθενά ή σε πολύ νεφελώδη λόγια. Λόγια με φτερά, που λένε. Αποδείχθηκαν οι ελπίδες τελείως φρούδες. Και μάλιστα οι κίνδυνοι που παρουσιάσθηκαν, πέρα από ορατοί, ήταν και τελείως πραγματικοί αυτήν την φορά. Η αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης ήταν τρομακτική. Η στροφή που έκανε-ένα πολιτικό τε τα κε-σήκωσε τόση σκόνη, πέταξε κάποιους έξω από το αυτοκίνητο και οι επιβάτες ακόμη ξερνούν.
Τώρα η πορεία σε έναν κακοτράχαλο δρόμο δεν προοιωνίζεται καλή και ομαλή. Δεν υπάρχουν πλέον αυταπάτες, αλλά και πειστικές απαντήσεις. Κανείς δεν ξέρει τι να πει. Η οχλαγωγία και η χλαπαταγή σκεπάζει την κοινή αμηχανία. Οι χαϊδεμένοι πολίτες-ειδικά κάποιες ομάδες απ αυτούς-βλέπουν να φεύγει το κομματικό χώμα κάτω από τα πόδια τους και τους έπιασε τρόμος. Βγήκαν στους δρόμους και ζητούν. Αλλά τι; Και ποιος θα τους το δώσει; Η Ευρώπη που την βρίζουν; Οι άλλοι πολίτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Οι μεγαλοκαρχαρίες που την κοπανάνε; Οι φαφλατίζοντες πολιτικοί; Πρώην και επόμενοι. Ποιός;
Ο σύμπας λαός εξ άλλου κοπανιέται στις επάλξεις των σοσιαλ μίντια, δίνοντας μάχες εκ του συστάδην, σκιαμαχίες εν πολλοίς, όπου αναδύονται παλιές προσωπικές αντιθέσεις, απέναντι σε τσιπουροσυντρόφους που τώρα έγιναν υπουργοί και κοιτάνε από την άλλη μεριά. Σέρνεται μια λάσπη συντηρητισμού που σκεπάζει κάθε προσπάθεια , έστω και ενστικτώδη , ακόμη και υποκριτική, κάποιας ασήμαντης σταγόνας εκσυγχρονισμού.
Την πατήσαμε πολλοί αυτά τα 5 χρόνια-πάμε στον 6ο-της κρίσης. Την πατήσαμε άσχημα. Και το χάσαμε το παιχνίδι. Ούτε για παρατηρητές δεν είμαστε άξιοι. Ανακατεύουμε συνέχεια μια παρωχημένη ορολογία, χτίζουμε καινούρια τείχη διαχωρισμών, αρνούμαστε το δικαίωμα "δια να ομιλεί" σε όποιον έχει-κατά την άποψη μας-βεβαρυμένο παρελθόν, τσιγκουνευόμαστε τα συγχωροχάρτια μας. Μόνο μεταξύ μας τα κυκλοφορούμε.
Πέφτουν μάσκες. Φοριούνται άλλες. Ενα απέραντο καρναβάλι έγινε η κοινωνία. Με καουμπόυδες και Ινδιάνους. Οι σερίφηδες διευθύνουν τα μπαρ και ο κόσμος την έχει αράξει στις πλαγιές του Ελ Πάσο και περιμένει. Πηγαίνοντας με το πάσο του.
Σ. Σαρακενίδης
Αυτό το "πρώτη φορά αριστερά", μου θύμισε την εποχή που ράβαμε τα παντελόνια, επί παραγγελία, στον ράπτη. Οταν σου έπαιρνε μέτρα λοιπόν και έχωνε αναγκαστικά τα χέρια σε απόκρυφες περιοχές, έπεφτε η μεγάλη ερώτηση: "Αριστερός ή δεξιός είσαι"; (Θυμάμαι μια φορά στην χούντα έραψα ένα στην Θεσσαλονίκη και ευτυχώς ο ράπτης ήταν γνωστός, αλλιώς θα τον περνούσα για ασφαλίτη). Το περίεργο είναι ότι σ αυτόν τον τομέα είμαι "δεξιός". ΄Η μια φορά σε μαθητική παρέλαση ήμουν πάλι "δεξιός", αυτός που δεν στρίβει το κεφάλι προς τους επισήμους για να μην χάσει την πορεία του το τμήμα. Πολύ το ευχαριστήθηκα τότε. Κυρίως γιατί δεν αναγκάστηκα να κοιτάξω τις παλιόφατσες στο βάθρο των "επισήμων". Καμιά φορά στο σχολείο οι καθηγητές-πριν ακόμη μάθουν τα ονόματα μας-φώναζαν..."ε..εσύ ο δεξιός, ήσυχα". Τότε, εποχή μεγάλης πολιτικοποίησης-15% κ.λ.π.-το έπαιρναν κατάκαρδα μερικοί. Οι μόνες φορές που ακούγαμε το "αριστερός" ήταν όταν μας βρισκόμασταν σε κάποιο αστυνομικό τμήμα...."είσαι κουμουνιστής ρε" (αυτήν την λέξη οι μπάτσοι δεν μπόρεσαν ποτέ να την μάθουν σωστά....εδώ που τα λέμε έκανε και μια ωραία παρήχηση....αν και οι μπάτσοι.....τέλος πάντων) ή στον στρατό "τι θα κάνετε εσείς οι αριστεροί αν επιτεθούν οι....Βούργαροι (άλλη δυσκολία εδώ) στην Ελλάδα". Τώρα τους βλέπω στην παραλία και σκέφτομαι..."τι τραβήξαμε και μείς εξ αιτίας σας". Υπήρχε , παλιότερα, και η έκφραση "αυτός/η είναι παιδί αριστερής οικογένειας". Το λέγαμε με θετικό τρόπο. Μετά καταλάβαμε ότι οι αριστεροί δεν μιλούσαν συνήθως στα παιδιά τους για το παρελθόν τους, θέλοντας να τα προφυλάξουν από τον κακό τον λύκο, σαν άλλες κοκκινοσκουφίτσες.. Και η φράση ήταν άδεια, κάτι περίπου σαν το "εθνικόφρων" της άλλης πλευράς.
Πρώτη φορά αριστερά λοιπόν δεν υπάρχει. Υπονοούν βέβαια "κυβέρνηση" και αυτό είναι το χειρότερο. Δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Είναι ένα παρδαλό τσίρκο , με ακροβάτες χωρίς δίχτυ, με αρκετούς κλόουν που δεν βγάζουν όμως γέλιο και μερικά εκπαιδευμένα ζώα. Είναι μια ιστορίας λύπης για μας, που τότε το 89-90 φτιάξαμε τον πρόγονο αυτού του σχήματος και μας πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβουμε την αλήθεια. Για αυτό και οι μετέπειτα εξελίξεις , παρ όλο που επενδύσαμε και εκεί ελπίδες, αποδείχθηκαν φρούδες και κυρίως χάσαμε την αξιοπρέπεια μας.
Τώρα, για πρώτη φορά στην εκλογική μας ζωή, κοιτάμε το πολιτικό τοπίο με απελπισία και αμηχανία, κυρίως γιατί το αύριο μας (και των παιδιών μας) εξαρτάται από όλους αυτούς. Και όσο τους κοιτάμε η απελπισία αυξάνεται.
Σ.Σαρακενίδης
Έγινε πολύ συζήτηση για τα παιδιά που παρομοίασαν την σημερινή κατάσταση με "χούντα". "Εθνικοί" δημοσιογράφοι ξιφούλκησαν και έτρεξαν να κατακεραυνώσουν- αυτό κάνουν συνήθως, αρκεί οι κεραυνοί να πέφτουν μακριά και όχι στην αυλή τους-και όλοι εμείς κάναμε το μικρό ή μεγάλο μας σχόλιο για το θέμα. Αλλά ξεχνάμε αρκετά πράγματα (όπως γίνεται άλλωστε κατά παράδοση σ αυτόν τον τόπο, που η ύπαρξη του στηρίζεται στην...λήθη και όχι στην μνήμη όπως πιστεύουν πολλοί).
