15 Ιουλίου 1974. Ταξιδεύω μέσα στην Γιουγκοσλαβία προς Ελλάδα. Από κάποιο σημείο και πέρα βλέπουμε στον δρόμο ,ανά ένα χιλιόμετρο περίπου, έναν στρατιώτη με το τουφέκι του στον ώμο. Παράξενη εικόνα, ανεξήγητη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις....Λίγο αργότερα πιάνουμε στο ραδιόφωνο εκπομπή στα ελληνικά (Βελιγράδι; Σκόπια;-δεν θυμάμαι) και μαθαίνουμε το γεγονός. Πραξικόπημα στην Κύπρο, ο Μακάριος νεκρός! Αρκετά αυτοκίνητα σε έναν δρόμο που συνυπάρχουν Ελληνες και Τούρκοι εργάτες(μέχρι την Νις τότε ο δρόμος ήταν κοινός). Κάποιοι κάνουν αναστροφή. Εμείς το σκεφτόμαστε. Τους λέω-ταξίδευα με τον αδελφό μου-να με αφήσουν στα σύνορα και να φύγουν. Τελικά η κούραση, η δίψα (ένα μαρτύριο η δίψα σ εκείνο τα ταξίδι), νίκησαν. Ούτε η βαναυσότητα των αστυνομικών στο τελωνείο δεν έφερε αποτέλεσμα. Μπήκαμε σε μια Θεσσαλονίκη όχι ιδιαίτερα ζωηρή.Ψόφιοι από κούραση πήγαμε στο σπίτι, κολλημένοι στο ραδιόφωνο.
Η εισβολή σε λίγες μέρες με βρήκε στην Ξάνθη, ήταν Σάββατο και θυμάμαι ακόμη την αδελφή μου, επιστρέφοντας από το παζάρι να μου το λέει, μαζί με άλλα τερατώδη μυθεύματα που κυκλοφορούσαν εκείνες τις ώρες ( Κομάντος μπήκαν στην Αδριανούπολη και άλλα ηρωϊκά-τα πένθιμα τα μάθαμε τις επόμενες μέρες).
Αρχίζει ένα ταξίδι επιστροφής στην Θεσσαλονίκης που κράτησε γύρω στις 10 ώρες. Στον δρόμο , ένα λεωφορείο τίγκα, να ακούει ειδήσεις και απο την άλλη μεριά τανκς και άλλα στρατιωτικά οχήματα να προχωρούν στην αντίθετη κατεύθυνση. Στον δρόμο μας όλα κλειστά. Ούτε τα συνηθισμένα καφενεία που σταματούσαν τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ Ξάνθης ήταν ανοιχτά. Ευτυχώς υπήρχαν βρύσες (μου έχει μείνει ένα αίσθημα δίψας από εκείνες τις μέρες ως ανάμνηση. Στον δρόμο ακούγαμε από το ραδιόφωνο, ποιοι καλούνται σε επιστράτευση (εγώ όχι-γιωτάς βλέπεις η μαμά Ελλάς δεν με είχε ανάγκη).
Οι επόμενες μέρες ήταν συνταρακτικές. Εξω από την Μακεδονία (την εφημερίδα) να μαθαίνουμε νέα, μέχρι που έφθασαν οι Τούρκοι. Μετά Καραμανλής, χαρά ανακατεμένη με αγωνία για την Κύπρο και για τους επιστρατευμένους. Ενα δημοκρατικό αγκομαχητό, με μια ανάσα να αναπνεύσουμε όλο τον τον αέρα που μας στέρησαν 7 χρόνια 3 μήνες και 4 μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου