Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Προσυνεδριακή συνέλευση και εκλογή συνέδρων για το 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς







Την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013 συγκεντρώθηκαν, με σημαντική παρουσία, τα μέλη και οι φίλοι της Δημοκρατικής Αριστεράς στο Ξενοδοχείο Ορφέας στην Ξάνθη, για να συζητήσουν και αποφασίσουν επί των θέσεων του 2ου συνεδρίου της , που θα γίνει στην Αθήνα από 12 έως 15 Δεκεμβρίου και στην συνέχεια την εκλογή συνέδρων. 

Τις θέσεις παρουσίασαν οι σύντροφοι Παπαθανασίου, Ζορκάδης και Δέλκος. Ακολούθησε συζήτηση, προτάσεις και τοποθετήσεις , ψηφοφορίες επί των θέσεων και στην συνέχεια έγιναν εκλογές συνέδρων.

Εκλέχθηκαν με αλφαβητική σειρά οι :

Γκαρμπούνης Χρήστος
Δελή Ιλμπάυ
Δέλκος Κώστας
Δουκέλης Γιάννης
Ευαγγελίδης Σίμος
Οικονομίδης Ρωμανός
Σπανού Μαρία.


Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Ας οικτίρει....






Αυτοί που ψωμίζονται τόσα χρόνια από τον πλούσιο φούρνο που τους ταϊζε καλά, απ ότι φαίνεται-τον στείρο εθνικισμό τους, όχι μόνο στείρο, αλλά ούτε μία στύση της προκοπής δεν είχε στο παρελθόν-βλέποντας τον (τον φούρνο) να κλείνει οριστικά, προσπαθούν να ανάψουν φωτιές , όπου τους βολεύει και όπου βρουν ευκαιρία, νομίζοντας ότι έτσι θα τον επαναλειτουργήσουν. 

Μετά από χρόνια και μια διαχρονική διαδικασία παραλλήλων μονολόγων, που πολλές φορές εξελίσσονταν σε άναρθρες κραυγές, οι δύο κοινότητες της Θράκης, αποφάσισαν να απευθύνουν τον λόγο, απ ευθείας η μία στην άλλη.
 Χάρη κυρίως στις κυρίες Δραγώνα και Φραγκούδάκη, που τον θετικό ρόλο τους στην διαμόρφωση ευνοϊκού κλίματος στην περιοχή μας , στην προσπάθεια προσέγγισης των δύο κοινοτήτων, δεν χρειάζεται να τον καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος . Είναι ήδη ορατός και έχει δώσει αποτελέσματα. Και λογικοί άνθρωποι ήδη τον έχουν καταγράψει ως τέτοια. 
Η παρουσία ακόμη σε αυτήν την διαδικασία, ανθρώπων όπως της κ. Γιαννάκου-τι κρίμα που αυτή η εξαιρετική προσωπικότητα, η "δεξιά", δεν βρίσκεται κοντά στον στενό πυρήνα αυτών που μας κυβερνούν σήμερα!-

Το συνέδριο λοιπόν αυτό είχε θέματα όπως :

• Εκπαίδευση: Μειονοτικό ή δημόσιο σχολείο
• Σαρία: Κατάργηση η διατήρηση
• Θετικές διακρίσεις: υπέρ ή κατά
• 90 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάννης
• Η μειονότητα της Θράκης στο ευρωπαϊκό πλαίσιο

Και κόντεψε να τιναχτεί στον αέρα γιατί δημοσιογράφος -μειονοτικός ζήτησε να μιλήσει στην μητρική του γλώσσα. Υπήρχε πρόβλεψη για μεταφραστή και το συνέδριο εκ των πραγμάτων ήταν δίγλωσσο. Γιατί , βλέπετε, οι συμπολίτες μας της μειονότητας έχουν μητρική γλώσσα την τουρκική. Αλλά αυτό δεν είναι ανεκτό από μερικούς, νομίζοντας ότι έτσι κινδυνεύουν,δεν ξέρω από τι ακριβώς, κινδυνεύει ενδεχομένως η υπόσταση τους, αυτό που τους οπλίζει δεκαετίες τώρα για να τονίζουν και μεγεθύνουν πάντοτε τις διαφορές, χαρίζοντας έτσι την μειονότητα στην απέναντι πλευρά και αντιμετωπίζοντας την, ως οιονεί πέμπτη φάλαγγα. Και δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι, ότι αυτό το "μοντέλο" αντιμετώπισης των προβλημάτων της περιοχής τα έχει τινάξει προ πολλού μέσα στις ακαθαρσίες του.

Αλλά βλέπεις έχουν τώρα να τους "στηρίζουν" και οι βρικόλακες ενός άλλου "μοντέλου", που γέμισε με 50 εκατομμύρια νεκρούς την Ευρώπη πριν 70 χρόνια και αναθάρρησαν. Αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής μόνο οίκτο μπορούμε να νιώσουμε γι αυτούς πλέον.

 Η ιστορία δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται, ούτε ως φάρσα. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι οι καιροί άλλαξαν, οι λαοί όχι μόνο δεν έχουν ανάγκη από προστάτες (το θυμάστε ε;), αλλά θέλουν την προσέγγιση, να ανοίξουν οι δρόμοι επικοινωνίας, να τα βρούμε που λένε, να γνωρίζουμε τους γείτονες μας, να έλθουν μουσαφίρηδες και αυτοί επί τέλους, να δουλέψουν και 5 άνθρωποι παραπάνω στον τόπο μας. Υποθέτω ότι αυτό τουλάχιστον θα τους ενδιαφέρει ή όχι;

Και επειδή κάποιος μπορεί να με οικτίρει γι αυτά που γράφω, θα του απαντήσω με τον τρόπο του Δημητρη Ψαθά, όταν έγραψε την κριτική του για την "Σιωπή" του Μπέργκμαν. Ας οικτίρει.

Σ.Σαρακενίδης

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Στις πολυεθνικές της Γερμανίας και στου Βελγίου τα εστιατόρια.







Άραγε-ακούγοντας και πάλι την περίφημη εκπομπή του Τάκη Καμπύλη-υπάρχουν στοιχεία για το πόσοι νέοι άνθρωποι έχουν μεταναστεύσει τα 3 τελευταία χρόνια από την Ελλάδα; Άκουσα ότι μόνο η Γερμανία "δέχτηκε" 2.000.000 μετανάστες το 2012, οι περισσότεροι από τον ευρωπαϊκό νότο.Ή ότι π.χ. αυτόν τον καιρό  στους αμπελώνες της Λωζάνης (παρά λίγο Κοζάνης θα έγραφα) πληρώνουν σε νέους, που πηγαίνουν εκεί από όλον τον κόσμο, 110 ευρώ την μέρα! 

Πάλι ο "κακός" βορράς θα δώσει την λύση; Θυμάμαι την περίφημη οκταετία του "εθνάρχη"  τις "φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές"" του Καζαντζίδη, μόνο που τώρα ο κόσμος που φεύγει δεν είναι αγρότες και εργάτες που είχαν τελειώσει δημοτικό (το πολύ), αλλά έχει πάρει ένα χαρτί από ελληνικό πανεπιστήμιο, που ενώ παλιά  κοσμούσε κάποιον τοίχο στο σαλόνι της οικογένειας, τώρα καταχωνιάζεται ως απόδειξη ντροπής περισσότερο.

 Τα δε πανεπιστήμια, χρόνια έρμαια, στα νύχια ενός συστήματος προσωπικής και ατομικής αντιμετώπισης και ανέλιξης, που ποτέ το περιεχόμενο των σπουδών τους δεν ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος αυτού του συστήματος (μείγμα των διδασκόντων και της εκάστοτε  πολιτικής ηγεσίας), αλλά μόνο η καριέρα και η εργολαβική "έρευνα"ήταν το κύριο ενδιαφέρον τους, που παρ όλα αυτά, το περίεργο είναι όποιος φοιτητής/τρια ήθελε μπορούσε να πάρει τα βασικά για να συνεχίσει κάπου αλλού. Αυτήν την αντίφαση την κουβαλάει μέχρι σήμερα το ελληνικό ΑΕΙ, αλλά μάλλον έχει φθάσει στα όρια του και έχει μετατραπεί πια σε ένα πεδίο αντιπαράθεσης  αυτών των δύο παραγόντων, που πριν "συνεργάζονταν"-είναι και αυτή η μείωση των 60% των προϋπολογισμών τους,( όποιος έχει δουλέψει στον οικονομικό τομέα τους, ξέρει τι σημαίνει αυτό), -δεν σχετίζεται πάντως με το επίπεδο σπουδών, αυτό-το επίπεδο και η απόδοση του- σχετίζεται με την ατομική προσπάθεια δασκάλου-φοιτητή , όταν αυτοί δύο βρίσκουν δίοδο συνάντησης τους , κάτι, που σε πείσμα των συνθηκών, συμβαίνει μερικές φορές.

Το εξωτερικό έγινε και πάλι η βαλβίδα εκτόνωσης, αλλά οι δυσκολίες είναι τώρα περισσότερες. απαιτείται μόρφωση, γνώση της γλώσσας και επιδεξιότητες. Και το μεγάλο κρίμα είναι ότι όλο αυτό το δυναμικό, δυστυχώς χάνεται από την Ελλάδα και σε πολλές περιπτώσεις οριστικά.

 Περιμένουμε τους νέους τροβαδούρους λοιπόν.

Σ.Σαρακενίδης

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;










Εξαιρετικός και διαφωτιστικός ο Μάνος Ματσαγγάνης πριν λίγο στον
Τάκη Καμπύλη και στον 9.84 (έγινα κάτι σαν "ανταποκριτής" αυτής της εκπομπής, που ομολογώ ότι την παρακολουθώ ανελλιπώς ). Τίτλος αυτής της συνομιλίας θα μπορούσε να ήταν το "ποιος πληρώνει τον βαρκάρη", όπου βαρκάρης ο λογαριασμός της κρίσης. Επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά ότι αυτός ο λογαριασμός πληρώνεται από μια μερίδα της κοινωνί
ας, τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, που και στην ομπρέλλα προστασίας του κράτους δεν περιλαμβάνεται (μόνο 15% των ανέργων παίρνουν επίδομα). Οι υπόλοιποι δεν "εμπίπτουν" στην εμβέλεια του ΟΑΕΔ. Το καινούριο επίδομα εξ άλλου της μακροχρόνιας ανεργίας, έχουν βέβαια την δυνατότητα να το διεκδικούν ακόμη και 20ρηδες τώρα πια (απο 45 που ήταν πριν το όριο), αλλά δυστυχώς έχει οροφή μόνο 35 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Ούτε παπάς δηλ. ούτε κουμπάρος. 

Και στο δημόσιο; Παρ όλο που εκεί , λέει ο Μάνος, έγιναν μεγάλες μειώσεις στο εισόδημα (οχι μεγαλύτερο από των ιδιωτικών πάντως), έγιναν ελάχιστες απολύσεις-κυρίως λήξεις συμβάσεων και προστατεύτηκε με αυτόν τον τρόπο η θέση του δημόσιου υπάλληλου. Επί πλέον-υπάρχει και ένα χαρακτηριστικό σ αυτόν τον χώρο-της ενδογαμίας δηλ. οικογενειών που αποτελούνται από 2 δημ. υπαλλήλους (ανήκω σ αυτήν την περίπτωση) που τις επηρεάζει μεν η μείωση αλλά όχι και τόσο . (Να συμπληρώσω εδώ τον Μάνο, ότι ναι μεν έτσι είναι, αλλά μεταφέρεται ένα όχι ευκαταφρόνητο κομμάτι αυτού του εισοδήματος στα παιδιά και άλλα μέλη της δημοσιουπαλληλικής οικογένειας). 

Υπάρχουν όμως οικογένειες που δεν δουλεύει κανείς, μακροχρόνια άνεργοι που δεν πληρώνεται κανείς, δεν έχει βοήθεια από πουθενά και αναρωτιέται μέχρι πότε τα δανεικά και τα όποια "ετοιμα" θα τους κρατήσουν εντός ενός εύθραυστου κοινωνικού ιστού. Προκύπτουν πολλά ερωτήματα από αυτήν την ανάλυση, που αντανακλά την πραγματικότητα. Τι πληρώνει το μεγάλο κεφάλαιο, οι μεγάλες περιουσίες, εφοπλιστές κ.λ.π. και όλες εκείνες οι ομάδες που μέσω της χρόνιας φοροαπαλλαγής τους έχουν ξεφύγει μέχρι τώρα;

Και πόσο αυτό το τεράστιο ζήτημα, που ενδεχομένως τροφοδοτεί πολιτικά ακραίες συμπεριφορές και συντάσσεται με ναζιστικές κραυγές, έχει απασχολήσει τα κόμματα του όποιου (το έγραψα..όπιου και είπα να το αφήσω) τόξου και δίνουν , συνεχώς, μάχες χαρακωμάτων, περί όνων, που έχουν αρκετούς στις γραμμές τους απ ότι φαίνεται, σκιάς. 


Επί 3 χρόνια, το ελληνικό κράτος , η ελληνική κοινωνία διατηρεί την δομή της, αναλλοίωτη, ανέγγιχτη από έσωθεν και έξωθεν πολιτικές (αλλά εδώ μας ενδιαφέρουν οι έσωθεν), που αδιαφορούν, ή καλύτερα κινούνται με σκοπό-ακόμη-την πολιτική τους επιβίωση και φροντίζουν αυτούς που φρόντιζαν πάντοτε, γιατί αυτούς ξέρουν αυτούς εμπιστεύονται.

Σ.Σαρακενίδης

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Delete............










Διαβάζω το σύνθημα "η χούντα δεν τελείωσε το 73..." που μόνο μελαγχολία μου δημιουργεί. 

Οχι δεν τελείωσε το 73...τελείωσε το 74 , δυστυχώς με άσχημο τρόπο, αφήνοντας πίσω της ερείπια, νεκρούς, κατεστραμμένες ζωές, ανεκπλήρωτα όνειρα, δρόμους που έπρεπε να διανυθούν, χιλιόμετρα που είχαν μαζευτεί. Οποιος εζήσε τα προηγούμενα χρόνια (προηγούμενα από το 1974) και όχι παίρνοντας ως αφετηρία αυτής της χρονικής περιόδου την 21η Απριλίου 1967, αλλά ουσιαστικά πηγαίνοντας κανείς πολύ πίσω, για να βρει στοιχεία δημοκρατίας, που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα. Μπαίνει έτσι σε μια σκοτεινή εποχή διαρκείας, που η λέξη χούντα ανήκε στις άγνωστες.

Μεγαλώσαμε μέσα στον αυταρχισμό και τον φόβο που πηγάζει απ αυτόν. Ενας αυταρχισμός που δεν είχε σχέση μόνο με πολιτική, ενδεχομένως, δραστηριότητα. Οχι. Είχε σχέση με την καθημερινή ζωή του καθένα μας. Αρχίζοντας από το σχολείο και την άνωθεν πειθαρχία και  αυθαιρεσία του, με φορείς δυστυχώς του δασκάλους μας-ευτυχώς όχι όλους, αλλά και οι λίγοι που προσπαθούσαν φοβισμένα και δειλά να ψελλίσουν κάποιες αλήθειες, ήταν ανήμποροι μπροστά σε όλους τους άλλους, εκκλησία, γειτονιά-ναι γειτονιά-τον παιδονόμο, τον χωροφύλακα, τον καθένα που ένιωθε ότι μπορεί να είναι ένας αυτόκλητος υπερασπιστής ενός "τρόπου ζωής και σκέψης" και εθελοντής χαφιές κάθε προσπάθειας απεμπλοκής απ αυτήν και κάθε καινούριου-έστω ψήγματος-σκέψης, διατυπωμένου δημόσια. 

Πολλοί είχαν στερηθεί τους πατεράδες τους και τις μανάδες τους γιατί ήταν εκτοπισμένοι, ως επικίνδυνοι σε νησιά και ξερότοπους που μέχρι το 1961, πολλοί απ αυτούς στήθηκαν στο τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος.


Πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, απαγόρευση σπουδών σε αριστερής κληρονομικότητας παιδιά, διαβατήρια για λίγους και 'εκλεκτούς", συνάλλαγμα με μέσον (οι τράπεζες είχαν απ ευθείας σύνδεση με την ασφάλεια). Βιβλία απαγορευμένα, συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, εκπομπές στο ραδιόφωνο, θεατρικά έργα, κινηματογραφικές ταινίες με την σφραγίδα της λογοκρισίας (μετά από χρόνια π.χ. είδα το τέλος του If...), χωρίς δυνατότητα όλα αυτά να έλθουν σε επαφή με τον κόσμο. Αποφάσιζαν άλλοι για το τι έπρεπε να διαβάσουμε, ακούσουμε, δούμε, πούμε.


 Στο σχολείο περιμέναμε με αγωνία το Σαββάτο το πρωϊ να ακούσουμε, αν μπορούσαμε να πάμε σε μια ταινία, που είχαν προηγουμένως εγκρίνει οι καθηγητές μας (άλλο θέμα βέβαια αν είχαμε μερικοί από μας το αντίτιμο του εισιτηρίου), η χαρά μας ήταν μεγάλη, αλλά και η λύπη μας ακόμη μεγαλύτερη, όταν αυτό δεν ήταν δυνατόν, γιατί έτσι έκριναν οι "καθοδηγητές" μας.

Δεν ξέρω τι από όλα αυτά βλέπουν στην ζωή μας οι θασιώτες του συνθήματος που ανέφερα στην αρχή.  Μπερδεύουν , ίσως, την οικονομική κρίση και τα προβλήματα που προκύπτουν απ αυτήν στην κοινωνική και καθημερινή μας ζωή, με δικαιώματα 
και δυνατότητες που επιτρέπουν την συλλογική δράση, την ανταλλαγή πληροφοριών, την επικοινωνία και, κυρίως, την δυνατότητα υπεράσπισης της προσωπικής ζωής και του ιδιωτικού χώρου. Ξέρω τι θα πουν πολλοί και ενδεχομένως να συμφωνήσω σε μερικά μαζί τους. Αλλά χούντα δεν τα λες όλα αυτά. Οχι. 

Μπερδεύουμε έτσι τις έννοιες και τις καταστάσεις. Αλλοιώνουμε και υποβαθμίζουμε έτσι ακόμη και την αντίδραση  μας απέναντι σε αυθαιρεσίες που υπάρχουν ακόμη εκεί έξω. Και επειδή ,αύριο είναι και αυτή η εξασθενημένη γιορτή του Πολυτεχνείου, αναρωτιέμαι,γιορτή είναι τάχα ή μια παράσταση που έπρεπε να κατεβεί εδώ και πολύ καιρό; Φοβάμαι ότι η συμμετοχή του κοινού έχει εξαντληθεί. Το έργο πάλιωσε.

Και οι ηθοποιοί κακοί, έχουν ξεχάσει και τα λόγια τους , η μανιέρα τους είναι εμπόδιο. Είναι σαν να έχουν κολλήσει σε μια οθόνη ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν.  Ενα delete είναι απαραίτητο πια.


Σ. Σαρακενίδης

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Πάτε και κανένα σινεμά;









Δεν έχω διαβάσει-μέχρι στιγμής-κάποιες θέσεις που έρχονται-αναφέρομαι στο επικείμενο 2ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς- με ρυθμό πολυβόλου στο mailbox μου (γα τις ανακοινώσεις δεν τίθεται θέμα-δυστυχώς δεν υπάρχει ηλεκτρονική τουαλέτα). 

Προηγήθηκε η τριήμερη "συζήτηση" στην Βουλή, που θύμιζε ανταλλαγή πυροβολικού τον καιρό του Ναπολέοντα, όταν συνήθως οι βολές έπεφταν στον γάμο του καραγκιόζη, με την διαφορά ότι τώρα ο καραγκιόζης συνήθως ήταν στο βήμα της.
Χάθηκε ακόμη μια ευκαιρία- όπως χάνονται 3,5 χρόνια τώρα-να γίνει μια συνολική συζήτηση για το συνολικό πρόβλημα μας, που είναι ποιο τελικά;

Με τα 2 μνημόνια (δανειακές συμβάσεις τις λένε οι γραμματιζούμενοι) πορευτήκαμε μέχρι τώρα, αλλά τον Μάϊο του 14 πρέπει να βγούμε στον κόσμο του χρήματος και του δανεισμού. Ολίγον ξυπόλητοι και όχι απλώς σε αγκάθια, αλλά σε παλούκια, που δεν θα απειλούν μόνο τις πατούσες μας. Τότε λοιπόν, ενώ φαίνεται-και λέω φαίνεται γιατί ακόμη δεν συμφώνησαν στο ποσό οι 2 πλευρές, κυβέρνηση και τρόϊκα δηλ-,πως υπάρχει πάντως ένα πρωτογενές πλεόνασμα. Δηλαδή "καταφέραμε"-με πολλές παράπλευρες απώλειες, κυρίως ανθρώπων που δεν "μετράνε" στα λόμπις-στο ισοζύγιο έσοδα-έξοδα να έχουμε ένα μικρό ή μεγαλύτερο περίσσευμα. Ας πούμε λοιπόν ότι εδώ τα καταφέραμε, αν και παραμένει το ερώτημα, μέχρι πότε θα εισπράττουμε και από ποιους πολίτες-τους ίδιους και τους ίδιους-και πόσο μπορεί να το αντέξει ο κόσμος αυτό. Και μέχρι πότε θα την γλυτώνουν αυτοί που την γλίτωναν πάντοτε..... (η ιστορία της Ελλάδας); Υπάρχουν οι αιώνιοι απόντες από τον εθνικό ρεφενέ, που όταν έρχεται ο λογαριασμός κάνουν πως ψάχνουν τις τσέπες τους ή έχουν πάει στην τουαλέτα. 

Πρέπει όμως να εξυπηρετήσουμε (τι κομψή έκφραση)! το χρέος από τον Μάιο και μετά. Πως; Δεν υπάρχει σχέδιο. Μια θολή και αμήχανη απόφαση του eurogroup πέρσι , άφησε μια υπόσχεση αντιμετώπισης και τίποτα άλλο. 

Τώρα γιατί η αναφορά στην συζήτηση της Βουλής; Γιατί ακούσατε εσείς κάποιο σχέδιο-ελληνικό, γηγενές, ντόπιο τέλος πάντων-για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης; Λίγο από Σεξπηρ πήρε το αυτί μου, από μονομαχία στο Ελ Πάσο. Για την "επόμενη μέρα" τίποτα. Ούτε λίγη επιστημονική φαντασία, ούτε λίγος Αντονιόνι έστω (blow up), ούτε ακόμη το another year. Ενα έστω μικρό μπαξεδάκι κάποιων ιδεών, κάποια νύξη αντιμετώπισης ενός αβέβαιου μέλλοντος, ένα καρότο, βρε αδελφέ. Μόνο μαστίγιο; Μόνο σαδομαζοχισμός; Γι αυτό δεν σκέφτονται τα νέα παιδιά; Έχουμε χάσει τελικά "κάθε πατρότητος ελπίδα";
Θα ξαναγυρίσουμε στο αντάρτικο των κινηματογραφικών λεσχών;

Και επειδή μνημόνευσα Αντονιόνι...στο Zabriskie Point;

Σ.Σαρακενίδης
http://www.youtube.com/watch?v=ResQFDDsDAI