Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου μετά τον σκύλο.



“Μα καλά, όλα αυτά τα έχεις διαβάσει?”. Χαζή ερώτηση, σαν να ρωτάς την Ιμέλντα Μάρκος αν έχει φορέσει όλα τα παπούτσια της. Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πως μια βιβλιοθήκη από την οποία έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία, είναι μια νεκρή βιβλιοθήκη. Η αναγωγή των πάντων σε χρήμα και η λογική της εγκράτειας – δηλαδή της λιτότητας – που άλλοι θα ονόμαζαν “καταναλωτική σύνεση”, δε λειτουργεί και τόσο καλά με τα βιβλία. Πάντοτε αγοράζεις 10 και διαβάζεις 5, ενώ τα υπόλοιπα μπαίνουν στα ράφια για να βγουν ξανά σε μια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον, εν πολλοίς τυχαία, ως απάντηση σε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Ή εναλλακτικά όταν με κάποιον μυστικιστικό τρόπο σου μαγνητίζουν το χέρι απαντώντας στο αιώνιο ερώτημα “Και τώρα τί να αρχίσω?”. Αυτή είναι η μία πλευρά. Από την άλλη, ποτέ μου δεν καταλάβαινα τους “συλλέκτες” σπάνιων εκδόσεων ή “κλασσικών” έργων. Δε θα αγόραζα ποτέ ένα βιβλίο με σκοπό να το έχω, μόνο με σκοπό να το διαβάσω, παρόλο που κάποια από αυτά τα βιβλία μου δεν θα τα διαβάσω ποτέ. Ούτε τα προσέχω ιδιαίτερα τα βιβλία μου. Το μόνο που δεν κάνω είναι να τα υπογραμμίζω κατά τα άλλα τρωγοπίνω επάνω τους, τα ανοίγω απότομα προκαλώντας φθορά στο δέσιμο, ξεχνάω πολλά από αυτά σε σκονισμένες γωνίες, γίνονται κρεββάτι του γάτου και αρκετές φορές δανείζονται χωρίς επιστροφή.
Αυτό που ίσως να παραξένευε τους περιστασιακούς χρήστες βιβλίων και όχι τους βαριά εξαρτημένους σαν και μένα, είναι το γεγονός πως η ενασχόληση με τη βιβλιοθήκη είναι πολύ πιο περίπλοκη διαδικασία από την ακολουθία “κατεβάζω από το ράφι – διαβάζω – επιστρέφω στο ράφι”. Τα παλαιότερα χρόνια αυτό που κάναμε ήταν να “τακτοποιούμε” τις βιβλιοθήκες μας. Γεμίζαμε τα πατώματα, εμποδίζοντας κάθε άλλη φυσιολογική δραστηριότητα μέσα στο σπίτι, και “τακτοποιούσαμε” ξανά τα βιβλία ανάλογα με τη θεματική ή αλφαβητικά ή με το μέγεθος ή πιο συχνά με κάποιο συνδυασμό των τριών αυτών χαρακτηριστικών. Φυσικά νεκρή βιβλιοθήκη δεν είναι μόνο αυτή της οποία έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία. Νεκρή βιβλιοθήκη είναι και η τακτοποιημένη βιβλιοθήκη. Οπότε πολύ σύντομα – μετά από επίσκεψη κάποιου φίλου ας πούμε που έκανε το λάθος να ρωτήσει για κάποιο βιβλίο και το ένα έφερε το άλλο με αποτέλεσμα να κατεβάζεις 30-40 βιβλία από τα ράφια – η βιβλιοθήκη ζωντάνευε, δηλαδή γινόταν και πάλι αχταρμάς.
Μετά προέκυψαν εργαλεία τύπου MS Access, ή κανονικοί SQL Servers για τους γνώστες του αντικειμένου ή και απλά φύλλα Excel και πολλοί προσπάθησαν να καταλογραφήσουν τη βιβλιοθήκη τους με αυτόν τον τρόπο, τις περισσότερες φορές χωρίς να φτάσουν ποτέ στο τέλος, αφού η διαδικασία ήταν επίπονη και εκνευριστική και το αποτέλεσμα αμφίβολο και εν πολλοίς άχρηστο. Ένα απλό search είχες στη διάθεσή σου και τίποτα παραπάνω. Το μόνο που προσέφερε αυτή η διαδικασία ήταν η εκ νέου γνωριμία με τα πιο “δύσβατα” σημεία των βιβλιοθηκών μας και συνήθως ακολουθούσε μια περίοδος ανάγνωσης πολύ περίεργων πραγμάτων – που ήταν και η μόνη θετική συνέπεια της όλης “αναστάσωσης”. Το διαδίκτυο και η διάδωσή του τελικά έφεραν τη λύση στο πρόβλημα “τι κάνω με τη βιβλιοθήκη μου όταν δε διαβάζω” και μας έφερε πραγματικά χρήσιμα εργαλεία, τουλάχιστον για να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή ποια βιβλία έχουμε. Σταδιακά οι αντίστοιχες υπηρεσίες άρχισαν να προσφέρουν απίστευτες δυνατότητες καταλογράφησης και ταξινόμησης ενώ άρχισαν να χτίζονται και διαδικτυακές κοινότητες με σημαντικότερη όλων αυτή του librarything.com – το facebook των βιβλίων – όπου πλέον κανείς μπορεί να συζητήσει, να συμμετάσχει σε ομάδες ανάγνωσης και φυσικά να ανακαλύψει βιβλία που αλλιώς δε θα περνούσαν ποτέ μπροστά από τα μάτια του. Και όλα αυτα δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν, αφού στο LT πληρώνεις άπαξ ένα μικρό ποσό για να μπορείς να καταλογραφήσεις πάνω από 200 βιβλία. Αυτό που έλειπε όμως από όλες αυτές τις διαδικτυακές γειτονιές ήταν οι ελληνικές εκδόσεις.
Πριν ένα μήνα περίπου είδα ένα σημείωμα του – σχεδόν φίλου μου πια (τουλάχιστον έτσι το νοιώθω εγώ) – Παναγιώτη Σιδηρόπουλου στο group του facebook με τους αναγνώστες στα ΜΜΜ όπου μας καλούσε να δοκιμάσουμε το bookia.gr, μια φιλόδοξη προσπάθεια να φτιαχτεί μια ανάλογη υπηρεσία για τις ελληνικές εκδόσεις. Συνδεδεμένη με τη βάση του ΕΚΕΒΙ, δίνει δυνατότητες ταχύτατης καταλογράφησης βιβλίων, συνδέει τους αναγνώστες μεταξύ τους, προσφέρει πλατφόρμα για συζήτηση πάνω στα βιβλία και όπως φαίνεται αναπτύσσεται από ανθρώπους γεμάτους μεράκι. Χρειάζεται χρήστες. Στηρίξτε το.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Συν Αθηνά.....









Κοιμόσουν στον Φασμπίντερ και στον Γκοντάρ
(όχι στον Ταρκόφσκυ),

οι χαμηλοί σου τόνοι,
 πάντα είχαν υψηλές απαιτήσεις.
Μου έμαθες να ζω δίπλα σε ανθρώπους,
να εφαρμόζω την αγάπη μου,
που δεν ήξερα μέχρι τότε τι να την κάνω,
σαν συναισθηματικό αυνανισμό 
την ξόδευα άσκοπα.

Εσύ της έδωσες και μορφή και περιεχόμενο.
Δίπλα σου έμαθα τι σημαίνει το σύνθημα που είχα ακούσει
κάποτε στην Ιστανμπούλ ..
"θα τα αντιμετωπίσουμε όλα ώμο με ώμο",
birlikte omuz omuz

Είσαι σαν τον ορίζοντα, 
που δεν απομακρύνεται όμως όσο τον πλησιάζεις, 
συνενώνεις σε ένα , 
το πνεύμα(με απαράμιλλο χιούμορ) 
και ένα σώμα ευάερο και ευήλιο,
σαν σπίτι χωριού σε πλαγιά βουνού.

Η ζωή μαζί σου έκανε να ακούγεται ακόμη πιο ανόητη,
από ότι είναι στην πραγματικότητα,
 η αυταπάτη των θρησκειών για μεταθανάτια ζωή.

Τριάντα τέσσερα 
-ένα υποδευτερόλεπτο
της αιωνιότητας-
χρόνια,
αποτελούν-και ελπίζω να συνεχισθούν για πολύ ακόμη-
την σούπερ νόβα του δικού μου διαστήματος,
ενός ατομικού χωροχρόνου, 
που θα καμπυλώνεται για καιρό ακόμη.


Σ ευχαριστώ!

σ.




Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

"Ακάκιε, τα μακαρόνια νάναι...Horst Vessel"







Τα συσσίτια της χ.α. , πασαρέλες αδιαφορίας, επίδειξης και φτηνής προπαγάνδας, είναι γνωστά. Κάθε τρίμηνο-και σε ημερομηνίες χαρακτηριστικές, όπως η 24η Ιουλίου,- να δηλώνουν απέχθεια, μίσος, ακόμη και προς αυτούς στους οποίους απευθύνονται, αφαιρώντας και το τελευταίο ψήγμα αξιοπρέπειας τους. Με την ταυτότητα στο χέρι για ένα μακαρόνι και ένα πεπόνι. 

Αυτός ο διαχωρισμός των ανθρώπων και μάλιστα με βάση ένα στοιχείο, που έχει απορριφθεί από την ιστορία πάρα πολλές φορές, που σπέρνει σε ένα-εύφορο είναι η αλήθεια έδαφος-, ότι χειρότερο και απεχθέστερο, δεν φαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον να έχει ενοχλήσει τον κατ εξοχή φορέα της "αγάπης"-με κοπυράϊτ αιώνων-που είναι η χριστιανική Εκκλησία της Ελλάδας.

 Κάποια ψελλίσματα του αρχιεπισκόπου, κάποιες, τολμηρές αναφορές του επισκόπου Παύλου και από κει και πέρα είτε σιωπή, είτε κραυγές , που πρίμο σεγκόντο με αυτές της χ.α., ενισχύουν και κατακλύζουν τον αγωγό βοθρολυμάτων που πάει να σκεπάσει όλη την ελληνική κοινωνία.

Η λαλίστατη, παλιότερα, εκκλησία που έπαιρνε τον λόγο-χωρίς να της τον δίνει κανείς- στα "εθνικά" λεγόμενα ζητήματα και προβλήματα, τώρα σιωπά. Ούτε καν στο δικό της φιλανθρωπικό έργο δεν αναφέρεται , απαντώντας έτσι, ότι αυτή δεν κάνει διαχωρισμούς, δεν βλέπει τους ανθρώπους στο χρώμα του δέρματος ή στην καταγωγή, αλλά στις ανάγκες τους και στην προσπάθεια τους για επιβίωση, στις δύσκολες αυτές μέρες. Η ανάγκη και η πείνα δεν έχουν εθνικότητα.

Και επειδή η φτώχεια μπορεί να μην έχει τίποτα άλλο, αλλά συνήθως έχει αξιοπρέπεια, πρέπει να την ανακαλύψεις και διακριτικά να την πλησιάσεις, σεβόμενος την αυτονομία των ανθρώπων και την εύλογη προσπάθεια τους να μην κάνουν την ανέχεια τους βούκινο και παράσταση για αρπαχτικά.
Οι οργανώσεις που δουλεύουν σ αυτόν τον τομέα εδώ και καιρό το ξέρουν καλά αυτό και ο σεβασμός τους προς τους ανθρώπους που βοηθούν είναι προφανής.

Οι άλλοι, το "κακέκτυπο του ναζισμού"-αλήθεια μπορεί να υπάρξει και...καλέκτυπο του ναζισμού κ. Δένδια;-οργανώνουν μια παράσταση σε στυλ Νυρεμβέργης,-εδώ ίσως πάει το κακέκτυπο-και το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι απαθή πρόσωπα, φουσκωμένα μπράτσα και ξυρισμένα κεφάλια. Και αυτοί που τρέχουν για ένα μακαρόνι με την ταυτότητα στο χέρι , όσο και να προσπαθήσεις να τους δεις με συμπάθεια και όσο και να έχεις πεινάσει στην ζωή σου, ...ε δεν τους δικαιώνεις.

Και για να ξαναγυρίσω στην εκκλησία, αν παραφράσουμε αυτό που είπε ο Καμίνης, εκείνη θα έπρεπε να λέει (και όλοι μας ελπίζω):

"θα τους ταράξουμε στην αξιοπρέπεια".

Σ.Σαρακενίδης



Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

"Εγώ πότε θα γίνω μάνα";







Τον καιρό της αφραγκίας και της κακομοιριάς, τότε που τα προφυλακτικά ήταν ακριβά και τα αντισυλληπτικά άγνωστα σχεδόν, στο σεξ, προς αποφυγήν επιπτώσεων, το είδος αντισύλληψης που κυριαρχούσε, ήταν το "τράβηγμα" την τελευταία κρίσιμη στιγμή. Ήταν οδυνηρό βεβαίως, άφηνε στα κρύα του λουτρού την παρτενέρ και μετά εσύ έπρεπε το "κρίσιμο φορτίο" να το ξεφορτωθείς με κάποιον τρόπο. Συνήθως αυτός ήταν ο "έρωτας με αυτόν που αγαπά κανείς περισσότερο", όπως λέει ο Γούντυ Αλλεν , με τον εαυτό σου δηλ.

Ετσι και η Δημ.Αρ.-δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι στο κυβερνητικό παιχνίδι έπαιζε τον ρόλο του "αρσενικού"-τραβήχτηκε την τελευταία και κρίσιμη, κατά την γνώμη μου , στιγμή. Δεν διάλεξε ούτε την κλασσική μέθοδο , του "στρίβειν δια του αρραβώνος". Κατ' ευθείαν αποχή (τον έτρεμε τον γάμο τελικά), αναχωρητισμός και καλογεροποίηση. Στο πολιτικό μοναστήρι τώρα, δέχεται κουρασμένους και όχι χωρίς σεξουαλικά νοσήματα οδοιπόρους, αποτυχημένους και διωγμένους κακούς εραστές ξεσκολισμένων και μόνιμα ανοιχτοπόδαρων πολιτικών πορνών, και προσπαθεί μ αυτούς να ξαναβρεί την χαμένη-απ ότι φαίνεται οριστικά-λίμπιντο της.

Ομως αυτό το παιχνίδι δεν το ξέρει. Δεν είναι και πολύ φανατική του σεξ και οι άλλοι-ρετάλια και "χορτασμένοι", αλλά μη μπορώντας ούτε και ένα βράδυ να κοιμηθούν μόνοι τους, -πάνε με όποιον νάναι. Και δεν είναι και στα καλύτερα της τώρα, ούτε η πολύφερνη γκόμενα που ήταν πριν ένα χρόνο, οπότε δεν μπορεί να απαιτήσει, προκαταρκτικές εξετάσεις. Τους ξέρει εξ άλλου όλους αυτούς. Μια συνομοταξία αποτυχημένων είναι. Και νομίζει η καημενούλα ότι με αυτούς τους τύπους θα "συλλάβει". Αμ δε. Αερογάμηδες είναι, βιτσιόζοι μερικοί απ αυτούς, που την βρίσκουν με γόβα στιλέτο και μαστίγιο. Στον χώρο της "επισπεύδουσας" αυτά συνιστούν "δικονομικές παρατυπίες". Πάλι "τράβηγμα" την τελευταία στιγμή προβλέπω. Και θεραπευτική εκσπερμάτιση δια της χειρός.


Σ. Σαρακενίδης

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Πριν 39 χρόνια, τέτοια μέρα....











15 Ιουλίου 1974. Ταξιδεύω μέσα στην Γιουγκοσλαβία προς Ελλάδα. Από κάποιο σημείο και πέρα βλέπουμε στον δρόμο ,ανά ένα χιλιόμετρο περίπου, έναν στρατιώτη με το τουφέκι του στον ώμο. Παράξενη εικόνα, ανεξήγητη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις....Λίγο αργότερα πιάνουμε στο ραδιόφωνο εκπομπή στα ελληνικά (Βελιγράδι; Σκόπια;-δεν θυμάμαι) και μαθαίνουμε το γεγονός. Πραξικόπημα στην Κύπρο, ο Μακάριος νεκρός! Αρκετά αυτοκίνητα σε έναν δρόμο που συνυπάρχουν Ελληνες και Τούρκοι εργάτες(μέχρι την Νις τότε ο δρόμος ήταν κοινός). Κάποιοι κάνουν αναστροφή. Εμείς το σκεφτόμαστε. Τους λέω-ταξίδευα με τον αδελφό μου-να με αφήσουν στα σύνορα και να φύγουν. Τελικά η κούραση, η δίψα (ένα μαρτύριο η δίψα σ εκείνο τα ταξίδι), νίκησαν. Ούτε η βαναυσότητα των αστυνομικών στο τελωνείο δεν έφερε αποτέλεσμα. Μπήκαμε σε μια Θεσσαλονίκη όχι ιδιαίτερα ζωηρή.Ψόφιοι από κούραση πήγαμε στο σπίτι, κολλημένοι στο ραδιόφωνο.

Η εισβολή σε λίγες μέρες με βρήκε στην Ξάνθη, ήταν Σάββατο και θυμάμαι ακόμη την αδελφή μου, επιστρέφοντας από το παζάρι να μου το λέει, μαζί με άλλα τερατώδη μυθεύματα που κυκλοφορούσαν εκείνες τις ώρες ( Κομάντος μπήκαν στην Αδριανούπολη και άλλα ηρωϊκά-τα πένθιμα τα μάθαμε τις επόμενες μέρες).

Αρχίζει ένα ταξίδι επιστροφής στην Θεσσαλονίκης που κράτησε γύρω στις 10 ώρες. Στον δρόμο , ένα λεωφορείο τίγκα, να ακούει ειδήσεις και απο την άλλη μεριά τανκς και άλλα στρατιωτικά οχήματα να προχωρούν στην αντίθετη κατεύθυνση. Στον δρόμο μας όλα κλειστά. Ούτε τα συνηθισμένα καφενεία που σταματούσαν τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ Ξάνθης ήταν ανοιχτά. Ευτυχώς υπήρχαν βρύσες (μου έχει μείνει ένα αίσθημα δίψας από εκείνες τις μέρες ως ανάμνηση. Στον δρόμο ακούγαμε από το ραδιόφωνο, ποιοι καλούνται σε επιστράτευση (εγώ όχι-γιωτάς βλέπεις η μαμά Ελλάς δεν με είχε ανάγκη).

Οι επόμενες μέρες ήταν συνταρακτικές. Εξω από την Μακεδονία (την εφημερίδα) να μαθαίνουμε νέα, μέχρι που έφθασαν οι Τούρκοι. Μετά Καραμανλής, χαρά ανακατεμένη με αγωνία για την Κύπρο και για τους επιστρατευμένους. Ενα δημοκρατικό αγκομαχητό, με μια ανάσα να αναπνεύσουμε όλο τον τον αέρα που μας στέρησαν 7 χρόνια 3 μήνες και 4 μέρες.

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τ άλλα.











Μας έχει διδάξει η ιστορία ότι η δημοκρατία-οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί και ότι τους συνοδεύει-αμφισβητούνται όταν διαταράσσεται μια οικονομική ισορροπία , που μέχρι τότε διατηρούσε έναν κοινωνικό κορμό σε κάποια συνοχή και σταθερότητα. Μόλις αυτή-η σταθερότητα-για συγκεκριμένους λόγους 'διαταράσσεται, αρχίζει και η αμφισβήτηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και η κοινωνία αναζητά εναλλακτικές λύσεις σε πιο ολοκληρωτικά σχήματα.

 Ετσι έγινε μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο και το κράχ του 29, όταν η αξιοπιστία της δημοκρατίας είχε διαβρωθεί σε μεγάλο βαθμό.Και μάλιστα-παρά τα αντιθέτως θεωρούμενα-ένα σημαντικό μέρος της τότε διανόησης, δεν έμεινε ασυγκίνητο μπροστά στο φαινόμενο του φασισμού, που ανέρχονταν ήδη. Από τον Χαϊντεγκερ μέχρι τον Εζρα Πάουντ ο κατάλογος δεν είναι μικρός. Ο φασισμός και ο πρωτοξάδελφος του ναζισμός, άφησαν το βαρύ και βαθύ στίγμα τους στην ιστορία της ανθρωπότητας, με τους καταστρεπτικούς πολέμους, τις θεωρίες περί καθαρότητας της φυλής και κυρίως με το ολοκαύτωμα. 

Η ρήση του Πρίμο Λέβι "Συνέβη άρα μπορεί να ξανασυμβεί" μπορεί να αντηχεί λίγο υπερβολική σήμερα, όμως μικρές ή μεγαλύτερες εστίες που μας το θυμίζουν, έχουμε κάθε τόσο. 

Προχθές ήταν τα "15χρονα" της Σρεμπρένιτσα, μιας καθαρής διαδικασίας εθνοκάθαρσης, με παρατεταγμένο πίσω της όλο το θρησκόληπτο ακροατήριο,που  ίσως ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει τι έγινε τότε ή, το χειρότερο , να αδιαφορεί. 

Η σημερινή άνοδος ακροδεξιών κομμάτων και συμπεριφορών στην Ευρώπη, διατηρεί κάποια από τα χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής, αλλά κυρίως αυτή οφείλεται σε αποτυχημένες εφαρμογές μιας πολιτικής που ενέδωσε στον λαϊκισμό και στην πρόσκαιρη ευημερία, αδιαφορώντας για το αύριο, μισοκλείνοντας το μάτι στους χρηματοπιστωτικούς κύκλους, που καθόριζαν τους κανόνες του παιχνιδιού και παρασύροντας τις μεγάλες μάζες σε κατανάλωση που ούτε άντεχε, ούτε την είχε ανάγκη.

  Η μεσαία τάξη-στήριγμα πάντοτε κάθε καθεστώτος-χτυπήθηκε απ αυτήν την μεταστροφή και αυτή είναι που "καταφεύγει" σήμερα σε ακραίες εκδικητικές λύσεις και αναφορές. Η μικροαστική νοοτροπία , κοντόφθαλμη πάντοτε, ενώ παρέδιδε τις τύχες της σε ανίκανους ηγέτες, σήμερα νομίζει ότι τους τιμωρεί , στέλνοντας εχθρούς της δημοκρατίας στο κοινοβούλιο. Στην Ελλάδα της κρίσης ,ακολουθούμε την Αυστρία του Χάϊντερ και την Γαλλία του Ζαν Μαρί Λεπέν, αλλά όπως πάντα στην πιο μπρούταλ εκδοχή τους.

Η αόριστη αναφορά σε ΅τοκογλύφους΅ , συνδυασμένη με επιθέσεις σε μετανάστες και σε κοινωνικούς χώρους , στους οποίους γίνεται προσπάθεια ενσωμάτωσης και επιμόρφωσης μικρών παιδιών, δείχνει ποιος είναι ο στόχος τους. Ο συγκεκριμένος, ορατός και κατανοητός από τα αφελή μυαλά, ΅εχθρός΅ , που υποτίθεται βρίσκεται στο πυρήνα των αιτιών της κρίσης; Ο μετανάστης...σε μια χώρα μεταναστών.Σ αυτήν τους την στοχοποίηση παρασύρουν και καλοπροαίρετους ανθρώπους, φοβισμένους , που η μόνη αλλαγή που αντέχουν στην ζωή τους, είναι αυτή των καναλιών στην  τηλεόραση.

Η ευθύνη όλων , αλλά κυρίως αυτών που διαχειρίζονται τα πράγματα είναι μεγάλη . Και δεν είναι αυτοί μόνο οι πολιτικοί,έτσι γενικά και αόριστα. Είναι όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο. Και δημόσιο λόγο , λίγο πολύ, έχουν όλοι σήμερα.

Σ.Σαρακενίδης