Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Ανθρωποι και σκουλήκια












Παλιότερα, στα χρόνια που ο κινηματογράφος ήταν η μοναδική απόλαυση έξω από το σπίτι και που στις σκοτεινές αίθουσες του μπορούσες να έλθεις σε επαφή με αριστουργήματα, με τις εικονοποιημένες φαντασιώσεις μεγάλων δημιουργών, αλλά και με περιπέτειες, η πλοκή των οποίων σε οδηγούσε σε απόλυτη φυγή από την όχι και τόσο ζηλευτή πραγματικότητα, υπήρχε , παρ όλα αυτά ένας μεγάλος εχθρός.

 Μια τεράστια αράχνη πάνω από όλους και όλα, που έπιανε στα δίχτυα της, ότι ξέφευγε από τις τρύπες του ηθικοπλαστικού της κόσμου, της χριστιανικής γλίτσας και του συντηρητικού πολτού, μέσα στον οποίο έπρεπε όλοι να τσαλαβουτάμε, κάνοντας τις καθημερινές μας αναπνοές εθνικής ηθικής διαπαιδαγώγησης. Ο εχθρός αυτός ημών των ταξιδιωτών, είχε δύο πρόσωπα, αποκρουστικά εξ ίσου.

Το ένα ήταν ορατό. Ηταν η "ηθική του μαρκαδόρου". Οι διαγραφές πάνω σε υπέροχα στήθη γυναικών , σε περιπαθή φιλιά ή σε υπέροχα αισθησιακά σώματα, που τάραζαν τον εφηβικό μας ύπνο, όσα απ αυτά κατάφερναν να φτάσουν σε εικόνες έξω από τους κινηματογράφους,στις γνωστές πινακίδες αναγγελίας της ταινίας. Ο μαρκαδόρος του λογοκριτή, τιμητή και παραγωγού ταυτόχρονα των εφηβικών μας σπυριών, αλλά και αθέλητου δημιουργού της πιο αχαλίνωτης φαντασίας, ήταν το πρώτο  απαγορευτικό χέρι, που με απλωμένα τα πέντε λερωμένα του δάχτυλα, μας  απέτρεπε από το να πέσουμε στην απύθμενη, αλλά και τόσο ελκυστική άβυσσο εξαιρετικών οπισθίων και οιονεί μητρικών θηλών, υπέροχων βυζιών (με μαγεύει αυτή η λέξη), που μας πρότεινε ο διεθνής (κυρίως αυτός) κινηματογράφος.

Το άλλο μακρύ χέρι, ενός μεταμφιεσμένου σε θεσμό, ρασοφόρου είχε παρέμβει πιο μπροστά, όταν ο μηχανικός προβολής έπαιρνε σαφείς οδηγίες, που ήταν γραμμένες στην άδεια προβολής της ταινίας, ποιους κώλους και ποια βυζιά ακριβώς πρέπει να κόψει και να απομακρύνει από τα αδηφάγα μάτια μας. Η καθαρότητα της κοινωνίας και των μετώπων μας, ήταν ο απώτερος στόχος του. Επειδή η  μεγάλη πόλη ήταν ένα πεδίο που το σχολείο δεν μπορούσε να επέμβει αποτελεσματικά, ούτε φυσικά οι παπάδες. Ετσι έπρεπε να μπει έλεγχος ακριβώς εκεί πού όχι μόνο ο μπούστος της Μπριζίτ Μπαρντό απειλούσε την κοινωνία, αλλά και ο ατίθασος Σπάρτακος έσπερνε ανέμους, που δεν αποκλειόταν αύριο να μετατραπούν σε θύελλες.

Και πέρασαν τα χρόνια και περάσαμε στην δημόσια κατοχύρωση όλων αυτών σε κοινή θέα πλέον, έχασαν το μυστήριο τους, κρέμασαν στην φαντασία (στην οποία δεν έμεινε και πολύς χώρος) και οι Σπάρτακοι κι αυτοί με την σειρά τους  έγιναν φράξιες και συνιστώσες.

