Αναζητείται ελπίς

Οι απανωτές πολιτικές απογοητεύσεις, οι χαμένες προσπάθειες, η απώλεια της αίσθησης του προφανούς μπροστά σε έναν μεγάλο κίνδυνο και τελικά η επικράτηση των ιδίων μηχανισμών, των ίδιων προσώπων, της ίδιας στείρας νοοτροπίας, που σκοτώνει την ελπίδα και το όνειρο σαν σπερματοκτόνο, είναι μια συνολική ματαίωση προσπαθειών μιας ζωής. Σε κάνει να επιστρέφεις ολοταχώς στον δικό σου κόσμο, που οι κανόνες του μπορεί να μην είναι σταθεροί, να περιέχουν μέσα τους πολλές φορές την ανατροπή, αλλά έχουν μια αξιοπρέπεια και, κυρίως, φιλτράρουν με σταθερό και αποτελεσματικό τρόπο την έξωθεν μόλυνση. 

Ευτυχώς αυτό μπορούμε να το διατηρήσουμε-όσοι μπορούμε-και θα είναι ο δικός μας πολιτικός αγώνας από δω και πέρα. Οι αυθεντίες και οι πατερούληδες εξάντλησαν την ψυχοφθόρα επιρροή τους στην ζωή μας. Κάποιοι κατηγορούν αυτούς που αλλάζουν παρατάξεις, κόμματα, κινήσεις, στην προσπάθεια τους να βρουν απαντήσεις.  Είναι μια αστάθεια κατ αυτούς που δεν περιέχει αξιοπιστία. Και όμως αυτή η αναζήτηση είναι που δίνει αξία στην ζωή και δεν αρκείται κανείς στην έτοιμη τράπεζα με τα sos. Η ζωή δεν είναι παπαγαλία. Θέλει οι ατομικές απαντήσεις του καθενός/μιας να μπορούν να συντάσσονται με αυτές του διπλανού μας. Η κοινωνία στηρίζεται σε ισορροπίες αλλά και σε σταθερές αρχές. Από πολλούς δρόμους φτάνει κανείς σ αυτές. Εκεί πρέπει να συναντιόμαστε. 

Αν αυτό δεν είναι δυνατόν γιατί η ζωή μας έχει μετατρέψει σε ακόλουθους και όχι σε πολίτες, συνεχίζοντας μια πορεία που χαράχθηκε από τα γεννοφάσκια από άλλους, τότε συναντάμε συνέχεια τοίχους μπροστά μας. Και πολλές φορές αυτοί οι τοίχοι είναι το τέρμα ενός αδιέξοδου και αξεπέραστοι.

Ζηλεύω εκείνα τα παιδιά που δίνουν καθημερινή μάχη με υπαρκτούς εχθρούς που μολύνουν την ζωή τους. Κερδίζουν μέτρο μέτρο ή χάνουν, ανάλογα κάθε φορά, αλλά μένει η χαρά της μάχης και η αναστάσιμη αδρεναλίνη της που ομορφαίνει την ζωή. Μπορούν να κοιτούν στα μάτια τους άλλους. Ακόμη και τα λάθη τους έχουν μια ποιότητα, δεν είναι αποτελέσματα ενός ξαναζεσταμένου, ταλαιπωρημένου από τον καιρό, άνοστου και καπνισμένου από τις απέραντες συζητήσεις και αναθυμιάσεις μέσα σε κλειστές πολιτικές κονσέρβες που έχουν λήξει από καιρό, φαγητού.

Υπάρχει ελπίς, αλλά αναζητείται.

Σ.Σαρακενίδης