Να θυμίσω-γιατί υπάρχει και αυτή η πλευρά-, ότι στην χούντα δεν πήγαν όλοι στα ξερονήσια. Δεν ένιωσαν όλοι την ασφυξία της σιωπής που επιβλήθηκε, δεν έκρυψαν όλοι τα βιβλία ή τους δίσκους τους μέσα στα μπαούλα, δεν απολύθηκαν όλοι από την δουλειά τους, δεν έλειψε σε όλους η πολιτική δράση, δεν ακούμπησε όλους στον ίδιο βαθμό η τραγωδία της Κύπρου. Για τα σκάνδαλα της λίγοι έμαθαν. Εχουν μείνει μόνο σε ένα κομμάτι του "λαϊκού"υποσυνείδητου, το "χάρισμα" των χρεών των αγροτών και τα "δωρεάν" βιβλία στο Πανεπιστήμιο, απάτες ολκής και τα δύο.
Δεν άκουσαν για τον Ελή, τον Μανδηλαρά, τον Μουστακλή, τον Χαλκίδη και άλλους. Εβλεπαν μόνο τον "αγνωστο πόλεμο" και τον Συνετόπουλο να κυνηγά τον Κωνσταντίνου (ή το αντίθετο, δεν θυμάμαι).
Σαν πρώτη αντιστασιακή πράξη κατέγραψαν την εκπομπή του Κολλάτου που αμφισβήτησε την Βουγιουκλάκη. Ούτε την δήλωση Σεφέρη διάβασαν, ούτε άκουσαν κάτι για την κηδεία του γερο Παπανδρέου. Ακόμη και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τα αντιλήφθηκαν μέσω του...Γεωργαλά και του Ζουρνατζή.
Οι περισσότεροι εξακολουθούσαν να βρίσκουν στα περίπτερα την χρωματιστή φυλλάδα με τους πηχιαίους τίτλους, να ουρλιάζουν στα γήπεδα τις Κυριακές (θυμάμαι καλά ότι ενώ έγινε Παρασκευή το πραξικόπημα, την Κυριακή τα γήπεδα "λειτούργησαν" κανονικά, όπως και τα θέατρα εξάλλου). Μην τα βάζουμε λοιπόν με το πιτσιρίκι, ούτε με τους Κοτσιφάκηδες. Για πολλούς δεν υπήρξε η έννοια "χούντα" (που εφευρέθηκε αργότερα, όπως η λέξη "βυζάντιο" για το....βυζάντιο). Τηρουμένων των αναλογιών και οι επιζήσαντες Εβραίοι για χρόνια δεν μιλούσαν για το ολοκαύτωμα ούτε έγραψαν γι αυτό. Δεν είναι το ίδιο , το ξέρω.
Αλλά δείτε λίγο την μεταπολιτευτική μας αφήγηση για το θέμα. Μια κρίση αποχουντοποίησης που την περάσαμε γρήγορα και πολύ γρήγορα επίσης μετατράπηκε η επέτειος του Πολυτεχνείο σε πανηγύρι και πεδίο άσκησης πετροπολέμου. Αν αυτή είναι η εικόνα που έχει το παιδί για την "χούντα", γιατί να μην βρει και στο σήμερα αναλογίες. Και φαντάζομαι ότι θα καγχάσει αν του πεις κανείς ότι τότε "δεν λειτουργούσε η Βουλή". Το σήμερα, που περιέχει πολλά στοιχεία αυθαιρεσίας που επιτρέψαμε όλοι εμείς να υπάρχουν, κάποιοι να έχουν μόνιμα το πάνω χέρι-τότε και τώρα- είτε είναι δυνάμεις καταστολής, είτε εργοδοσία, είτε ακόμη και αρκετοί θεσμοί. Εχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης (πόσο γρήγορα τα έχουμε ξεχάσει οι "ευαίσθητοι"-μας τελείωσαν και τα μπουφάν), έχουμε "προσαγωγές" , έχουμε και τους γνήσιους εκφραστές της ,παγιωμένους πλέον μέσα στον κοινωνικό ιστό και μάλιστα να διαμορφώνουν και την ατζέντα. Ενα εθνικιστικό πασάλειμμα πάντοτε είναι απαραίτητο στο δημόσιο πολιτικό λόγο, όλων των πλευρών Εχουμε έναν πρωθυπουργό που χρησιμοποιεί, πολλές φορές, τα κλισέ της.
Τα έχουμε όλα αυτά. Αλλά χούντα δεν έχουμε. Οχι. Παίρνουμε τις αναπνοές μας, έχουμε τα βιβλία μας κανονικά στα ράφια της βιβλιοθήκης και έναν απέραντο κόσμο της μουσικής μπροστά μας (ο καθένας με τον πόνο του), διαδηλώνουμε, φωνάζουμε, συμπαραστεκόμαστε, πληροφορούμαστε, βρίζουμε αν χρειασθεί. Οχι δεν έχουμε χούντα. Αλλά για να μην ξαναέχουμε, η απάντηση δεν είναι να σηκώνουμε το λιπαρό μας δάχτυλο στο παιδάκι, αλλά να κάνουμε λίγη "δίαιτα". Κυρίως στις μεγαλοστομίες.
Σ.Σαρακενίδης
Γιορτάζουν-λέει-τα 40 χρόνια της Πολυτεχνικής Σχολής και του Δ.Π.Θ γενικότερα. Επειδή διάβασα μερικά ονόματα , που μου είναι τελείως αδιάφορα και που δεν έχουν καμιά σχέση με τα πρώτα βήματα-μπουσουλίσματα-της δικής μας Π.Σ.Ξ., θα μου επιτρέψετε να γράψω μερικά εδώ, έτσι για την ιστορία. Κάποτε αυτές και αυτοί ήταν η Πολυτεχνική σχολή μας.
Διαμαντίδης Δημήτρης (ένα διάστημα αυτός ήταν όλη η Π.Σ.Ξ., εκεί στην στοά-εννοώ στοά από καταστήματα, μην πάει αλλού ο νου σας-στην Θεσσαλονίκη (Χρυσικοπούλου);
Και Λεκίδου Μαρίτσα (η πρώτη Γραμματέας της Σχολής)
Τον Δεκέμβρη του 1974 έγιναν εξετάσεις στην Ξάνθη με καμιά εκατοστή υποψήφιες/ους (εκείνη την μέρα έπαιζαν Ελλάδα-Γερμανία και νομίζω το αποτέλεσμα ήταν 1-1). Μετά από μερικές μέρες-στις 8/12-έγινε το δημοψήφισμα. Σ αυτές τις εξετάσεις-που τις διεξήγαγαν ο Λυσίμαχος Μαυρίδης, Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής τότε του Δ.Π.Θ., και ο Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος, καθηγητές και οι δύο στο Α.Π.Θ. Ο Μαυρίδης δεν ζει πλέον.
Προσελήφθηκαν 12 γυναίκες και 2 άντρες (εμού συμπεριλαμβανομένου).
Και υπήρχαν και μερικοί βοηθοί (Γούναρης, Μαυροειδής,ο Γιώργος ο Κοκκινίδης, ο Χρήστος Κάλφας, Πέτρος Βάρβογλης, φυσικά ο Διαμαντίδης, η Χριστίνα Ρούτση,ο ΒασίληςΜαρκόπουλος(για τον θείο Βασίλη πρέπει να γραφεί ένα ιδιαίτερο κομμάτι, η παρουσία του και η προσφορά του στην Ξάνθη ήταν μεγάλη), Ιωάννου)-σίγουρα ξεχνάω κάποιες/ιους.
Για τον Θωμά τον Βουγιουκλή θα γράψω ιδιαίτερα εδώ. Ηταν πρόεδρος της ΦΕΞ την χρονιά που η τελευταία έκλεινε τα 25 της χρόνια και μέσα σε απέραντες δυσκολίες καταφέραμε να τα γιορτάσουμε με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια.
Τα άλλα πρόσωπα που την λειτούργησαν την σχολή σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, με 3-4 επισκέπτες καθηγητές από Θεσσαλονίκη, ήταν:
Ασβεστά Ουρανία, Κωφίδου Εφη, Καραγεωργίου Φανή, Κωνσταντινίδου Αφροδίτη και Κλεονίκη,Χατζηγιαννάκη Αλίκη,Χατζηιωαννίδου Πόπη, Ανδρουτσοπούλου Πόπη, Σακαλή Σούλα, Κονδύλη Ρούλα, Σιδηροπούλου Αθηνά,Γερακίνα (δεν θυμάμαι δυστυχώς επώνυμο), ο Κώστας Λυγερός (που δεν είναι πια μαζί μας )και εγώ.
Από τους καθηγητές (πέρα από τους 2 που ανέφερα) ήταν ένας χημικός (δεν θυμάμαι το όνομα του) και ο εξαίρετος Νίκος Παναγιωτόπουλος, του οποίου η προσφορά ήταν ευρύτερη της διδασκαλίας του.
Επί πλέον υπήρχε και ένας δάσκαλος σχεδίου (ονόματι Βασιλειάδης), όπως και δασκάλες ξένων γλωσσών (Φωνάζογλου Δέσποινα (αγγλικά) και η Κούλα Καρούλια (γαλλλικά)-η οποία μας βοήθησε και στην ΦΕΞ σε πάρα πολλές εκδηλώσεις)
Ολοι αυτοί, από διαφορετικά πόστα,ήταν ο θεμέλιος λίθος της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης. Τους αξίζει μία αναφορά, γιατί σε εκείνες τις δύσκολες συνθήκες. κατάφεραν να την λειτουργήσουν και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της. Δυστυχώς ακολούθησε και αυτή (η Π.Σ.Ξ) την μοίρα όλων των ελληνικών ΑΕΙ. Κυριάρχησε εντός της ένας απέραντος μικρομεγαλισμός, καμία ή ελάχιστη σχέση με την τοπική κοινωνία και τα προβλήματα της και για αρκετούς (κυρίως καθηγητές) ,προθάλαμος για τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας. Πολλοί απ αυτούς ήταν οι καλύτεροι πελάτες της Ολυμπιακής τότε (εξ ου και μια έκπτωση που είχαν στα εισιτήρια).
Οι πρώτοι φοιτητές που θα μαζευτούν-απ ότι μαθαίνω αυτές τις μέρες-αυτούς βρήκαν όταν ήλθαν εδώ, σε μια περιοχή άγνωστη και ανεξερεύνητη ακόμη, απ αυτούς δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες-όχι μόνο διδακτικές-και μ αυτούς έκαναν παρέα τον πρώτο καιρό, μια που η συντηρητική κοινωνία της Ξάνθης τους έβλεπε με μισό μάτι.
Εσείς λοιπόν που θα γιορτάσετε αυτές τις μέρες τα 40 χρόνια έχετε υποχρέωση απέναντι σε όλες και όλους αυτούς, μιας μικρής-έστω αναφοράς- και αφήστε τους Πρυτάνεις και Περιφερειάρχες να γράψουν την δική τους ιστορία. Η μνήμη αξίζει στους ταπεινούς.
Σ.Σαρακενίδης
Χθες κάπου διάβασα ότι ήταν η επέτειος της έκδοσης του "Αξιον εστί" του Θεοδωράκη. Τον Οκτώβριο του 1964. Και θυμήθηκα την δική μου ιστορία για την απόκτηση αυτού του δίσκου. Οι 130 δραχμές (το αντίτιμο του) ήταν πολλές. Είχαμε μπλέξει και σε εκείνες-τις πρώτες-πανελλαδικές εξετάσεις, με το "ακαδημαϊκό" απολυτήριο του Λουκή Ακρίτα και του Παπανούτσου. Είχαν γίνει κάτι λάθη στον σχεδιασμό και ενώ δεν έμπαιναν οι καθορισμένοι από πριν φοιτητές, δεν κατέβαινε η "βάση" για να μπουν και οι υπόλοιποι και να συμπληρωθεί ο αριθμός τους, που είχε προκαθορισθεί. Κι έτσι καμιά χιλιάδα υποψήφιοι, σε όλη την Ελλάδα, μαζεύτηκαν και βγάλαν επιτροπές...τα γνωστά. Τέλος πάντων.
Καπάκι και το "αξιον εστί" να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Η επιθυμία να τον ακούσω πλησίαζε τα όρια της ερωτικής.Αλλά τα χρήματα δεν υπήρχαν. Τότε στην Ξάνθη,ο ξάδελφος μου Μιχάλης Καπηλίδης είχε κατάστημα δίσκων, γνωστός μουσικός που σήμερα και τα τρία παιδιά του, αλλά και τα εγγόνια του, διαπρέπουν στον χώρο της μουσικής (φιλιά σε όλους)!
Ετυχε να βρεθώ στην Ξάνθη τότε, (επίσκεψη στην αδελφή μου) και πέρασα κανά δυο φορές από το μαγαζί του, αλλά δίσταζα να του κάνω κρούση για τον δίσκο. Την παραμονή της αναχώρησης μου για Θεσσαλονίκη ξαναπέρασα από κεί να τον αποχαιρετίσω. Μου λέει: Θα μου κάνεις μια αγγαρεία. Φυσικά, ήταν η απάντηση μου. Μου δίνει μια κιθάρα που ήθελε κάποια επιδιόρθωση, να την πάω σε ένα μαγαζί στην Θεσσαλονίκη, κάπου στην Εγνατία προς τον Βαρδάρη. Τότε πήρα θάρρος και του λέω: Ξέρεις το "αξιον εστί" του Μίκη σε στίχους Ο.Ελύτη που μόλις κυκλοφόρησε; Φυσικά το ήξερε. Το θέλεις; μου λέει. Σαν τρελός. Θα πας στον Λαμπρόπουλο (κάπου στην Μητροπόλεως) και θα πεις ότι είναι για μένα (μου δίνει και ένα σημείωμα). Θα σου το δώσουν φθηνότερα.
Ετσι και έγινε. Αφού άφησα την κιθάρα, πήγα στον Λαμπρόπουλο. Τρέμοντας κυριολεκτικά και ελπίζοντας να φθάνουν οι 80 περίπου δραχμές που είχα, έδωσα το σημείωμα σε έναν κύριο, ο οποίος "έβγαλε" τα δύσκολα γράμματα του Μιχάλη-γιατί εγώ είχα πάθει γλωσσοδέτη-και μου λέει...Ναι βέβαια..μισό λεπτό να σου τον φέρω. Το τρέμουλο συνεχίζονταν , γιατί δεν είχα ακούσει ακόμη την λυπητερή. Τον φέρνει λοιπόν,τον τυλίγει σε ένα χαρτί και μου λέει-ενώ βροντές και αστραπές αντηχούσαν μέσα στο κεφάλι μου- Για τον Μιχάλη μόνο 70 δραχμές θα μου δώσεις. Ανάσταση! Δοξαστικά! Ψαλμωδίες αγγέλων...όλα μαζί αντηχούσαν μέσα στου Λαμπρόπουλου, που είχε μετατραπεί σε καθεδρικό ναό!
Πρέπει να έκανα παγκόσμιο ρεκόρ στην απόσταση...Λαμπρόπουλος-λεωφορείο-Κρήτης (που μέναμε τότε). Μέσα στον ενθουσιασμό μου όμως ξέχασα ότι δεν είχα πικαπ. Ηλεκτρόφωνο το λέγαμε τότε. Κάπου είχα χαθεί δεν ήξερα τι μου γίνονταν. Θυμήθηκα τότε τον Γιάννη, έναν φίλο της Κυριακής (γιατί τις υπόλοιπες μέρες δούλευε στις οικοδομές-ήταν ηλεκτρολόγος) που είχε ένα τέτοιο. Αλλά μόνο την Κυριακή τον έβλεπα και καπνίζαμε κανένα τσιγάρο παρέα. (Ο Γιάννης όλη την βδομάδα δεν κάπνιζε καθόλου-την Κυριακή ένα πακέτο,"εθνος" νομίζω ήταν). Μέχρι να έλθει η Κυριακή κόντευα να κλατάρω. Είχαμε και το σχολείο, στο διάσημο Ε΄πήγαινα, που είχε τις απαιτήσεις του, αλλά σχολείο θα κοίταζα τώρα; Την Κυριακή υπέβαλα το αίτημα μου στον Γιάννη. Μου λέει φέρτον στο σπίτι να τον ακούσουμε παρέα. Ηλθαν και δυο άλλοι φίλοι μαζί. Ηταν μυσταγωγία για μένα. Κάτι πρωτόγνωρο. Η μουσική μας παιδεία στηρίζονταν στο ραδιόφωνο, στις συναυλίες της Τρίτης (συμφωνική της Βοστώνης) και την Μεγάλη εβδομάδα που παρακαλούσα να μην αναστηθεί ποτέ ο Χριστός. Η πρώτη ακρόαση ήταν κάτι ασύλληπτο. Εβλεπα όμως στα πρόσωπα των άλλων κάτι γκριμάτσες, ακουγα κάτι αναστεναγμούς ανυπομονησίας και δεν καταλάβαινα. Δεν ήταν ότι δεν τους άρεσε. Αλλά όλα αυτά τα καινούρια στοιχεία...η αφήγηση (μέγας Κατράκης), ο χορός, ο ψάλτης (ο ιερέας, καλύτερα, Μπιθικότσης) ήταν καινούρια πράγματα για όλους μας.