Στον ιδιωτικό βίο όμως, ο οποίος πρέπει να είναι αμόλυντος και ανεκτή σε αυτόν να είναι μόνο η ιεραποστολική στάση, ιδίως εκείνων που τολμούν να εκτεθούν στα δημόσια αδηφάγα μάτια της πλέμπας και να ζητήσουν την ψήφο της, υπάρχουν οι αυτοδιόριστοι κήνσορες, που με τον παλιό δοκιμασμένο τρόπο, προσπαθούν να επαναφέρουν την τάξη στην κρεβατοκάμαρα του καθενός, όπως αυτοί και τα αφεντικά τους έχουν επιλέξει εδώ και αιώνες, ποια πρέπει να είναι. Η συνουσία πρέπει να είναι συζυγική, σε σκοτεινό περιβάλλον, ανάμεσα σε επιβάλλοντα αρσενικό και σε αποδεχόμενη θηλυκή, με τρόπο που επέλεξαν οι ιεραπόστολοι, κάτω από την εικόνα του υψίστου και λυτρωτή μας (από τι αλήθεια);


Οι αυτόκλητοι αυτοί χωροφύλακες του σώβρακου μας, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να επιβάλουν σε μεγάλα πλήθη, πλήθη που από το πρωϊ μέχρι το βράδυ καλούν σε συνουσία την παρθένο που έχουν κρεμασμένη στο στήθος τους. Αυτοί είναι οι χαράκτες των κόκκινων γραμμών του αιδοίου και οι τιμωροί των παραβατών τους. Η μπόχα που αφήνουν γύρω τους είναι το συνηθισμένο άρωμα των τρωκτικών που τους ακολουθούν, η καθημερινή τροφή που πολλές φορές την μπερδεύουν με τα περιττώματα τους. Σαν τον χάρακα του δάσκαλου του παλιού καιρού, που χάραζε τα χέρια μας, αυτοί χαράζουν ψυχές, μολύνουν συνειδήσεις, καταστρέφουν ανθρώπους. Αυτή είναι η καθημερινή τους τροφή.

Ποιος ξέρει για πόσο ακόμη. Ποιος ξέρει για ποιους ακόμη. Ποιος ξέρει με ποιες μεθόδους και πόσες ακόμη κλειδαρότρυπες θα δεχθούν το βρωμερό μάτι τους. Είναι καιρός να βάλουμε το κλειδί από μέσα και να τους κλείσουμε εκεί που έπρεπε να είναι από καιρό.

Στον αιώνιο βόθρο της απαξίωσης.


Σ.Σαρακενίδης










Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Μην πυροβολείτε το ποδόσφαιρο








Τα αθλητικά γεγονότα, κυρίως αυτά που έχουν φαραωνική μορφή και που εμπλέκεται στην διοργάνωση τους το κράτος,ξοδεύοντας χρήματα των φορολογουμένων (άμεσα και έμμεσα) πολιτών του, συνήθως σκεπάζουν ανεπιθύμητες κοινωνικές καταστάσεις. Ειδικά το ποδόσφαιρο έχει κατηγορηθεί ότι "προσέφερε" υπηρεσίες στα πιο ανελεύθερα καθεστώτα, παίζοντας έναν παράλληλο ρόλο "όπιου του λαού".

 Ειδικά στην Βραζιλία, που θα διεξαχθεί το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, όπου εκεί είναι η δεύτερη-ίσως και η πρώτη-θρησκεία των ανθρώπων, συνυπάρχουν αυτά τα δύο. Βέβαια η κ. Ρούσεφ, Πρόεδρος της Βραζιλίας( που τον Οκτώβριο έχει εκλογές), στον προσκλητήριο λόγο της προς του φιλάθλους όλου του κόσμου, ισχυρίσθηκε ότι απέναντι στα 11 δις δολλάρια που απαιτήθηκαν για την κατασκευή των αθλητικών χώρων, υπάρχουν τα 550 δις που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια για κοινωνικές δαπάνες. Ενα ακόμη δείγμα ευημερίας των αριθμών; Ισως.


 Ο ¨καθαρισμός" των γειτονιών (φαβέλες) που βρίσκονται κοντά στα αθλητικά σημεία είναι επίσης ένα γεγονός. Εξ άλλου η Βραζιλία έχει "παράδοση" σ αυτόν τον τομέα. Παρακρατικές συμμορίες (συνήθως αστυνομικών) έβγαιναν επί χρόνια τα βράδια και δολοφονούσαν εν ψυχρώ τα ανύπαρκτα παιδιά. Αυτά που μοναδικό σπίτι τους είχαν τον δρόμο. Και ήταν -και είναι ακόμη-πολλά στην Βραζιλία. Μια διαρκής δολοφονία που λίγο απασχόλησε την διεθνή κοινότητα.

Το ποδόσφαιρο  είναι μια βιομηχανία-το ξέρουμε όλοι αυτό. Καλοπληρωμένοι και διάσημοι αστέρες, αλλά και πάρα πολλοί  άλλοι ταλαντούχοι που ευελπιστούν, κάτω από την σημαία και τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους, να πετύχουν μια καλή μετεγγραφή και ένα καλό συμβόλαιο. Συνυπάρχουν όλα αυτά, όπως και η αγάπη εκατομυρίων ανθρώπων, που θα καθίσουν στον καναπέ και επί ένα μήνα δεν θα έχουν άλλο ενδιαφέρον στην ζωή τους. Αυτού του τύπου το αθλητικό θέαμα διαμορφώνει τον τρόπο που ζούμε-πολλοί από μας-εδώ και πάρα πολλά χρόνια. 

Οι λάτρεις του ποδοσφαίρου, όμως δεν είναι μόνο κάτι κουφιοκέφαλοι  κοινωνικοί υπνοβάτες, που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο στην ζωή τους. Το δείγμα είναι μεγάλο και πολυποίκιλο Και δεν αδιαφορούν γι αυτά που συμβαίνουν στην χώρα που διοργανώνει το γεγονός. Οπως δεν αδιαφόρησαν-οι περισσότεροι εκ των υστέρων, αλλά αυτό είναι μια αλλη ιστορία-και για την ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων από την χώρα μας , όταν έγινε η ανάθεση το 2000. Ασχετα αν λοιδωρήθηκε η μικρή μειονότητα που αντιστάθηκε από την αρχή, ως περίπου εθνοπροδοτική. (Αλήθεια όσοι έχουν φορέσει τώρα την φανέλα του "αγανακτισμένου" το θυμούνται αυτό);

Δεν είναι το ποδόσφαιρο το όπιο του λαού. Δεν είναι οι φίλαθλοι οι χειρότεροι και πιο ανάλγητοι πολίτες. Δεν φταίει ο αθλητισμός για την χρήση που του γίνεται. (Είναι σαν να κατηγορείς την συσκευή της τηλεόρασης, όταν βλέπεις από το πρωί μέχρι το βράδυ όλες τις αθλιότητες που δείχνει).

Ας καθίσουμε να το απολαύσουμε λοιπόν, ελπίζοντας να δούμε καλό ποδόσφαιρο, από τους καλοπληρωμένους, αλλά και ξεζουμισμένους επαγγελματίες του χώρου και υπάρχει χρόνος (αρκεί να υπάρχει και διάθεση)  για τους κοινωνικούς μας αγώνες.

Δεν φταίνε οι συλλογικές δραστηριότητες (έστω και δι αντιπροσώπων) για το χάλι που βρίσκεται κάθε σημείο του πλανήτη. Αλλοι είναι οι φταίχτες. Ίσως και όλοι μας.

Σ.Σαρακενίδης

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Αναζητείται ελπίς









Οι απανωτές πολιτικές απογοητεύσεις, οι χαμένες προσπάθειες, η απώλεια της αίσθησης του προφανούς μπροστά σε έναν μεγάλο κίνδυνο και τελικά η επικράτηση των ιδίων μηχανισμών, των ίδιων προσώπων, της ίδιας στείρας νοοτροπίας, που σκοτώνει την ελπίδα και το όνειρο σαν σπερματοκτόνο, είναι μια συνολική ματαίωση προσπαθειών μιας ζωής. Σε κάνει να επιστρέφεις ολοταχώς στον δικό σου κόσμο, που οι κανόνες του μπορεί να μην είναι σταθεροί, να περιέχουν μέσα τους πολλές φορές την ανατροπή, αλλά έχουν μια αξιοπρέπεια και, κυρίως, φιλτράρουν με σταθερό και αποτελεσματικό τρόπο την έξωθεν μόλυνση. 

Ευτυχώς αυτό μπορούμε να το διατηρήσουμε-όσοι μπορούμε-και θα είναι ο δικός μας πολιτικός αγώνας από δω και πέρα. Οι αυθεντίες και οι πατερούληδες εξάντλησαν την ψυχοφθόρα επιρροή τους στην ζωή μας. Κάποιοι κατηγορούν αυτούς που αλλάζουν παρατάξεις, κόμματα, κινήσεις, στην προσπάθεια τους να βρουν απαντήσεις.  Είναι μια αστάθεια κατ αυτούς που δεν περιέχει αξιοπιστία. Και όμως αυτή η αναζήτηση είναι που δίνει αξία στην ζωή και δεν αρκείται κανείς στην έτοιμη τράπεζα με τα sos. Η ζωή δεν είναι παπαγαλία. Θέλει οι ατομικές απαντήσεις του καθενός/μιας να μπορούν να συντάσσονται με αυτές του διπλανού μας. Η κοινωνία στηρίζεται σε ισορροπίες αλλά και σε σταθερές αρχές. Από πολλούς δρόμους φτάνει κανείς σ αυτές. Εκεί πρέπει να συναντιόμαστε. 

Αν αυτό δεν είναι δυνατόν γιατί η ζωή μας έχει μετατρέψει σε ακόλουθους και όχι σε πολίτες, συνεχίζοντας μια πορεία που χαράχθηκε από τα γεννοφάσκια από άλλους, τότε συναντάμε συνέχεια τοίχους μπροστά μας. Και πολλές φορές αυτοί οι τοίχοι είναι το τέρμα ενός αδιέξοδου και αξεπέραστοι.

Ζηλεύω εκείνα τα παιδιά που δίνουν καθημερινή μάχη με υπαρκτούς εχθρούς που μολύνουν την ζωή τους. Κερδίζουν μέτρο μέτρο ή χάνουν, ανάλογα κάθε φορά, αλλά μένει η χαρά της μάχης και η αναστάσιμη αδρεναλίνη της που ομορφαίνει την ζωή. Μπορούν να κοιτούν στα μάτια τους άλλους. Ακόμη και τα λάθη τους έχουν μια ποιότητα, δεν είναι αποτελέσματα ενός ξαναζεσταμένου, ταλαιπωρημένου από τον καιρό, άνοστου και καπνισμένου από τις απέραντες συζητήσεις και αναθυμιάσεις μέσα σε κλειστές πολιτικές κονσέρβες που έχουν λήξει από καιρό, φαγητού.

Υπάρχει ελπίς, αλλά αναζητείται.

Σ.Σαρακενίδης


Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Η κεντροαριστερά και άλλα παραμύθια....






Οπως στο "περιμένοντας τον Γκοντό" του Μπέκετ ο Εστραγκόν και ο Βλαντιμίρ περιμένουν κάποιον που δεν θα έλθει ποτέ ή όταν έρχονται αυτοί που υποτίθεται τον προαναγγέλλουν (ο Λάκι , ο Πάντζο-που την άλλη μέρα δεν θυμούνται τίποτα, ό ένας τυφλός και ο άλλος μουγκός), έτσι και στην καθ ημάς πολιτική έρημο, μερικοί ακίνητοι, περιμένουν κάτι, κάποιον,κοιτώντας απλώς την σκιά τους που μεγαλώνει, μικραίνει το μεσημέρι και ξαναμεγαλώνει το απόγευμα προς την άλλη πλευρά. Πρόκειται για ένα φάντασμα, μια σκιά, όχι όνου, αλλά κάποιων που απ ΄ότι φαίνεται δεν έχουν κοινό νου.

Ενας Γκοντό λοιπόν ανύπαρκτος, περιβεβλημένος με ελπίδες ασαφείς. Τι περιμένουμε ακριβώς κανείς δεν το έχει ξεκαθαρίσει, έχει γίνει ένα φετίχ, ένα αδειανό πουκάμισο. Μια σούπα κρύα έχει καταντήσει και στο τραπέζι οι αναμένοντες συνδαιτημόνες όχι μόνο έπαψαν να κτυπούν με ανυπομονησία τα κουτάλια και τα πηρούνια, αλλά τράβηξαν πάλι από το ντουλάπι πίσω τους τις συνηθισμένες κονσέρβες, με τα γνώριμα ψάρια και βολεύονται, βαρυεστημένοι , έχοντας καταλάβει ότι ένα πολιτικό σκορβούτο θα το κονομήσουν , αν δεν το έπαθαν ήδη.

Η σαλάτα της κεντροαριστεράς έχει μπαγιατέψει, έχει ταγκίσει το λάδι της, δεν τρώγεται πλέον. Το μενού δεν το παραγγέλνει κανείς. Ασε που έχουν δηλητηριασθεί μερικοί στο παρελθόν απ αυτό. Πάλι ετοιματζίδικο φαγητό θα φάμε.

Πιτσαρία η "κεντροαριστερά".

Σ.Σαρακενίδης