Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Για πρώτη φορά αριστερά;










Αυτό το "πρώτη φορά αριστερά", μου θύμισε την εποχή που ράβαμε τα παντελόνια, επί παραγγελία, στον ράπτη. Οταν σου έπαιρνε μέτρα  λοιπόν και έχωνε αναγκαστικά τα χέρια σε απόκρυφες περιοχές, έπεφτε η μεγάλη ερώτηση: "Αριστερός ή δεξιός είσαι"; (Θυμάμαι μια φορά στην χούντα έραψα ένα στην Θεσσαλονίκη και ευτυχώς ο ράπτης ήταν γνωστός, αλλιώς θα τον περνούσα για ασφαλίτη). Το περίεργο είναι ότι σ αυτόν τον τομέα είμαι "δεξιός". ΄Η μια φορά σε μαθητική παρέλαση ήμουν πάλι "δεξιός", αυτός που δεν στρίβει το κεφάλι προς τους επισήμους για να μην χάσει την πορεία του το τμήμα. Πολύ το ευχαριστήθηκα τότε. Κυρίως γιατί δεν αναγκάστηκα να κοιτάξω τις παλιόφατσες στο βάθρο των "επισήμων". Καμιά φορά στο σχολείο οι καθηγητές-πριν ακόμη μάθουν τα ονόματα μας-φώναζαν..."ε..εσύ ο δεξιός, ήσυχα". Τότε, εποχή μεγάλης πολιτικοποίησης-15% κ.λ.π.-το έπαιρναν κατάκαρδα μερικοί. Οι μόνες φορές που ακούγαμε το "αριστερός" ήταν όταν μας βρισκόμασταν σε κάποιο αστυνομικό τμήμα...."είσαι κουμουνιστής ρε" (αυτήν την λέξη οι μπάτσοι δεν μπόρεσαν ποτέ να την μάθουν σωστά....εδώ που τα λέμε έκανε και μια ωραία παρήχηση....αν και οι μπάτσοι.....τέλος πάντων) ή στον στρατό "τι θα κάνετε εσείς οι αριστεροί αν επιτεθούν οι....Βούργαροι (άλλη δυσκολία εδώ) στην Ελλάδα". Τώρα τους βλέπω στην παραλία και σκέφτομαι..."τι τραβήξαμε και μείς εξ αιτίας σας". Υπήρχε , παλιότερα, και η έκφραση "αυτός/η είναι παιδί αριστερής οικογένειας". Το λέγαμε με θετικό τρόπο. Μετά καταλάβαμε ότι οι αριστεροί δεν μιλούσαν συνήθως στα παιδιά τους για το  παρελθόν τους, θέλοντας να τα προφυλάξουν από τον κακό τον λύκο, σαν άλλες κοκκινοσκουφίτσες.. Και η φράση ήταν άδεια, κάτι περίπου σαν το "εθνικόφρων" της άλλης πλευράς.
Πρώτη φορά αριστερά λοιπόν δεν υπάρχει. Υπονοούν βέβαια "κυβέρνηση" και αυτό είναι το χειρότερο. Δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Είναι ένα παρδαλό τσίρκο , με ακροβάτες χωρίς δίχτυ, με αρκετούς κλόουν που δεν βγάζουν όμως γέλιο και μερικά εκπαιδευμένα ζώα. Είναι μια ιστορίας λύπης για μας, που τότε το 89-90 φτιάξαμε τον πρόγονο αυτού του σχήματος και μας πήρε λίγο καιρό μέχρι να καταλάβουμε την αλήθεια. Για αυτό και οι μετέπειτα εξελίξεις , παρ όλο που επενδύσαμε και εκεί ελπίδες, αποδείχθηκαν φρούδες και κυρίως χάσαμε την αξιοπρέπεια μας.
Τώρα, για πρώτη φορά στην εκλογική μας ζωή, κοιτάμε το πολιτικό τοπίο με απελπισία και αμηχανία, κυρίως γιατί το αύριο μας (και των παιδιών μας) εξαρτάται από όλους αυτούς. Και όσο τους κοιτάμε η απελπισία αυξάνεται.

Σ.Σαρακενίδης