Εκείνο το απόγευμα τον ακούσαμε ίσα με 5 φορές. Βγήκαμε μετά να πάρουμε λίγο αέρα και ανταλλάξαμε γνώμες. Εγώ ενθουσιασμένος, οι άλλοι όχι και τόσο. Επαιζε ρόλο και το πολιτικό βλέπετε. Εγώ από τότε συμπαθούσα την αριστερά, ψιλοπήγαινα στις συγκεντρώσεις της ΕΔΑ (στην περιφέρεια τους), αλλά τα άλλα παιδιά δεν είχαν ανάμειξη με την πολιτική, ακόμη και σε εκείνη την εποχή των αναταράξεων.
Παρακάλεσα τον Γιάννη να μου δανείσει το ηλεκτρόφωνο του για λίγο καιρό. Γενναιόδωρος αυτός μου το έδωσε. Τον έμαθα απ έξω τον δίσκο. Και τον Γενάρη του 65 που πήγα φαντάρος, στις στιγμές της μοναξιάς, τραγουδούσα κάποια τραγούδια του, χωρίς τον κίνδυνο να καταλάβει κανείς ότι ήταν του Θεοδωράκη, γιατί το έργο δεν ήταν γνωστό ακόμη. Τον δίσκο τον έχω ακόμη. Διπλός , ζυγίζει αρκετά. Φθαρμένος από τα πολλά παιξίματα, με γεμίζει νοσταλγία για τους φίλους, για την λαχτάρα ,την ερωτική σχεδόν, ανάμεικτη με ένα πάθος, ακαθόριστο, για κάτι που έρχεται (δεν ήλθε ποτέ) και μετά ο στρατός με την κατάθλιψη που τον συνοδεύει. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα, αλλά το "άξιον εστί" ήταν πάντοτε μια μουσική παρηγοριά.
Σόλων Σαρακενίδης
https://www.youtube.com/watch?v=XyaTOPahl14
Από το καλοκαίρι του 2010 και αφού είχα εγκαταλείψει τα προηγούμενα χρόνια, κομματικούς σχηματισμούς, στους οποίους είχα ενταχθεί αυτοβούλως (1984 διαγραφή από ΚΚΕ) και αποχώρηση από Συριζα μετά την εκλογή Τσίπρα, μπήκα σε μια νέα περιπέτεια-που μάλλον είναι και η τελευταία-μια περιπέτεια, που ομολογώ ότι από την αρχή είχα αρκετές αμφιβολίες για την επιτυχία της, αλλά ακολούθησα, κυρίως φίλους εδώ στην Ξάνθη, έχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση τους και -προ πάντων-στην εντιμότητα τους. Ετσι διαμορφώθηκε μια πολύ ωραία παρέα, ζωντανή με όρεξη, με εμπνεύσεις, με ένα όραμα περαιτέρω συγκλίσεων που δεν το περιόρισε το αρχικό δημοσκοπικό ξεπέταγμα. Η Δημάρ τον πρώτο καιρό της εμφάνισης της έπιανε δημοσκοπικά διψήφια νούμερα. Είχε γίνει μάλιστα-και τοπικά-πόλος έλξης διάφορων ανέστιων πολιτικών καιροσκόπων, που ευτυχώς οι απόπειρες τους για εισδοχή αποκρούστηκαν, τοπικά κυρίως.
Ηταν ωραία η αρχή λοιπόν,αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον, απέκτησε σάρκα και οστά, έβγαλε τα πρώτα δόντια του και άρχισε το πράγμα να συγκροτείται. Η Ξάνθη ήταν από τις πρώτες πόλεις που επισκέφθηκε ο Κουβέλης. Μιλώντας σε μια ευπρόσωπη συγκέντρωση τότε (τον Δεκέμβριο του 2010), έκανε εντύπωση ο ρηξικέλευθος λόγος του, που δεν χάιδευε αυτιά και ονομάτιζε την κατάσταση με το πραγματικό της όνομα. Οι δύο μέρες που περάσαμε μαζί ήταν ουσιαστικές,-αν και ομολογώ φάνηκαν τα πρώτα ψήγματα ενός μικρού εγωϊσμού, που πέρασε απαρατήρητος-όχι από μένα.
Και πέρασε ο καιρός ήλθαν οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις, όπου πριν από την πρώτη επικεντρώναμε σε μια λογική που ήταν ενάντια στους μέχρι τότε διαχειριστές της εξουσίας και μετά το-σχετικά καλό-αποτέλεσμα, αποκρούαμε λογικές που μας ήθελαν συνεργαζόμενους με ΝΔ-Πασοκ,που αμέσως μετά τις δεύτερες αυτό έγινε-και σωστά κατά την γνώμη μου-πραγματικότητα.
Από κει και πέρα άρχισε η αποκαθήλωση μέσα μου. Αποδείχθηκε ότι αυτός ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς, ενώ είχε τις δυνατότητες, δεν είχε τα κότσια. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν δι' αντιπροσώπων και μάλιστα όχι και των καλύτερων (λέγε με Ρουπακιώτη). Καταλάβαινε και ο πλέον ανυποψίαστος-βοηθούσε βέβαια σ αυτό και η πρακτική Σαμαρά-ότι ψάχνουμε μια ευκαιρία να την κοπανήσουμε και αυτό δεν άργησε να γίνει δια της ΕΡΤ. Τότε νομίζω ότι ο κόσμος που ψήφισε την Δημαρ την εγκατέλειψε μαζικά. Απο κεί και πέρα ότι γίνεται είναι ένα ψυχορράγημα που "επικυρώθηκε" με το 1,2% και ο κλινικός θάνατος δεν θα αργήσει να έλθει. Παρακάμπτω την ιστορία των 58 γιατί ήταν φανερό ότι ο Κουβέλης δεν είχε καμιά διάθεση να καθίσει σε κανένα τραπέζι συνεργασίας (ο τρίτος πόλος ήταν εσωκομματικής κατανάλωσης τερτίπι). Είχα βέβαια κάποιες ελπίδες από τον Σπύρο Λυκούδη, ένα άνθρωπο που συνδυάζει συναίσθημα και πολιτική πράξη, αλλά δυστυχώς και αυτός, δέσμιος μιας συνήθειας, δεν κατάλαβε ότι οι καιροί τώρα απαιτούν περισσότερη αποφασιστικότητα.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Είναι μεγάλη απώλεια που αυτός χώρος δεν θα έχει πολιτική έκφραση στο μέλλον. Η ανανεωτική αριστερά πάντοτε σ αυτόν τον τόπο προφήτευε-λοιδορούμενη τις περισσότερες φορές-τα μελλούμενα και συνήθως έπεφτε μέσα. Θα μείνουν στο "παιχνίδι" οι παλιοί γνωστοί, η άκρως συντηρητική στην Ελλάδα δεξιά (με καταχωνιασμένες μέσα τις ελάχιστες δειλές μεταρρυθμιστικές φωνές) και ένα λαϊκιστικό κακέκτυπο σοσιαλδημοκρατίας, που σήμερα εκδηλώνεται με μια αυθάδεια και πολιτική αγραμματοσύνη, ως μια λερναία ύδρα με πολλά κεφάλια, που το καθένα έχει την δική του κραυγή. Και φυσικά ένα φασιστικό χιτλερικό προσομοίωμα, που δυστυχώς έχει "πείσει" χιλιάδες συμπολίτες, ενώ ταυτόχρονα όχι μόνο είναι εναντίον αυτής-έστω-της δημοκρατίας, αλλά χρησιμοποιεί την δοσμένη του εξουσία με τον πλέον παλαιοκομματικό τρόπο.
Η περιπέτεια για μένα έληξε εδώ και καιρό. Παρακολουθώ με λύπη τις τελευταίες εξελίξεις-που μάλιστα είχαν και μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη εκεί που δεν το περίμενα. Αποσύρομαι λοιπόν. Ελπίζω εκεί έξω κάποτε να αποφασίσουμε να γίνουμε μια σωστή χώρα. Το αξίζει αυτό ο τόπος μας. Του το χρωστάμε.
Σ.Σαρακενίδης
